ฉันแสร้งบอกน้ำหวานกับซีนว่าพี่ลีโอจะมารับ ทั้งที่ความจริงเขาบอกว่าไม่ว่าง แต่ที่ต้องพูดไปแบบนั้นก็เพราะไม่อยากให้ซีนมองพี่ลีโอแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว
ฉันว่าจะขึ้นรถเมล์กลับไปที่หอ หลังจากแยกตัวจากเพื่อนก็เดินไปรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ ในตอนนี้มืดค่ำแล้วคนที่ยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ก็มีแค่ฉันกับผู้ชายที่อยู่ในชุดนักศึกษาอีกคน
ในขณะที่รถเมล์กำลังชะลอความเร็วเพื่อจะจอดที่ป้าย ฉันก็เตรียมลุกขึ้นยืนแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวร่างของฉันก็ล้มฟุบลงไป โชคดีที่มีคนประครองไว้ก่อนที่ตัวจะถึงพื้น แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยขอบคุณ ฉันก็หมดสติไปก่อน
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาสัมผัสแรกที่รับรู้ได้ถึงกลิ่นยาที่คละคลุ้ง ทำให้ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นพลางมองไปรอบๆ ในตอนนี้ฉันก็ยังอยู่ในชุดเดิม นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
“ฟื้นแล้วหรอครับ เดี๋ยวผมไปเรียกหมอให้นะ” เส
