ตอนที่ 13

2172 คำ

“นายครับคุณโทนี่โทรตามแล้ว” วินเดินมาบอกยังไม่เข้าใจอะไรมากแต่เห็นชัดว่านายเงียบมากขึ้นจากที่ปรกติพูดน้อยอยู่แล้วในตอนนี้กลับรู้สึกคล้ายว่าเป็นใบ้ “อืม” เขากวาดสายตามองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบกล้องขนาดเล็กมาติดไว้ที่หัวเตียงอย่างน้อยก่อนนอนได้เห็นหน้าเธอบ้างก็ยังดี ออฟฟิศเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเพราะเพื่อนเลวดันพาเมียมากันหมดทุกคนจะมีก็แค่เขาที่จำเป็นต้องหยุดแล้วเว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัยของคนรักจากนั้นจะส่งคนเฝ้าเธอห่างๆ ป้องกันคนของพ่อหรือของใครก็ตามที่จะมาทำร้ายของรักเขาได้ เขายังไม่รู้ว่าจะจัดการความคิดถึงนี้ยังไงดีแล้วเพราะยังไม่ได้คุยกับเธอเลยตั้งแต่ออกมาจากมหาลัย “ตอนมึงวางยามึงเอาน้องเขายัง?” แคชถามออกไปเพราะโทนี่เล่าว่ายังไม่ได้กันแต่เขาไม่อยากจะเชื่อ “ยัง กูแค่นอนกอดเฉยๆ” เขาตอบตามตรงแต่ไม่มองหน้าเพื่อนสักนิดเอาแต่ก้มหน้าอ่านรายละเอียดงานที่ต้องไปจัดการอย่างเดียว “แล้วเรียกเมียเพื่อ?” แคชแค่นเสียงถามด้วยความสงสัยแล้วอยากจะหัวเราะดังๆออกมาสักทีในความเล่นใหญ่ของเพื่อน คือมึงวางยาเขาเพื่อจะนอนกอดแค่นั้นเองเหรอ แล้วชักจะสงสัยว่าคนอย่างไอ้ดินไม่มีปัญญาเอาคนรักมาอยู่ใกล้แบบเต็มใจได้เลยรึไงถึงได้ใช้วิธีต่ำๆแบบนั้น “ไอ้ดินแล้วน้องคนนั้นเขารักมึงบ้างไหม?” โทนี่ถามบ้างแต่กลับได้คำตอบเป็นเพียงความเงียบเท่านั้น เขาก็ลืมไปว่ามันต้องเลิกยุ่งกับเด็กคนนั้นตามคำสั่งพ่อ เวย์รักเขาบ้างรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยเพราะที่ผ่านมาก็มีแค่เขาที่แสดงออกว่าต้องการเธอมากแต่ก็ไม่เคยบอกรักเธอสักครั้ง แล้วถ้าทุกอย่างจะต้องหยุดลงคำว่ารักจะสำคัญอะไรสู้เก็บไว้ในใจก็มากพอแล้ว แต่เขาอยากรู้ความรู้สึกของเธอมากเหมือนกันว่าเคยหวั่นไหวบ้างรึเปล่าในช่วงเวลาที่ผ่านมา “นี่ข้อมูลของมัน” แคชส่งแฟ้มข้อมูลนักฆ่าให้เพื่อนดูรายละเอียดทุกกอย่าง “อืม ไอ้นี้มันเคยทำงานให้กูสองครั้ง” แค่เห็นหน้าเขาจำได้เลยว่าเคยใช้งานเก็บพวกขี้ยาไปสิบกว่าคนในคืนเดียวและฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะถือว่าดีพอจะขึ้นเป็นหัวหน้าทีมได้เลย “ให้กูช่วยไหมเผื่อมึงลำบากใจ” โทนี่ถามเผื่อว่าเพื่อนจะไม่อยากจัดการด้วยตัวเอง “ไม่มีอะไรที่กูจัดการไม่ได้” เขาจัดทุกเรื่องจริงๆที่เป็นเรื่องงานแต่ว่าเรื่องส่วนตัวมันยากที่จะรับมือไหวได้ คนไม่เคยมีความรักมาก่อนพอได้ลิ้มรสชาติความรักแล้วจะถอนตัวออกได้ยังไงละ หลังจากจบเรื่องนักฆ่าที่ทรยศเขาต้องคุยงานเรื่องอื่นต่อทั้งคนที่จะซื้อเอาไว้ในหน่อยเฉพาะที่กำลังก่อตั้งขึ้น