EP 09 แต่งก่อนรัก ก็ใช่ว่าจะรักไม่ได้
1238 คำ
หนึ่งอาทิตย์ก่อนงานแต่ง
จาฟาร์พายูมิโกะมาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งที่คาสิโนที่โต้ซังของเขาเป็นเจ้าของ เนื่องจากชายหนุ่มไม่ใช่ผู้ชายสายหวานมากนัก การแต่งกายด้วยชุดสูทและชุดเจ้าสาว สถานที่วิวดี ๆ จึงถูกปัดตก
"คุณจะให้เราใส่ชุดแบบนี้จริง ๆ"
"อืม ฉันชอบผู้หญิงเซ็กซี่" ร่างสูงตอบพร้อมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความพอใจ
"เหมือนชุดนอน"
"งั้นคงเป็นชุดนอนไม่ได้นอน" คาเซนตอบเสียงเรียบ
"ตาแก่โรคจิต"
"ฉันแก่แล้วเหรอ อายุมากกว่าเธอสองปีเองนะ"
"หัวงูไง" หญิงสาวพูดกระแทกก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ช่วงนี้ดูเหมือนว่าที่สามีของเธอทำตัวแทะโลมเธออยู่ทุกวัน
"แหวนไปไหนยูมิโกะ?"
"เราอาบน้ำเมื่อเช้าแล้วถอดวางไว้ที่หน้าอ่างล้างหน้า ลืมน่ะ"
"อย่าลืมอีก เข้าใจหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยเหมือนว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต
"ยังไม่ได้แต่งสักหน่อย จะซีเรียสขนาดนั้นไปเพื่ออะไร"
"เพราะมันแสดงว่าเธอเป็นเมียฉัน"
"โอ้ย ก็บอกว่ายังไม่ได้เป็นไง"
"วันนี้เลยมั้ยล่ะ หลังห้องทำงานฉันมีห้องนอน"
"คุณจาฟาร์!" ตั้งแต่ตกลงว่าจะแต่งงานกับเขา ไม่มีวันไหนเลยที่ร่างแกร่งไม่หาเรื่องกวนประสาทเธอ ข่าวลือที่ว่าคาเซนว่าที่โอยะบุนคนถัดไปมีหน้าเดียวคือบึ้งตึงคงไม่จริงสักเท่าไหร่
"จะแต่งงานเป็นภรรยาของฉันแล้ว ยังไม่เตรียมใจอีกเหรอ"
"คือ..."
"เขิน?"
"เราไปแต่งหน้าดีกว่า ช่างเขารอแล้ว"
"เดี๋ยว"
"อะไรอีก"
"พูดเพราะ ๆ สิยูมิ เฮียไม่อยากดุหนูนะ" ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อจู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนโทนเสียงและสีหน้า จนกระทั่งเบือนหน้ามองไปทางอื่นพบว่ามีคนเดินเข้ามาหาพอดี
"คุณคาเซนครับ เตรียมห้องเรียบร้อยแล้วครับ" การ์ดคนสนิทเดินเข้ามารายงาน ไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน
"อืม ส่วนหนูยูมิ ไปแต่งหน้าเถอะค่ะ เดี๋ยวเฮียรรอที่ห้อง"
"ค่ะ" คนตัวเล็กตอบก่อนจะเดินกลับไปห้อง เพราะเมื่อครู่เธอเพียงแค่เดินมาให้เขาดูตามคำสั่งก็เท่านั้น
กว่าครึ่งชั่วโมง เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อย ช่างเดินพายูมิมายังห้องทำงานคาเซนที่ใช้ในการถ่ายรูปวันนี้ จาฟาร์ที่กำลังนั่งเคลียร์เอกสารไปพราง ๆ เงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนเดินเข้ามา ทันทีที่เห็นว่าที่เจ้าสาวก็รีบลุกเดินเข้าไปสวมกอดเอวแสดงความเป็นเจ้าของในทันที พาเอาช่างยิ้มไปตาม ๆ กัน
"เหมาะสมกันมากเลยค่ะคุณคาเซน"
"อืม"
"ตอบดี ๆ สิคุณ" ยูมิโกะกระซิบ เธอไม่อยากให้เขาถูกใครว่าลับหลังเหมือนที่ได้ยินมาบ่อย ๆ
"ขอบคุณครับ" ก็ยังดีที่เขาฟังเธอบ้าง ไม่งั้นคงต้องพิจารณาทุกครั้งก่อนที่จะคุยกัน
"สวย"
"หื้อ?"
