ตุบ!
“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ” ฉันรีบขอโทษเขาออกไปทันที เพราะฉันเป็นคนผิดตรงๆเลยแหละ
“ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงแบบนี้
“.....” ฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นไปมองหลังจากได้ยินเสียงที่ฉันคุ้น แต่สัญชาตญาณมันกลับสั่งให้ฉันรีบเงยขึ้นไปด้วยความตกใจ ก่อนจะตกใจออกมาจริงๆเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“อัญ” เขาเองก็แปลกใจไม่น้อยที่เจอฉันที่นี่ และดูจากสีหน้าของเขาแล้ว เขาต้องยังไม่รู้แน่เลย ว่าตอนนี้ฉันเข้าวงการแล้ว
“ขอโทษค่ะที่ฉันเดินไม่ดู คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” ฉันปรับหน้าและเสียงให้เป็นปกติก่อนจะถามเขาออกไปตามมารยาท
“อัญมาทำอะไรที่นี่” เขาขมวดคิ้วถามฉันโดยไม่ตอบสิ่งที่ฉันถาม งั้นฉันจะคิดเอาเองแล้วกัน ว่าเขาไม่เป็นไร
“ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ” ฉันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่พยายามทำเหมือนคนไม่รู้จักกันก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาอีกทาง แต่...
“เดี๋ยว ฉันถามว่าอัญมาทำอะไรที่นี่” เขาจับมือฉันไว้แล้วถามออกมาอย