ข้าราชการบางส่วนที่หิวเงินเพื่อให้เป็นเส้นสายคอยเอื้อผลประโยชน์ให้มากที่สุด ความจริงงานขาวสะอาดพวกเขาก็เยอะมากอยู่แล้วถึงจะทำเพื่อบังหน้าบ้างก็เพื่อฟอกเงินแต่งานมืดเยอะกว่าส่วนใหญ่เกือบจะทั้งหมดคือต้องเปื้อนเลือดด้วยนี่สิ “กูจะเอายังไงดีวะ?” เขาคิดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกตอนนี้มันเสียใจรึเปล่า “แหกกฎสักครั้งจะเป็นไรไปไอ้ดิน” โทนี่แนะนำแต่ตัวเองก็ไม่เคยออกนอกกฎเช่นกันส่วนเรื่องความรักที่เกิดขึ้นพ่อก็ไม่เคยเข้ามายุ่งเลยสักนิดต่างกับเพื่อนที่ถูกสั่งห้ามอย่างเด็ดขาด “พ่อต้องเข้าใจมึงน่าไอ้เหี้ยอย่าคิดมาก ไปแดกข้าวกูหิวเมียก็รอแล้ว” "...!" แล้วกูมาทำอะไรตรงนี้! ฮาร์ดินแทบจะคว่ำโต๊ะอาหารเพราะว่าไม่มีเมียนั่งกินด้วยนี่ดิ ไอ้พวกเวรระยำนี่ก็พาเมียมาจู๋จี๋แข่งกันหวานเลี่ยนซะไม่เกรงใจเขาสักนิดส่วนคนไม่มีคู่อย่างกูก็เหงาไปดิ อยากจะหายไปจากตรงนี้จังวะ! เขาแม่งคิดถึงเวย์จังวะป่านนี้คงใกล้เลิกเรียนแล้วมั้ง เขาต้องรีบไปรับได้แล้วขืนนานกว่านี้จะทนไม่ได้ เพราะแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ห่างยังคิดถึงจนจะบ้าตายแล้วไม่อยากจะคิดถึงพรุ่งนี้เลยจริงๆว่าจะประสาทกินขนาดไหน เขาต้องทำยังไงกับความรักดีวะ!? หญิงสาวนั่งคนเดียวรอคนที่จะมารับเพราะเพื่อนไปกินชาบูกันหมดแล้วเธอมีเรื่องต้องบอกเขาให้รู้ด้วยแหละ เธอจะไม่ยอมลาออกแบบที่เขาบอกเด็ดขาดแล้วหวังว่าคงไม่ทำให้เธอกลัวจนทำงานไม่ได้หรอกนะ วันนี้เธอมีผลสอบอยากจะอวดเขามากๆเลยด้วยถึงจะสอบย่อยก็ตามเถอะ เธอติดลำดับต้นๆเลยนะ! “พี่ดิน!!” เขามาแล้วเธอจำรถได้ “กลับบ้าน” เปิดกระจกรถแล้วบอก “ค่ะ พี่ดินหนูมีอะไรจะอวดด้วยนะ” เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะเปิดคะแนนให้เขาดูแต่ว่าเขานิ่งมากจนน่ากลัวอีกแล้ว สรุปว่าโกรธอะไรเธอเนี่ย? “อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?” เขาเห็นแล้วมันก็ดีใจด้วยแต่ว่ามีเรื่องเครียดเลยยิ้มไม่ออก “อืม ซูซิได้ไหมคะพอดีหนูไม่ได้ไปกินนานมากแล้ว…” เธอเอียงหน้าบอกเห็นแล้วรอยยิ้มแค่มุมปากของเขาเนี่ยก็รู้สึกดีมากแล้วแต่จะดีกว่านี้ถ้าเขายิ้มกว้างๆบ้างไม่ใช่ทำหน้าตึงตลอดเวลา “สั่งมากินที่บ้านนะพี่ต้องทำงาน” เขาหันไปยิ้มอ่อนให้เธอ “วันนี้หนูตามใจพี่ดินค่ะ พรุ่งนี้จะได้กลับหอพักแล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีกแน่เลย” นึกแล้วก็เสียดายแต่เวลาที่ผ่านมาก็มีความสุขพอแล้ว “ใช่ คงจะไม่ได้เจอกันอีกนาน” ซูซิหลากหลายหน้าสีสันน่ากินแถมรสชาติอร่อยที่สุดเลยด้วย