ตอนที่ 3 : พบเพื่อจาก
1109 คำ
ตอนที่ 3
พบเพื่อจาก
พระองค์ที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกตกตะลึง เขาจำได้ว่ามันคือของแทนใจที่เขาได้ให้ไว้กับดรุณีน้อยนางหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเขาตามหาจนพบว่าเป็น หนิงกุ้ยเฟย “เจ้าไปเอาของสิ่งนี้มาจากผู้ใด” เขามองปิ่นปักผมสลับกับมองหน้านางอย่างสงสัย เยว่มี่ฮวาไม่ตอบ นางเพียงยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่นางจะเปิดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ไร้เครื่องประทินใด ๆ
“นี่เจ้า...!! “
“ขอบพระทัยเพคะที่ยังทรงจำหม่อมฉันได้” นางฉีกยิ้มหวาน “พระองค์มิต้องเอ่ยถามสิ่งใดหรอกเพคะ ที่หม่อมฉันมาในวันนี้เพียงแค่จะนำสิ่งนี้มาคืน พระองค์คงจะจำมิได้ว่าเคยให้สัญญากับดรุณีน้อยนางหนึ่งเอาไว้ แต่แล้วพระองค์ก็ทรงผิดสัญญา หม่อมฉันเข้าใจดีเพคะ หม่อมฉันเฝ้ารอพระองค์ตั้งแต่วันนั้น วันที่หม่อมฉันช่วยพระองค์ไว้เมื่อหลายปีก่อน แต่สิ่งที่หม่อมฉันได้รับกลับเป็นความตายที่พระองค์ทรงหยิบยื่นให้” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
“...”
“ตอนนี้หม่อมฉันเหมือนคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากความตาย” นางยิ้มเยาะให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต
“ถ้าหม่อมฉันไม่ยึดติดกับคำสัญญาบ้า ๆ นั่น ชีวิตของหม่อมฉันก็คงมิเป็นเช่นนี้ ครอบครัวของหม่อมฉันก็คงมิถูกพระองค์ฆ่ายกตระกูลเช่นนี้ แต่จะโทษใครได้เล่า นอกจากตัวหม่อมฉันเอง ที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจ มิฟังคำบิดามารดา” นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงคับแค้นใจ
“...”
นางหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาลูบคลำเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะนำของชิ้นนั่นวางลงตรงข้างพระองค์ที่ยังทรงขยับพระวรกายมิได้
“หม่อมฉันทูลลา รักษาพระวรกายด้วยเพคะ” ร่างระหงย่อกายลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเร้นกายหนีไป ทิ้งคำถามมากมายให้กับพระองค์เพียงลำพัง
“จินเถา เรารีบไปกันเถอะ เวลามีไม่มาก” นางว่า ก่อนจะรีบหนีออกไปทางช่องทางด้านหลัง โชคยังดีที่ตำหนักของนางไม่มีผู้ใดเฝ้าอยู่ จึงไม่เป็นอุปสรรคอะไรมากนั้น ก่อนจากไปนางหันกลับไปมองด้วยแววตายากจะคาดเดา
“ลาก่อนเพคะฝ่าบาท วาสนาของเราคงสิ้นสุดเพียงเท่านี้”
เยว่มี่ฮวายืนมองบ้านของตนที่ถูกไฟไหม้จนไม่เหลือชิ้นดี น้ำตาของนางไหลริน ความแค้นสุมอก ความทรงจำในอดีตไหลผ่านเข้ามาไม่ขาดสาย เป็นเพราะนางทุกอย่างถึงได้เป็นเช่นนี้ ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกบาปหนานัก ลูกอกตัญญู ชาตินี้มิอาจตอบแทนบุญคุณ ถ้าชาติหน้ามีจริง ลูกขอเกิดมาทดแทนบุญคุณ
สองมือกำแน่น ก่อนที่นางจะตัดใจหันหลัง และใช้วิชาตัวเบาที่ได้รับการฝึกสอนมาอย่างดีเมื่อครั้งที่นางยังเด็ก กระโดดออกไปพร้อมกับสาวใช้คนสนิทอย่างจินเถาที่นางลากมาเรียนด้วยเมื่อในอดีต สองนายบ่าวมุ่งหน้าสู่แคว้นต้าฉินเพื่อให้ไปถึงท่าเรือโดยเร็วที่สุด พวกนางมีเวลาไม่มากนัก ถ้าพลาดแม้แต่วินาทีเดียว พวกนางอาจไม่มีโอกาสหนีอีก เผลอ ๆ เขาอาจส่งคนมาตามฆ่านางเหมือนอย่างที่ฆ่าคนในครอบครัวนางก็ได้
จุดหมายของเยว่มี่ฮวาคือเมืองเฉินจูซึ่งอยู่ห่างไกลและผู้คนพลุกพล่าน นางมั่นใจว่าเขาไม่มีทางหานางเจอ นางจะไปเริ่มต้นใหม่ที่นั่น และทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง ไหน ๆ นางก็เป็นอดีตฮองเฮาที่ไม่มีตัวตน ไม่มีอำนาจใด ๆ อยู่แล้ว นางจะตายก็คงมิมีผู้ใดนึกถึง เขาจะได้ครองคู่กับคนที่เขารักและพร้อมที่จะมอบอำนาจปกครองวังหลังให้
ส่วนนางขอหนีไปตายเอาดาบหน้าและขอตายอย่างมีศักดิ์ศรีดีกว่า เพราะจากนี้นางสามารถลิขิตชีวิตตัวเองได้แล้วว่าจะไปเส้นทางไหน และนางก็ขอเลือกมีชีวิตที่อิสระ ดีกว่าต้องโง่เขลาเพราะความรัก
เยว่มี่ฮวาคนเดิมได้ตายจากไปนานแล้ว...
