“ถึงบู้บี้จะไม่เหลือใคร แต่เธอยังมีเรานะ เราสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆ บู้บี้ตลอดไป”
นลินนิภาเอ่ยบอกอย่างหนักแน่น ยังผลให้คนฟังนึกใจชื้นขึ้นมา ถึงแม้ว่าระยะนี้อีกฝ่ายจะหายตัวบ่อย ติดต่อยาก และไม่รู้ว่าพักที่ไหนแน่นอนก็ตาม หากแต่เพียงคำปลอบประโลมนั้นก็ทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างเท่าเดิม
“ขอบใจนะ เรารักนนนี่ที่สุด”
บูรณิมาเอ่ยด้วยความซึ้งใจ เวลานี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าคำปลอบประโลมและกำลังใจ แต่ไม่คิดจะไปฟูมฟายเรียกร้องจากใคร ทว่าเมื่อเพื่อนรักหยิบยื่นในสิ่งที่กำลังโหยหาก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีแรงใจขึ้นมา
“เราก็รักบู้บี้ ไว้ทำธุระเสร็จ เราจะรีบกลับไปหานะ”
นลินนิภาเอ่ยอย่างอ้อนๆ ตามสไตล์ จากนั้นก็วางสายไป ส่วนบูรณิมาก็ถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน เพราะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
คืนสุดท้ายของการฟังสวดอภิธรรม จบลงด้วยความเศร้าสลดหดหู่สุดหัวใจ บูรณิมากลับบ้