เธอนั่งกินไปเงียบๆสลับกับป้อนเขาบ้างเพราะพี่ดินนั่งทำงานอยู่ไม่ได้หยุดเลยจนหมดก็ถึงเวลาหมอมาทำแผลตามปรกติเหมือนทุกวัน วันนี้เขามาอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ให้กลัวพอเสร็จก็ให้เธอไปอาบน้ำดูหนังหรือทำอะไรรอก็ได้ในห้องนอนอีกเดี๋ยวถึงจะตามมาเพราะคุยธุระเรื่องงานก่อนนอน เขาบอกว่าคืนนี้มีเรื่องสำคัญจะถามน่าจะเป็นธุระสำคัญมากจนน่ากลัว ตอนนี้เขาอาบน้ำอยู่เธอก็ดูหนังรอ! “รอพี่นานไหม?” ฮาร์ดินแต่งตัวด้วยชุดนอนเดินออกมานั่งข้างๆเธอ “ไม่ค่ะ พี่มีเรื่องอะไรเหรอ อ่อ...นี่เงินพี่ดินค่ะมันมากเกินหนูรับไว้ไม่ได้หรอก” เธอหยิบเงินสดออกจากกระเป๋าให้เขาคืน “แค่เศษเงินเก็บไว้ใช้เถอะ เรื่องที่พี่จะถามตอบตามจริงนะอย่าสงสารหรือเห็นใจอะไรทั้งนั้นพี่ไม่ต้องการ” เขาอยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขาแค่นั้นเอง “เรื่องอะไรคะ?” มันต้องสำคัญมากแน่นอน “เวย์...รักพี่บ้างไหม?” เขาหันมาสบตาเธอค้นหาความรักแค่เศษเสี้ยวก็ได้แต่มันกลับว่างเปล่า มันต้องมีความรักบ้างสิเขาทำให้เธอรักไม่ได้เลยเหรอ ไม่จริงน่า! เขารักเธอขนาดนี้จะไม่รักเขาคืนมั้งเธอ? ไม่ยุติธรรมเลยนะนั่น!! เธอขยับตัวถอยออกห่างเล็กน้อยทั้งที่ยังสบตาเขาก่อนจะก้นหน้าหลบสายตาเพื่อทบทวนหัวใจที่ว่างเปล่าว่ามีเขาเข้ามาบ้างรึยัง เธอไม่รู้คำตอบเลยว่ารู้สึกยังไงดีแต่ที่รู้คือความอบอุ่นมากเวลาใกล้ชิดเขาและปลอดภัยเสมอ เธอรู้ว่าการมีเขาอยู่ข้างๆนั่นคือโชคดีที่สุดในชีวิตแล้ว ถ้าหากรักแล้วเขาละรักเธอบ้างรึเปล่า? ในเมื่อที่ผ่านพี่ดินก็ไม่เคยพูดสักคำว่ารักเธอ เขาเอาแต่พร่ำบอกว่าเธอเป็นของเขาเสมอถึงการกระทำจะชัดเจนแต่หลายครั้งเขาก็เย็นชาเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้าไปเลย เธอไม่รู้ว่าเขากำลังเห็นเธอเป็นของเล่นรึเปล่า พอคิดจะรักก็ทำดีให้มีความหวังแล้วก็พอเบื่อเย็นชาอย่างไร้สาเหตุ หรือว่าบางทีเธออาจจะเป็นแค่ของเล่นคนรวยอย่างเขาก็ได้ใครจะไปรู้ได้ละ “ไม่ค่ะ หนูไม่เคยรักพี่ดิน” เธอบอกเขาเสียงเบามากไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเพราะตอนนี้ขอบตามันร้อนผาวปวดร้าวไปด้วยหยาดน้ำตาที่จะไหลออกมา และเธอรู้แล้วว่ารักเขาแต่จะไม่พูดจนกว่าจะแน่ใจกว่านี้ว่านี่คือความรักจริงๆ กว่าจะถึงตอนนั้นเขาคงมีคนอื่นแล้วแหละ “สักนิดก็ไม่เลยเหรอเวย์?” เขาสูดหายใจเข้าลึกๆดึงเธอเข้ามากอดแน่นแนบอกแล้วพยายามรับมือกับความผิดหวังให้ได้ “มันอาจจะเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเราที่ทำให้เรื่องนี้มันเลยเถิดมาไกลขนาดนี้ เวย์ขอบคุณที่ดูแลนะคะ” เธอต้องไม่ร้องสิ...