"เธอสวยไง ฉันชม"
"หน้านิ่ง ๆ แบบนี้เนี้ยนะ คุณช่วยยิ้มหน่อยได้มั้ยเวลาจะชมใคร"
"สวยครับ คุณว่าที่ภรรยา" เขาทำตามที่เธอบอก แต่เมื่อพูดไปยูมิดันวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปซะงั้น
"กูทำอะไรผิดอีกว่ะ" ชายหนุ่มได้แต่เกาหัวไปมา
"ไง"
"บินมาบ่อยนะคิรินทร์"
"รอบนี้พาน้ำรินกับตารันทร์มาด้วย"
"แล้วไหนหลานกู"
"อยู่นั่นไง" รามคิรินทร์ชี้ไปยังภรรยาของเขาที่เดินตามหลักเข้ามาติด ๆ พร้อมกับอุ้มลูก
"มึงก็นะ แทนที่จะอุ้มลูก ให้เมียเดินสบาย ๆ"
"กูก็อยากอุ้ม แต่สองวันมานี้ลูกไม่ยอมให้กูแตะต้องเลย" หลังพูดเสร็จรามก็ถอนหายใจหนักและเดินไปหย่อนก้นลงที่โซฟา
"โตแล้วไง ลูกคงคิดว่าพ่อผมเป็นเชื้อโรค"
"เดี๋ยวกูยันติดกำแพงเลยฟาร์" น้ำรินหัวเราะออกมาเบา ๆ เพื่อไม่ให้เสียมารยาท
"พี่ขออุ้มตาหนูหน่อย"
"ได้ค่ะ" เมื่อหลานเข้าสู่อ้อมอกของเขา สีหน้าและแววตาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
"มึงดูรักเด็ก คิดจะมีสักคนมั้ย"
"ไม่คิด" จังหวะที่คาเซนตอบ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยูมิเดินออกมา เธอเริ่มหน้าซีดหลังจากได้ยินแบบนั้น แต่ก็นั่นแหละ ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่อยากมีลูกก็ไม่แปลก
"คนเดียวก็จะคิดไปทำไม ถ้าจะมีก็แฝดเท่านั้น" และก่อนที่หญิงสาวจะได้คิดไปไกลกว่านี้ ประโยคถัดมาก็ออกจากปากของเจ้าบ่าวเธอก่อน
"รินคิดว่าพี่ไม่อยากมีซะอีกนะคะ ใจหายหมด"
"อยากมีสิ แม่เขาสวยขนาดนี้ ถ้ามียูมิจิ๋วตัวเล็ก ๆ สองก้อนมาเกาะขา พี่จะเซ็นยกทุกอย่างให้ลูกไปให้หมดเลย"
"แล้วถ้าลูกเป็นผู้ชาย"
"จะเลี้ยงให้ดุกว่ากูอีก เอาไว้กันไม่ให้ใครมาจีบเมียกู" ระหว่างตอบชายหนุ่มจ้องมองไปยังหน้าของเธอไม่วางตา จนเธอต้องเป็นฝ่ายเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น
"สวัสดีค่ะคุณคิรินทร์ คุณน้ำริน"
"จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะคะ ไม่ต้องคุณแล้ว" น้ำรินตอบพร้อมยิ้มกว้าง ทำให้ยูมิผ่อนคลายไปได้บ้าง ทั้งสองเคยเจอกันแล้วครั้งหนึ่งเมื่อประมาณสองสามอาทิตย์ก่อน
"มาหาเฮียมา ลองอุ้มตารันทร์ดู เวลามีลูกเป็นของตัวเองจะได้ไม่เงอะงะ"
"พูดมาก" ยูมิโกะบ่นเบา ๆ และเดินไปแย่งรันทร์มาจากอกของจาฟาร์
"อุ้มเป็นด้วย"
"คุณเคยให้เราอุ้มตอนไปไทยครั้งก่อน ลืมหรือไง"
"นั่นสิ แต่บอกให้เรียกเฮียไม่ใช่เหรอ"
"ให้เวลาเราปรับตัวหน่อย เราไม่ชิน"
"ชินได้แล้ว อาทิตย์หน้าก็แต่งกันแล้ว" เขาตอบและค่อย ๆ จับผมของเธอทัดหูเพื่อไม่ให้บดบังใบหน้าสวย ๆ ของร่างบาง
"หวานน้อย ๆ หน่อย กูกับเมียยังอยู่ในห้อง"
"เงียบเลยพี่คิรินทร์ แซวแบบนี้ยูมิเขาเขินแล้ว" น้ำรินต้องดุสามีของเธอ เพราะเห็นแล้วว่าสะใภ้คนที่สองของบ้านบราวน์หน้าแดงจนแทบจะเป็นลูกมะเขือเทศ
"แล้วมึงจะถ่ายรูปชุดนี้"
"อืม ไม่ดีเหรอ?" จาฟาร์ก้มสำรวจตัวเองไปมา
"ก็ดี ให้เดามึงเลือกชุดให้ยูมิโกะ"
"แน่สิ"
"สมกับเป็นมึง"
"อย่าให้เห็นมึงทักมาขอชื่อร้านชุดนะคิรินทร์" จาฟาร์กับคิรินทร์แทบจะเหมือนแฝดกันก็ว่าได้ ทุกอย่างที่อีกฝ่ายชอบ อีกฝ่ายก็ชอบเช่นเดียวกัน
"รู้ดีไปหมด"
"ได้เวลาแล้วครับ คุณคาเซน"
"อืม"
"งั้นเดี๋ยวกูกับน้ำรินไปรอที่คฤหาสน์ มึงจะได้ถ่ายรูปได้ตามสบาย"
"อืม เดี๋ยวให้คนไปส่ง" เมื่อรามและภรรยาออกไปแล้ว ยูมิก็รีบเงยหน้ามองคาเซนทันที
"มีอะไร"
"คุณคิดจะมีลูกกับเราจริง ๆ เหรอ"
"ฉันเคยพูดเล่นหรือไง"
"แต่เรา..."
"แต่งก่อนรัก ใช่ว่าจะรักไม่ได้ ที่สำคัญตอนนี้ฉันชอบเธอ"
"...."
- ผู้เขียน
