EP.2 คนที่ชอบ
1297 คำ
ณ โรงอาหาร
"ขอโทษนะคะ พี่...พี่พีท ใช่ไหมคะ?"
'พี่พีทงั้นหรอ' ควับ เซียร์ที่กำลังนั้งรับประทานอาหารอยู่ก็เงยหน้าขึ้นและมองยังด้านหน้าเธอก็พบกับรุ่นพี่หนุ่มที่นั้งตำแหน่งตรงกับเธอพอดีที่จะมองเห็นกันได้ และมีเด็กหญิงคนหนึ่งยืนอยู่หัวโต๊ะซึ่งก็น่าจะเป็นเจ้าของเสียงเล็กนั้น
"ครับ"
"เอ่อ...ถ้าหนูอยากจะขอเบอร์พี่ได้ไหมคะ"
มือเล็กยืนโทรศัพท์ออกไปด้านหน้าหมายให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่เธอชอบ รับมันไปและกดเบอร์ของเขาลงในอุปกรณ์นั้น
"ขอโทษด้วยนะคะ พี่คงให้น้องไม่ได้ เพราะว่าพี่...มีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
งึก เซียร์ชะงักตกใจเมื่ออยู่ๆ สายตาของรุ่นพี่หนุ่มเบนมาหาเธอพร้อมกับประโยคหลังที่ได้เอ่ยออกมา
"เซียร์พี่เขาหันมาหาแกว่ะ" นานะที่นั้งอยู่ฝั่งเดียวกับเธอก็มองเห็นทุกการกระทำของรุ่นพี่หนุ่มเช่นกัน
"อร้ายย...สายตงสายตา หยาดเยิ้มอะไรปานนั้น" และเป็นอายที่พูดเสริมขึ้นเมื่อหันหลังไปมองยังโต๊ะของกลุ่มรุ่นพี่โต๊ะถัดไป
ไม่ใช่แค่สายตาอันหยาดเยิ้มที่ส่งมา แต่มุมปากของเขายังยกยิ้มขึ้นสูงจนคนตัวเล็กใจสั่น ระรัว แทบจะหยุดหายใจ ให้กับความอ่อนโยนที่ถูกส่งมาทางสายตาของคนตรงหน้า
"เป็นฉันนี้ กลิ้งไปดิ้นที่พื้นแล้วนะย๊ะ"
"งือ~ พ่อคนคลั่งรัก"
"ฉันไปรอที่ห้องสมุดนะ ไปละ" เสียงแซวของเพื่อนทั้งสองทำเธอได้สติหลบสายตาของหนุ่มรุ่นพี่ที่เผลอไปสบตาเป็นนานสองนาน
ตึก~ ตึก~
'หยุดเต้นพอแล้ว หยุดนึกถึงหน้าพี่เขาด้วย' เมื่อเดินออกมาไกลพอสมควรแล้ว เด็กสาวก็นึกตำหนิตัวเอง ที่ยังไม่เลิกนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่
ห้องสมุด
พรึบ!
"อะ ~" เด็กสาวอุทานออกมาเบาๆ เมื่อจู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนยื่นมาหยิบหนังสือเล่มที่เธอต้องการไปต่อหน้าต่อตา
"พะ พี่พีท" เมื่อหันหลังกลับมามองก็พบกับชายหนุ่มรุ่นพี่ ที่ยืนคร่อมเธอไว้กับชั้นหนังสือ หัวใจดวงน้อยก็เริ่มสั่นไหวขึ้นอีกครั้ง
"...ขะ ขอบคุณค่ะ" อาการประหม่าของเด็กสาวเกิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอยื่นมือเล็กออกมารับหนังสือที่ชายหนุ่มมอบให้ตรงหน้า
"พี่พูดจริงนะ"
"คะ?"
"พี่ชอบเรา"
10 ปี ต่อมา
ณ สนามบิน
"ค่ะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงเซียร์นะคะ เซียร์ดูแลตัวเองได้"
(ไม่ให้ห่วงได้ยังไงกัน ลูกของแม่ทั้งคน) แถมทั้งชีวิตจนอายุ 24 ปี ก็อยู่แต่ไร่แต่สวน จะทันเล่ห์เหลี่ยมคนเมืองกรุงหรือเปล่าคนเป็นแม่ก็ยิ่งหนักใจ เมื่อลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนต้องห่างจากอกผู้เป็นแม่ครั้งแรก
"เซียร์โตแล้วค่ะแม่ อีกอย่างที่สำคัญเซียร์เรียนวิชาป้องกันตัวมานะคะ เรื่องหมัด เท้า เข่า ศอก เนี้ยถนัดนัก แม่หายห่วงได้เลย"
(แม่รู้...ถึงภายนอกเซียร์จะดูลุยๆ ห้าวๆ ในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาแม่ ยังไงเซียร์ก็ยังเป็นลูกหมีตัวน้อยของแม่เหมื่อนเดิมนะลูก)
"แม่ค่าา... ณ ตอนนี้หมีน้อยของแม่เข้มแข็งและแข็งแรงกว่าเดิม ทั้งร่างกายและใจ แม่วางใจได้เลย"
"เห้อ...อะๆ งั้นดูแลตัวเองด้วยนะลูก พระท่านมาแล้วแม่ใส่บาตรก่อน รักลูกนะเซียร์"
"เซียร์ก็รักแม่นะคะ ฝากบอกรักป๊าด้วยนะคะ จุ๊บๆ"
(จ้า บายลูกตัวแลตัวเองดีๆ นะ)
"ค่ะแม่ บายค่ะ"
เมื่อวางสายจากผู้เป็นแม่ใบหน้าสวยที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใสก็แปลเปลี่ยนเป็นนิ่งเรียบ หยิบแว่นดำขึ้นมาสวมใส่ มือเรียวจัดการเสยผมสะบัดศรีษะให้ผมดำขลับมีน้ำหนักพริ้วไปตามลม ซึ้งการกระทำของเธอตกเป็นเป้าสายตาของคนจำนวนมากในสนามบิน
"เซียร์ ๆ ทางนี้!"