ไม่ร้อง กัดทนเอาไว้แล้วดึงสติให้มากที่สุดถึงอ้อมกอดจะอบอุ่นแค่ไหนแต่มันก็มาได้ไกลแค่นี้แหละในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ “พรุ่งนี้พี่จะไปส่งที่หอแล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีก ต่อจากนี้อยู่ให้ห่างพี่ถ้าเจอก็ไม่ต้องทักหรือทำเหมือนว่าไม่รู้จักพี่อีกต่อไปเลยก็ได้” สาบานได้เลยว่าเขาพูดสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในตอนนี้ เขาต้องทำเพื่อความปลอดภัยของเธอถึงแม้จะเจ็บปวดมากขนาดไหนก็ตาม “ค่ะ เวย์จะลืมพี่ดินไปให้ได้” น้ำเสียงสั่นเครือตอบกลับแผ่วเบาพยายามอดทนอดกลั้นต่อความเสียใจแต่เธอจะยังยิ้มให้เขาได้เสมอแล้วถ้าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายเธอขอนอนในอ้อมกอดเขาให้อบอุ่นที่สุดก่อนทุกอย่างจะหายไปเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องของเธอกับเขามันเป็นไปไม่ได้ที่จะรักหรอก พี่ดินแค่เหงาพอหายเหงาแล้วก็ปล่อยเธอแค่นั้นเอง การที่เขาเย็นชาในหลายครั้งมันก็บอกชัดหมดแล้วว่ารู้สึกเบื่อกันขนาดไหน เธอต้องตัดใจแล้วเดินต่อไป เมื่อก่อนไม่มีใครยังอยู่ได้ตอนนี้แค่กลับไปเหมือนเดินคงไม่ยากเท่าไร “ก็ดี คืนนี้พี่นอนด้วยนะ” แค่นี้ก็พอแล้วที่เขาต้องการก่อนจะปล่อยเธอไป ในเวลากลางคืนเวย์จะเปิดไฟทิ้งไว้เสมอและแสงไฟจากห้องน้ำทำให้ห้องนี้ไม่ได้มืดสลัวมากเกินไป อากาศก็ไม่ได้หนาวเลยสักนิดแต่เขารู้สึกเหมือนแสงสว่างแสนอบอุ่นกำลังจะหายไปจากชีวิตพร้อมกับความอบอุ่นที่โหยหามานาน เขาอยู่ในโลกที่มืดมนมาตลอดจนกระทั่งมีแสงสว่างนำทางให้รู้ความหมายของของชีวิตว่าควรจะเดินไปในเส้นทางใดนั่นเธอที่ผ่านเข้ามาเพียงแค่ไม่นานเขาก็จำเป็นต้องปล่อยเธอไปแม้จะรักมากแค่ไหนก็ตาม เขาต้องอยู่ได้สิ…ทุกอย่างมันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว แล้วหัวใจเขาละจะรับมือไหวไหม? เวย์ซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่นรู้สึกเหมือนว่ากำลังถูกบอกเลิกทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันแม้ว่าความสมพัน์ที่ผ่านมาทำให้รู้สึกไม่ได้ตัวคนเดียว เธอเคยจูบ เคยหอมแก้ม เคยกอดแต่น่าเศร้าที่ความสัมพันธ์ของเรามันไม่มีชื่อเรียกไม่มีแม้แต่รูปถ่ายเพราะระหว่างเรามันก็แค่คนเหงามาเจอกันจะเอาอะไรมากมาย “พี่จะหายจากชีวิตหนูจริงๆไปใช่ไหม?” เธอถามเบาๆ “ไม่รู้” เขาไม่รู้ว่าจะทนไหวรึเปล่านี่สิ “ถ้าหนูมีแฟนพี่ดินจะว่าไหม?” บางทีเธออาจจะลองเปิดใจคบใครสักคนเป็นแฟนใครสักคนเพื่อลืมเขาได้ ไม่แน่นะเธออาจจะมอบความบริสุทธิ์ให้เลยก็ได้ถ้ามันทำให้รู้สึกดีจนลืมความเจ็บปวดทุกอย่างที่เกิดขึ้น “เวย์จะไม่มีวันได้เป็นแฟนใครเด็ดขาด!!”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more