บูรณิมาไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้ตัวเองยืนอยู่ตรงจุดไหนของโลก แต่ความรู้สึกนั้นเต็มไปด้วยความอึดอัด กดดัน และหวาดกลัว เสียงหัวเราะเยือกเย็นที่ไล่หลังมาทำให้ขาทั้งสองข้างก้าวไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหยุดเบรกจนตัวโก่งเมื่อวิ่งหนีมาจนถึงปากเหวอันสูงชัน แค่ชะโงกมองลงไปด้านล่าง แล้วเห็นมวลน้ำมหาศาลไหลวนชวนประหวั่นพรั่นพรึง เธอก็รู้สึกใจสั่นระทึก หน้ามืดเหมือนจะวูบ หากแต่ในจังหวะที่จะก้าวถอยห่างกลับมีมือของใครบางคนผลักเธอให้พลัดตกลงไป บูรณิมากู่ก้องร้องตะโกนด้วยความตระหนกในวินาทีที่ร่างตกกระทบผืนน้ำเย็นเยียบ
‘ม่ายยยยยย…’
ร่างอวบอิ่มที่จมดิ่งลงสู่ภายใต้ผืนน้ำพยายามตะเกียกตะกายโผล่พ้นน้ำขึ้นมาหายใจด้วยสภาพทุลักทุเล ก่อนที่สายน้ำวนจะสูบเธอให้จมหายลงไปใต้ผืนนทีอีกครา บูรณิมาพยายามเอาตัวรอดอย่างสุดกำลัง แต่กระแสน้ำวนอันเชี่ยวกรากทำให้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดมิอาจต้านทานไหว
ใน
