มื้อเย็น ทุกคนต่างพากันรอบตัวทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา เจนีนนั่งเขี่ยอาหารในจานราวกับเป็นเด็กเบื่ออาหารจนผู้เป็นพ่อและพี่ชายสังเกตเห็น
“เจนีน”
“คะโต้ซัง” เธอดีดตัวนั่งตรงเมื่อได้ยินเสียงประมุขของบ้านเรียกชื่อตน
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“เปล่าค่ะ” เธอตอบพร้อมเสียงที่หงอยลงจนยูมิโกะเงยหน้าและหันไปมองหน้าผู้เป็นสามี เหมือนจะบอกนัย ๆ ว่าเธอจะเป็นคนคุยกับเจนีนเอง บางทีผู้หญิงด้วยกันน่าจะเข้าใจกันมากกว่า
“ทานข้าวเถอะครับโต้ ซัง น้องคงกำลังโตเลยเบื่ออาหาร ใช่มั้ยคะเจนีน”
“ใช่ค่ะนี่ซัง” เธอฝืนยิ้มให้พี่ชายเพียงเล็กน้อยและก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ เจ้าป่าเตรียมจะพูดบางอย่างขึ้นอีก แต่อลิเซียจับแขนของสามีเธอไว้เสียก่อน
หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จ คนอื่น ๆ พากันแยกย้าย เว้นแต่สองสาวที่พากันมานั่งเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำ โดยยูมิโกะเป็นคนชวนน้องสาวสามีของเธอ
“มีอะไรอยากระบายกับพี่มั้ยเจนีน”
“เฮ้อ นี่ซังส่งม
