SO LONELY [2] ปลดปล่อย NC
814 คำ
"ไง ออกหน่อยไหม"
ผู้ที่เข้ามาใหม่สะกิดเข้าที่ปลายขาของเพื่อนเมื่อถึงเวลาบรรเทาความเครียดแล้ว โทมัสส่งข้อความหาไบรอันหลายต่อหลายรอบก็ไม่เห็นว่าเพื่อนจะตอบกลับมาสักที พอเข้ามาดูก็พบว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว
"กี่โมงแล้ว" เขาถามในสภาพที่ยังงัวเงีย
"เที่ยงคืน"
ไบรอันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น มือหนาทุบลงที่ต้นคอของตัวเองอยู่หลายครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจไปมาทำร่างกายให้กระปรี้กระเปร่า คว้าเอาสมาร์ตโฟนราคาแพงกับกุญแจรถยัดใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินตามเพื่อนออกไป
ขณะที่เดินกันอยู่นั้นหางตาของไบรอันดันไปสะดุดกับใครคนใดคนหนึ่ง เธอหลับไปกับเก้าอี้ตัวเดิมโดยที่หัวทุยพิงไปกับกำแพง สาวน้อยมารอใครกันทำไมถึงยังไม่ไปจากตรงนี้สักที เขาจำได้ว่าเจอเธอเมื่อตอนสิบโมงเช้าก็อยู่ตรงนี้ หรือมีการรักษาอะไรที่กินเวลามากกว่าสิบชั่วโมงอย่างนั้นเหรอ เธอเป็นญาติของผู้ป่วยคนไหนกัน
"อะไร" เมื่อเห็นเพื่อนชะลอความเร็วลง โทมัสมองไปตามสายตา
"อ๋อ..เธอเป็นญาติผู้ป่วยคนไทยที่เข้ารับการผ่าตัดกับเราไง คนแรก" แต่ทำไมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้ ทั้งที่พ่อของเธอก็ถูกย้ายออกไปนอนที่ห้องไอซียูเพื่อรอดูอาการแล้ว ไม่มีใครบอกเธอเลยงั้นเหรอ
"จีด้า.." ไบรอันพึมพำออกมาเมื่อนึกขึ้นได้
"นายรู้จักชื่อเธอ?"
"อืม" เพราะเขาเห็นเอกสารของคนชื่อนี้มาแล้วคร่าวๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ
"ไปกันเถอะ อยากปลดปล่อยจะแย่"
ทั้งสองละสายตาออกจากความสนใจตรงหน้าแล้วเดินตามกันไป วันนี้พวกเขามีนัดกันกับกลุ่มเพื่อน บวกกับกิจกรรมคลายเครียดหลังเลิกงาน พวกเขาจะมีเพื่อนที่คอยบริการจัดหาหญิงสาวคุณภาพดีๆมาเสิร์ฟ
คุณภาพในที่นี้คือพวกเธอต้องเป็นงานกัน พวกเขาทั้งหมดทั้งมวลต้องไม่เสียอารมณ์ลงกลางคัน คัดเอาแต่เด็ดๆมาเท่านั้น งานที่มีแต่ความเครียดและเร่งรีบ เพราะฉะนั้นเรื่องแบบนี้ไม่ควรมาสอนบทรักให้กันก่อนหรอก มันน่าเบื่อ
"เจอกัน!" โทมัสบอกเพื่อนเมื่อพากันเดินมาถึงที่จอดรถสำหรับแพทย์และพยาบาลแล้ว สองหนุ่มต่างไปกันคนละคันเพราะหากใครต้องการกลับก่อนก็จะได้ไม่ต้องรอ
ลิฟต์จากคอนโดหรูค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของสถานที่แห่งหนึ่ง ไบรอันกดมือถือเล่นเพื่อฆ่าเวลา ไม่นานก็ได้ยินเสียงสัญญาณเตือน ร่างสูงก้าวขาออกจากลิฟต์ได้ก็เดินขึ้นบันไดต่อ จากนั้นก็เจอกับกลุ่มเพื่อน
ชั้นสุดสูงบนตึกเสียดฟ้าในยามค่ำคืน กำลังมีปาร์ตี้ผิดกฎหมาย สาวน้อยสาวใหญ่มากมายกำลังเสพสารบางอย่างกันอย่างเมามัน
"เฮ้ หวัดดี" ไบรอันที่มาถึงก่อนกล่าวทักทายเพื่อนนักธุรกิจอีกหลายสิบคน เบื้องหน้าเขาชอบช่วยเหลือชีวิตคน แต่เบื้องหลังเขาคือคนที่ชอบใช้กามบำเรอความสุขสมให้กับร่างกายดีๆนี่เอง
ความเครียดสะสมค่อยๆลดหายลงไปเมื่อมีสาวนางหนึ่งคลานเข่าเข้ามาใกล้ หล่อนค่อยๆแตะลิ้นลงบนหัวเห็ดปลายแดงก่ำอย่างรู้งาน ไบรอันเผยอปากครางออกมาเมื่อได้รับสัมผัสที่วาบหวาม เขาทิ้งแผ่นหลังลงไปวางกับพนักพิงอย่างปล่อยตัว
เสียงร้องครวญครางรอบๆเริ่มดังระงมขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็เสียงเจ็บปวด บ้างก็เสียงแซ่กระทบลงบนผิว แต่แปลกที่ไม่มีเสียงร้องไห้ให้ได้ยิน พวกเธอเหล่านั้นเอาแต่ยิ้มร่าพร้อมส่ายสะโพกแอ่นอกกันอย่างเชื้อเชิญ ความเจ็บปวดที่พวกหล่อนต้องการเพราะมัวเมาไปกับสารที่กำลังวิ่งในร่างกาย
"เร่งหน่อย.." ไบรอันบอกเสียงกระเส่า ตาปรือมองคนที่ครอบเอาท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของเขาแทบไม่มิด เขาต้องการให้เธอเอาเข้าไปให้สุดลำคอแล้วทำมันแรงๆ สาวนางนั้นก็รู้ใจ ถึงหายใจแทบไม่ออกอยู่แล้วแต่พวกเธอมีคำชมเป็นค่าตอบแทน ได้อยู่ใกล้รับใช้คนรวยพวกเธอไม่ปริปากบ่นสักคำ
ไบรอันเอื้อมมือไปจับที่หัวของแหม่มคนนั้นก่อนจะกระทุ้งลูกชายของเขาเข้าใส่เพราะเสียวจนเกินต้านทาน น้ำหวานไหลย้อยลงตามขอบปาก หญิงสาวรีบปาดเข้าปากตัวเองแล้วกลืนกินจนหมดสิ้น
ไบรอันวางบัตรเครดิตในมือก่อนจะโบกให้เธอออกไปได้ ถึงคราวที่พวกเขาต้องคุยเรื่องธุรกิจกันต่อแล้ว
- ผู้เขียน