และมีทางเดียวที่นางจะหลุดพ้น นั่นคือการที่จะนางจะต้องหนีไปให้ไกลจากเขา ไปในที่ที่เขาไม่มีทางหานางเจอ
หลังจากที่เดินทางกันแทบมิได้หยุดพัก ในที่สุดพวกนางก็ถึงแคว้นต้าฉิน แม้ว่าจะรู้สึกเหนื่อยล้ามากแค่ไหนก็ตาม โชคยังดีที่พวกนางมีวรยุทธมากพอที่จะช่วยให้หนีพ้นได้ แต่ถึงอย่างนั้นเยว่มี่ฮวาก็ยังมั่นใจว่าเขาจะต้องสั่งให้เหล่าทหารฝีมือดีออกตามหานางแน่นอน ก็แน่ล่ะ ในเมื่อนางทำในสิ่งที่ไม่ควรทำไปเสียแล้ว แต่ถ้าไม่ทำเช่นนั้น นางก็อาจจะต้องติดอยู่ในวังวนของเขาอีก
“คุณหนู เราควรพักเอาแรงเสียบ้างนะเจ้าคะ” จินเถาเอ่ยขึ้นอย่างนึกเป็นห่วง ซึ่งเยว่มี่ฮวาก็เห็นด้วย
เพราะถึงแม้ว่านางจะพอมีวรยุทธอยู่บ้าง แต่ด้วยสภาพร่างกายของนางในตอนนี้ที่ยังคงอ่อนแออยู่มาก รวมไปถึงการที่นางละทิ้งตัวตนไปนานหลายปี ทำให้นางไม่สามารถอดทนได้นานเหมือนแต่ก่อน เมื่อจินเถาเอ่ยเช่นนั้น นางจึงไม่ลังเลที่จะเห็นด้วยกับสาวใช้ ก่อนที่จะตกลงพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
“จินเถา ต่อไปเจ้าเลิกเรียกข้าว่าคุณหนูได้แล้วนะ เพราะข้ามิใช่คุณหนูอีกต่อไปแล้ว” ทันทีที่นางเอ่ยจบ จินเถาสาวใช้ของนางก็ถลาเข้ามา พร้อมกับน้ำตานองหน้า
“ไม่นะเจ้าคะ อย่าไล่บ่าวไปไหนเลย บ่าวมิเคยคิดหวังเงินทอง ขอเพียงได้ตามคุณหนูไปทุกหนทุกแห่ง”
“เจ้าพูดอะไรของเจ้า ข้าแค่อยากให้เจ้าเลิกเรียกข้าว่าคุณหนู ตอนนี้ข้าคือมี่ฮวา พี่สาวของเจ้า เจ้าจะเป็นน้องบุญธรรมของข้า จินเถา” เยว่มี่ฮวามองหน้าจินเถาอดีตสาวใช้ของนางอย่างจริงจัง ทำให้จินเถาที่ได้กลายมาเป็นน้องสาวบุญธรรมร้องไห้ออกมาอย่างซึ้งใจที่คุณหนูของตนมิเคยรังเกียจคนชั้นต่ำอย่างนางเลย
“เจ้ามิต้องร้อง ไปพักผ่อนเถอะ” นางเอ่ยพร้อมกับล้มตัวลงนอนโดยมีจินเถาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เพียงไม่นานทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
- ผู้เขียน
