EP.5 แผนแก้แค้น
998 คำ
พรึบ!
"แกโอเคไหม"
เมื่อฉันเดินกลับมานั้งโต๊ะ ยัยอายก็ถามขึ้นทันที โอเคไหมหรอ ฉันควรรู้สึกยังไง มันชาไปหมด การได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง ถ้าเป็นฉันคนเดิมฉันยิ้มร่าดีใจไปแล้ว
"นั้นสิ กลับเลยไหม"
"ไม่เป็นไร" ฉันเหมื่อนยังอยากอยู่ต่อ ไม่รู้สิ ส่วนลึกมันบอกฉันแบบนั้น
"ฉันขอโทษนะ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเจอพี่เขาที่นี้"
"นั้นสิ หายไปตั้งนานไม่คิดว่าจะมาเจอ อ๊ะ ! "
เป็นนานะที่พูดขึ้นแต่ยังพูดไม่จบประโยค ก็ถูกอายห้ามไว้ก่อน ฉันรู้ว่านานะกำลังจะพูดว่าอะไร
"ใช่เขาหายไป ตั้งนาน..."
"พี่เรียนจบแล้ว เซียร์จะให้อะไรเป็นของขวัญพี่น้าา..."
"อืมม...แล้วพี่พีท อยากได้อะไรละคะ?"
"เซียร์ พี่อยากได้เซียร์"
"...ฮึ เซียร์คิดอะไร พี่หมายถึงหัวใจของเซียร์ไง"
"หัวใจของเซียร์ มันเป็นของพี่ไปตั้งนานแล้วค่ะ แล้วพี่พีทละ หัวใจของพี่เป็นของใคร"
"มันก็ต้องเป็นของเซียร์อยู่แล้ว รักษาไว้ให้ดีๆ นะบอกเลยว่าพี่ไม่รับคืน"
"พวกแกคิดว่าไง" ตอนนี้ฉันกำลังคิดไม่ตกเลย ฉันควรจะรู้สึกอย่างไรดี กับการพบเจอเขาอีกครั้ง คนที่ฉันเคยเฝ้ารอหา คนที่ฉันเคยร้องไห้ฟูมฟายเพราะเขาหายไป
"คิดอะไร"
งึกๆ
อายมองหน้าฉันและถามขึ้นส่วนนานะก็พยักหน้าเห็นด้วย กับคำถามของอีกคน
"ฉันว่า ฉันมีอะไรสนุกๆ เล่นแล้วละ" ในเมื่อคนที่หายไปตั้งนาน กลับมาให้เจออีกครั้งฉันจะปล่อยเขาไปง่ายๆ ได้ยังไง
"แกคิดจะทำอะไร" เป็นอายที่รู้ทันฉันก่อนใครเสมอ
"ฉันจะทำให้เขาเจ็บ แบบที่เคยทำไว้กับฉัน" ฉันยกยิ้มมุมปาก เมื่อคิดอะไรดีๆ ออก เมื่อครู่ที่เจอกันสีหน้าและแววตานั้น ยังเต็มไปด้วยความอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน แต่ถ้าฉันไม่คิดไปเองหรือเข้าข้างตัวเองมากเกินไป ฉันว่าแววตานั้นยังมีโหยหาฉันอยู่
"ยังไง"
"ไม่รู้สิ...แต่ที่รู้ๆ ฉันควรต้องทำอะไรสักอย่าง" ฉันไม่สนว่าเขาจะมีความรู้สึกยังไง ฉันสนแค่ตัวฉัน ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง...เพื่อแก้แค้น และเอาคืน ที่เขาเคยทำไว้กับฉัน
"แกจะเอาคืนที่เขาทำแกเจ็บ"
ยิ้ม ฉันยิ้มให้กับคนรู้ทันอย่างอาย ใช่นี้คือสิ่งที่ฉันกำลังจะทำ รอรับผลกรรมของตัวเองได้เลย พี่พีท
"ที่บอกว่านางเปลี่ยนไป ฉันเชื่อแกละ" นานะก้มลงกระซิบข้างหู อาย ไม่สิ ไม่ใส่กระซิบ เพราะฉันอยู่ระหว่างกลางของอายและนานะ จะเรียกว่าพูดผ่านแผ่นหลังฉันถึงจะถูก
"จะยังไงก็แล้วแต่ พวกแกสองคนต้องช่วยฉัน"
"ช่วยอะไร/ช่วยอะไร"
