“เจ้าขา! แม่เป็นยังไงบ้าง”
“ฮึก! ไม่รู้นิ้ง เราไม่รู้เลย ฮื่อๆๆ” ฉันโผเข้ากอดคะนิ้งที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาหน้าห้อง ICU ที่ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้คนเดียวตั้งแต่ 4 ทุ่ม จนตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ฉันไม่ได้โทรไปกวนคะนิ้งหรอกค่ะ ฉันนั่งเฝ้าแม่คนเดียวมานานแล้วแต่คะนิ้งโทรมาถามเรื่องงานแล้วฉันร้องไห้คะนิ้งก็เลยรีบมาหากลางดึก
“ไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าขา แม่ต้องไม่เป็นไรแกอย่าคิดมากมันไม่ดี ยังไงแม่ก็ต้องอยู่กับแกเจ้าขา” คะนิ้งกอดแล้วก็ลูบหลังฉันไม่ห่างแต่ฉันกลัวจนอยากจะหายไปจากโลกแล้ว กลัวกับการเผชิญความจริง แม่ทรมานแค่ไหนฉันรู้ดี ทรมานมาก เจ็บปวดอยู่ทุกวัน ทางเดียวที่แม่จะมีโอกาสหายก็คือต้องได้รับการผ่าตัด แต่เพราะฉันหาเงินมากขนาดนั้นไม่ได้สักทีแม่ถึงตอนนอนรักษาตามอาการ พยุงอาการแล้วก็ทรมานอยู่ทุกวันแบบนี้
ฉันเป็นลูกที่แย่มากรู้ทั้งรู้ว่าแต่ละวันแม่เจ็บปวดทรมานแค่ไหนแต่ก็ยังไม่มีปัญญาหาเงินมาร
