หยางจิ่งเทียนเป็นบุรุษแสนเย็นชา แม้จะมีหน้าตาที่หล่อเหลาแต่ทว่าดวงตานั้นคมดุและมิเคยแย้มรอยยิ้มแม้เพียงครั้ง ช่างเย่อหยิ่งทะนงตนนัก ฉูปินไห่ที่เคยวางตนเช่นนั้นก็ส่ายหัวขึ้นมาในทันทีที่ต้องพบกับเจ้าทารกฟันน้ำนมของสกุลหยางผู้นี้ทุกครา
หลังจากที่จิ่งเทียนนั้นได้ถูกสกุลฉูช่วยชีวิตเอาไว้และยังช่วยปกป้องเจ้าสาวจากตุนหวงที่หยางจิ่งเทียนมิได้รัก แต่ทว่ามีราชโองการหล่นลงมาจากสกุลเจา ทำให้หยางจิ่งเทียนนั้นกลืนมิเข้าคายนางลงไปมิได้ จึงต้องรับองค์หญิงแห่งตุนหวงมาอยู่ในเรือนตน
หยางจิ่งเทียนมิใคร่ยิ้มแต่ก็มิทำหน้าตาที่บึ้งตึง แต่ทว่าก็ยังดูเย็นชายิ่ง ทุกวันหยางจิ่งเทียนจะตื่นมาชงน้ำชา บ้วนปากแล้วออกไปร่ายรำเพลงกระบี่ของสกุลหยาง ฝึกฝนกายตามระเบียบของสกุลหยางช่างน่าเบื่อยิ่ง ฉูปินไห่ถอนหายใจขึ้นมาว่าดีที่ตนเองนั้นมิได้เกิดมาในสกุลหยาง มิเช่นนั้นคงอกแตกตาย ชีวิตของพวกสกุลหยางนั้นขาดสุนทรีย์ในชีวิตยิ่ง
