นาถลดานั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงสนามบิน เควินมองหล่อนบ้างแต่ก็ยังไม่ได้มีโอกาสพูดกัน เพราะเขาต้องติดต่อโทรศัพท์คุยงานกับสถาปนิกและช่างที่ดูแลเรื่องการตกแต่งห้องตลอดเวลาเนื่องจากว่างานเดินเร็วมากและมีคนเข้ามาทำเยอะ จนห้องน่าจะเสร็จก่อนวันแต่งงาน เขานึกฉุนอยู่เล็กน้อยที่ถามหล่อนว่าห้องหล่อนต้องการสีไหนอะไรยังไงหล่อนก็ไม่บอกว่าชอบอะไร บอกเพียงคำเดียวว่าให้เขาทำอย่างไรก็ได้ ตามที่เขาต้องการ...
หลังจากที่นาถลดาบอกว่าตามใจเขา แล้วก็ได้เรื่อง... เมื่อเขาบอกหล่อนกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ชวนปวดสมอง...
“งั้นฉันจัดการให้เป็นสีฟ้าก็แล้วกัน... น้ำฝนชอบสีนั้น... เผื่อว่าปลดระวางเธอออกน้ำฝนมาอยู่จะได้ไม่ต้องทำใหม่”
นาถลดาได้แต่ก้มหน้า ไม่ยอมเถียงทั้งที่หล่อนก็โกรธที่เขาจะเอาหล่อนไปอยู่ในห้องนั้นเพื่ออะไร หล่อนไม่ได้บังคับเขาเสียหน่อย แต่หล่อนไม่รู้ตัวเลยว่าหล่อนยิ่งนิ่งคนที่แกล้งหล่อนยิ่งได้ใจเพราะรู้ว่า
