ในขณะที่เจ้าของบ้านกำลังกินข้าวไปร้องไห้ไปไม่ต่างอะไรจากคนเสียสติ กลุ่มคนที่ซุ่มดูอยู่ด้านนอก โดยมองภาพในบ้านผ่านทางหน้าต่างก็ยังคงปักหลักอยู่ที่เดิม
“เราจะไม่เข้าไปตอนนี้เหรอครับ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืด
“ปล่อยให้เด็กนั่นได้ลิ้มรสกับอาหารมื้อนี้ก่อนเถอะ เพราะนี่อาจเป็นการกินข้าวคลุกน้ำตาที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเธอก็ได้” น้ำเสียงกระด้างเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยัก ก่อนที่เจ้าตัวจะเหยียดยิ้มร้าย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูที่แว่วเข้าหูทำให้คนที่เพิ่งล้างจานเสร็จขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะสงสัยว่าใครจะมาเยือนบ้านของเธอในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ นิ่งไปสักพักเพราะคิดว่าตัวเองหูฝาด ก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างที่เปิดรับลมทิ้งไว้ แล้วเตรียมจะเดินไปยังห้องนอน ทว่าเสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นอีกครา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ใครกันมาเวลานี้ เอ๊ะ…หรือว่าจะเป็นป้าเพ็ญ”
เสียงหวานพึมพำด้วยความ
