“ห้องนั้นยกให้ แต่ทางที่ดีควรเกรงใจพี่บ้างแล้วพากันกลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว”
เจ้าของบ้านบอกในตอนใกล้เที่ยง น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดอยู่หลายส่วน เหตุเพราะตื่นแล้วพบว่าตนเองนอนเดียวดายบนเตียงในห้องที่ว่างเปล่า ไม่พบคนที่เขาพร่ำสอนบทเรียนพิศวาสให้ทั้งคืน
อสิตย์หน้าบึ้ง แล้วแกล้งทำเฉไฉ
“แหม พี่บีครับ พอเสร็จธุระแล้วก็ถีบหัวส่งผมเลยนะ”
บารมีไม่ว่าอะไร สีหน้าเฉยเมยบอกให้รู้ว่าไม่ได้พูดเล่น บ้านมีที่ไหนให้กลับไปกันเล่า ทั้งพ่อและแม่ของเขาต่างก็ไม่ชอบญาดา ขืนพากลับไป ท่านได้ไล่เขาเหมือนหมูเหมือนหมาแน่ๆ แถมตัวของญาดาเองก็ดื้อรั้นไม่ใช่น้อย แม้จะไม่ได้งาบบารมีเสียที แต่เมื่อคืนก็ทำเป็นครวญครางชื่อของบารมีขึ้นมาราวกับจะเอาคืนเขา ทำอสิตย์หมดอารมณ์ไปเลย บอกอย่างหัวเสียนิดๆ
“เมียผมแม่งดื้อไม่ยอมกลับอ่ะพี่ ท่าทางจะ ‘เอา’ พี่ให้ได้เลย”
“จัดการเมียไม่ได้ก็ไม่ต้องทำมาหากินอะไรแล้วสิตย์”
บารมีบอกอย่าง
