“แต่หนู...ยอมรับทุกๆ สัมผัส......เพราะหนูรัก..” ฉันนอนหงายและหันไปพูดกับแผ่นหลังพี่คิน ทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม....
ไม่ใช่แค่ร่างกายที่เจ็บปวด ...แต่หัวใจของฉันก็บอบช้ำไม่ต่างกัน...แต่มันเป็นความเจ็บปวดปนความสุข..ที่อย่างน้อยฉันก็ได้นอนตรงนี้..ข้างๆ เขา
“สิ่งที่ฉันทำลงไป...ฉันจะรับ.. (ผิดชอบ) ” พี่คินพูดด้วยความลำบากใจ
ฟุ๊บ...
ฉันค่อยๆ ขยับร่างกายเข้าไปกอดพี่คินจากทางด้านหลัง...แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บหน่วงๆ ที่จุดนั้นอยู่ก็ตาม..
“แอรินต้องการแค่อยู่ข้างๆ เวลาที่พี่คินมองไม่เห็นใคร...เท่านั้น..” ฉันรีบพูดแทรกก่อนที่พี่คินจะพูดจบ...
เป็นเหมือนอากาศที่พี่คินมองไม่เห็น...นึกใบหน้าไม่ออก...และไม่ได้รู้สึกรักมันเลย.... ฉันทำได้แค่พูดประโยคนั้นภายในใจ ก่อนจะซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างใหญ่ แนบใบหน้ากับหัวใจของใครบางคนที่ยังคงปิดสนิท..และก็เคลิ้มหลับไป...
—Morning—
ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเจ็บหน่ว