หญิงสาวหันมองไปตามต้นเสียง ก็เจอกับอายเพื่อนสาวที่อาสามารับเธอในวันนี้
"ไม่เจอแกตั้งนานสวยขึ้นนะเนี้ย"เซียร์เอ่ยแซวคนตรงหน้าที่ไม่ได้เจอกันนานเป็นปีเพราะอายไม่ค่อยได้กลับบ้านไปเยี่ยมป๊าม๊าสักเท่าไหร่
"แหม่ๆ แกก็สวยขึ้นตั้งเยอะนะ จากที่สวยอยู่แล้ว แต่..." อายพูดขึ้นพร้อมลอบมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แต่อะไร ทำไมหรอ?" หญิงสาวก้มมองตัวเองตามสายตาคนตรงหน้า
"แกดูแซ่บขึ้นป่ะ ปกติแกลูกคุณหนูจะตาย"
"ก็...โตขึ้นก็อยากเปลี่ยนลุคอ่ะ เป็นไงเข้ากับฉันป่ะ"
ร่างบางหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศา ให้คนเป็นเพื่อนได้เห็นชัดๆ
"โครตจะได้เลยแหละ แบบนี้สิเซียร์คนใหม่ไฉไลกว่าเดิม"
แป๊ะ!
สิ้นประโยคของเพื่อนรักทั้งสองก็ยกฝ่ามือขึ้นประกบตบกันกลางอากาศ และตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักกันอย่างชอบใจ โดยการกระทำดังกล่าวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะเป็นสัญชาตญานของคนเป็นเพื่อนกันมานาน
คอนโดเซียร์
"ทำไมแกไม่มาอยู่คอนโดเดียวกับฉันละ รถแกก็ยังไม่มี"
"เดี่ยวป๊าก็ให้คนขับมาส่ง แล้วอีกอย่างคอนโดแกก็เต็ม ลืมไปแล้วหรอ"
ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ใกล้เพื่อนแต่เพราะคอนโดที่อายอยู่นั้นเต็มทุกชั้น เธอจึงเลือกมาอยู่คอนโดนี้
"ก็อยู่ห้องเดียวกับฉันก่อน จนกว่าจะมีห้องว่าง"
"ไม่อ่ะ ลำบากแกป่าวๆ กว่าจะมีคนออกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"
ออกมาอยู่คนเดียวทั้งที ก็อยากจะใช้ชีวิตคนเดียวจริงๆ นั้นแหละ
"แล้วที่มาได้เนี้ย แกบอกกับแม่แกป๊าแกว่าจะมาทำอะไร"
"มาเรียนต่อโท"
กว่าร่างบางจะได้รับอนุญาตให้มากรุงเทพฯ ได้อายุ ก็ปาไป 24 แล้ว และจะต้องมีเหตุผลที่ดีพอด้วย ส่วนอายและนานะอีกคนพ่อแม่ของพวกเธอส่งมาเรียนต่อที่นี้ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยปี1 แล้ว
"นี้แกเอาจริงใช่ป่ะ"
"จริงไม่จริง ฉันก็มาแล้วนี้ไง"
ชีวิตคุณหนูของเธอก็ไม่ได้แย่ แต่แค่เธอโตขึ้นอยากใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเลือกก็เท่านั้น
"...มองหน้าฉันแบบนี้หมายความว่าไร"
"แกเปลี่ยนไปมากยัยคุณหนู" เพราะปกติเซียร์ไม่ใช่คนมั่นใจอะไรในความคิดตัวเอง ไม่กล้าทำอะไรด้วยตัสเองสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะเธอถูกเลี้ยงมาแบบแม่และป๊าของเธอเป็นคนบงการโน้นนี่นั้นให้ตลอด
"ก็ไม่แปลก แกน๊านนานทีจะกลับบ้าน ติดใจอะไรหรือเปล่าน้า ถึงไม่ยอมไปเยี่ยมป๊าเยี่ยมม๊าสักที เวลาท่านเจอหน้าฉันทีไรบ่นให้ฟังทุกทีว่านางลูกตัวดีเนี้ย ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเป็นปีๆ"
"แกก็พูดเกินไป๊"
"เสียงสูงเชียวนะ ไม่เชื่อไปถามยัยนานะอีกคนสิ รายนั้นก็โดนเหมื่อนกัน"
"พูดซะจะร้องไห้เลยอ่า คิดถึงป๊าม๊า" พูดเสร็จเพื่อนสาวตรงหน้าก็ทำท่าเช็ดน้ำตาเบ๊ะปากร้องไห้
"แสดง"
"เออๆ รู้ทันตลอด ก็คอลหาทุกวันแหละ อีกอย่างเชียงใหม่นะ ไม่ใช่ปทุมธานี" อายหยุดการกระทำทันทีเมื่อเซียร์นั้นรู้ทัน พร้อมกับบรรยายแก้ต่างออกมา
"อะๆ จัดของกันดีกว่า ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ว่าจะให้แนะนำที่เที่ยวสักหน่อย"
"ห๊ะ...ที่เที่ยวหรอ มี!"
--------------------
Example of the next episode
"...แต่ถ้าตอนนี้ ยี่สิบนาที "
- ผู้เขียน
