“ใจดีจัง สั่งให้กูบ้างสิวะ”
“...มึงจะกินไรก็สั่งเองสิวะ”
“สั่งได้เหรอวะ?”
“...อืม ปกติมึงมาร้านกูมึงก็สั่งเองตลอดวันนี้เป็นเหี้ยอะไรจะให้กูสั่งให้”
“หึๆๆ โอเค งั้น...ถ้ากูอยากกินเด็กมึงกูสั่งไปกินตอนนี้เลยได้ไหมวะ?” เขาหัวเราะแล้วก็ขยับตัวนั่งตัวตรงมองหน้าพี่มิกซ์จากนั้นก็หันมากระตุกยิ้มใส่ฉัน รอยยิ้มของเขามันเหมือนรอยยิ้มของปีศาจดีๆ นี่เอง
“เจ้าขามานั่งข้างพี่ดีกว่าครับ” พี่เวกัสไม่ได้ตอบอะไรเขานอกจากหักหน้าเขาด้วยการหันมายิ้มหวานให้ฉันแล้วบอกให้ฉันไปนั่งข้างเขา เวลานี้พี่เวกัสเหมือนอัศวินเลยค่ะ ปกป้องฉันแบบงงๆ ยังไงก็ไม่รู้ หมายถึงฉันนะคะที่งง แต่ก็ดีแล้วล่ะ ดีกว่าพี่เวกัสไม่ปกป้องอะไรฉันเลย
“เอ่อ...ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับแบบเกร็งๆ ไม่กล้าแสดงออกเกินหน้าเกินตาว่าอยากย้ายที่หนีเขาใจแทบขาด
“หึ! ล้อเล่นน่า ใครจะไปกินเด็กเพื่อนวะ เด็กกูก็มี” พอฉันจะขยับตัวเขาก็พูดเสียงติดตลกขึ้นมา ฉันก็เล