"ฉันอยากเข้าไปวนเวียนในชีวิตเขา แกช่วยสืบให้หน่อย ว่าฉันต้องทำยังไง" ฉันหันไปบอกอายเพราะนางมาอยู่แถวนี้นาน และค่อนข้างจะมีเพื่อนฝูงกลุ่มอื่นบ้าง บางทีนี้สิ่งนี้อาจจะเป็นประโยชน์
"อืมๆ" อายตอบรับแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ฉันไม่สน เพราะสิ่งที่ฉันกำลังสนใจตอนนี้ คือคนที่ยืนอยู่อีกด้านของร้าน
"ฉันว่า ฉันพอจะรู้อะไรมาบางอย่าง"
ควับ ฉันหันไปมองหน้านานะทันที ที่นางพูดจบ
"ครั้งก่อนที่ฉันมา ฉันเคยได้ยินพวกพนักงานเรียกว่าเฮีย"
"...จากเซ้นส์ของฉัน ฉันว่าร้านนี้เป็นของเขา"
เมื่อนานะพูดจบฉันก็รีบกวาดสายตามองหาเขาทันที และดูเหมื่อนจะใช่ เมื่อภาพที่ฉันกำลังมองอยู่นั้น คือภาพเขากำลังเดินพูดคุยสั่งการลูกน้องภายในร้าน
'ฉันไม่ใช่เด็กโง่ คนนั้นอีกแล้ว' ฉันพูดออกมาเพียงเบาๆ เมื่อคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ เพราะฉันยังจำได้ดีกับเหตุการณ์วันนั้น วันที่ทำให้ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต
เขาหายไปเมื่อเขาเรียนจบ ทั้งๆ ที่เขาเคยสัญญากับฉันว่าเขาจะรักและรอฉันเรียนจบ ม.ปลาย แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น เขาจากไปโดยไม่บอกกล่าว หรือแม้แต่คำบอกลาก็ไม่มีสักคำ ฉันโง่มากใช่ไหม ที่โดนเขาหลอกได้ง่ายดายขนาดนี้ ฉันไม่เคยลืมแม้ว่าเขาจะทำฉันเจ็บขนาดไหน เพราะเขาเป็นรักแรกของฉัน
และรักแรกของฉันมันลืมไม่ง่ายเลย และไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบปี ฉันก็ยังไม่เคยลืม เหมื่อนที่ใครเคยบอกไว้ทุกครั้งที่พยายามจะลืมคือทุกครั้งที่เราเริ่มจำ
ติ๊ง ต๊อง! ติ๊ง ต๊อง!
"อ้าว แม่หนูมาหาใครจ้ะ"
"เออ..."
"บ้านนี้เขาไม่อยู่กันแล้ว เขาย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อวานก่อนโน้น"
"ย้าย ย้ายไปไหนจ้ะป้า"
"เอ้า เอ็งไม่รู้ ป้าจะรู้ไหม เอ็งมาหาเขาถึงบ้านได้เอ็งก็น่าจะสนิทและรู้ดีกว่าป้าไหม เออถามแปลกๆ ...."
"..."
"เห้ออ...ลูกชายเขาคงหลอกเอ็งสิท่า เขาถึงไปไม่บอกเอ็งแบบนี้ อย่างนี้แหละน่า วัยรุ่นอะเนอะ พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ทิ้งไป"
"กลับเถอะครับคุณหนู"
อึก ฮืออ~
เขาได้หัวใจของฉันไป ส่วนฉันได้มาเพียงแค่ความเสียใจ
--------------------
Example of the next episode
"คิดจะทำอะไร"
ยัยป้านี้ปั่นเก่งนะ ปั่นเก่งยิ่งกว่าจักรยานอีก?
นิยายของไรต์
นางเอกชอบรุกเองทุกเรื่องเลยนะคะเนี้ยย
?
กดไลค์+คอมเม้นต์+กดติดตาม
ให้กันด้วยนะคะ ?
- ผู้เขียน
