เธอกับเขา...จากดาวคนละดวง

มีเพื่อนเพิ่ม

‘เพียงใครสักคนที่ทำให้เรารอคอย เขาเข้ามาทำให้หนึ่งวันในชีวิตเดินไปอย่างมีความหวัง มีจุดหมาย เราพยายามทำทุกอย่างในชีวิตให้เดินไปตามปกติบนความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เรารู้สึกว่าต่อให้ต้องถูกคนทั้งโลกเมินเฉย แต่จะมีใครคนหนึ่งที่กำลังรอเจอเราอยู่ รอคุยกับเราอยู่ และเราจะไม่สนอีกเลยว่า มีกี่คนบนโลกที่ไม่สนใจเรา เราจะสนก็แต่ เขา เพียงคนเดียวเท่านั้น’ -แอดมินสายลม-

ฉันตื่นแต่เช้า เช้ากว่าทุกวันเพราะนี่จะเป็นวันแรกที่ฉันจะออกไปวิ่งตั้งแต่เช้า แล้วกลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน มื้อเช้าฉันเลือกกินแซนด์วิชขนมปังโฮลวีตกับไส้ที่ทำเองแล้วก็นมจืด ผลไม้อีกนิดหน่อย วันนี้ถือว่าเริ่มต้นได้ดี คงเพราะก่อนหน้านี้เคยวิ่งตอนเย็นมาแล้วมั้ง ร่างกายมันเลยชิน เดี๋ยวนี้วิ่งสองเวลาตอนเย็น แล้วก็ตอนเช้าด้วย

“ นี่เมื่อเช้าเธอไปวิ่งหรือเปล่า ฉันเหมือนเจอเธอที่สวนสาธารณะแถวซอย 13” นี่โมเดล แต่เหมือนนางจะชอบแทนตัวเองว่าเดลสั้น ๆ เดลเป็นเพื่อนร่วมชั้น นิสัยไม่ได้แย่หรอกนะ ฉันก็ไม่เคยโดนยายนี่บูลลี่ แต่ก็ไม่เคยคุยอะไรกันสักทีเพราะปกติยายนี่จะเงียบๆ ไม่คุยกับใครรอเรียนก็ใส่หูฟังไม่พูดไม่จา เรียนก็ตั้งใจฟังครูสอน เรียนเสร็จก็ไม่เห็นตัวแล้ว

“อื้อ...เพิ่งเริ่มวิ่งตอนเช้าเป็นวันแรกน่ะ”

“ตายแล้วๆ นี่จะลดความอ้วนเหรอ ฮ่า ๆ ๆ”  พอตอบไปเท่านั้นแหละโดนเลยฉันเสียงนกเสียงกา เสียงหมาเสียงแมวเห่าหวนให้เกลียวไปหมด

“ทำเป็นเล่นไป เพื่อนฉันนะวิ่งออกกำลังกายแบบนี้แหละ 3 อาทิตย์ยุบเลย” ผู้หญิงในกลุ่มเดียวกันพูดขึ้น

“ พุงยุบน่ะเหรอ?” ยัยคนที่พูดคนแรกถามต่อ ฉันเองก็รอฟังเหมือนกัน

“เปล่าจ่ะ  พื้นยุบจ้า ฮ่า ๆ ๆ” มุกแบบที่บูลลี่คนอื่นมันตลกยังไงเหรอ ฉันล่ะอยากจะรู้จริง ๆ เลย พอพวกนั้นล้อเลียนฉันเสร็จก็พากันหัวเราะเหมือนจะเ)นบ้า

“สาระแน!! ตัวเองดีแค่ไหนถึงได้มาว่าคนอื่น” ก...ก็ตกใจนะ อยู่ ๆ เดลมันก็ลุกยืนขึ้นแล้วกันไปพูดแบบนั้นใส่หน้ายัยพวกที่ล้อเลียนฉัน แล้วไม่ใช่แค่ฉันที่ตกใจนะ ยัยหน้าวอกสองคนนั่น แล้วก็พวกที่หัวเราะแทรกขึ้นมาก็ด้วย ดูจากหน้าก็คือตกใจกันทั้งกลุ่มอะ

“หุ่นดีแต่ปากอย่างนี้ก็ไม่เอานะ คนคุยกันยังมาแทรก มารยาทพื้นฐานที่คนเราพึงมี ถ้าเผื่อว่าไม่มีใครเคยสอนก็จำไว้นะ พูดแทรกตอนที่คนอื่นเขากำลังคุยกัน มันเรียกว่าไม่มีมารยาท แต่ถ้าพูดดีดีแล้วมันไม่แทรกซึมเข้าไปในสมองเขาก็เรียกได้อีกแบบหนึ่งว่า เสือก”

“อีเดล!!! แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยวะ กูล้อเล่นกับอีอ้วนมัน อีเจ้าตัวมันยังไม่เดือดร้อนอะไรเลย อยากได้ซีนเหรอ” ยัยคนที่พูดคนแรกดูจะมีสติที่สุด ตอนนี้คงกำลังเดือดจนเลือดขึ้นหน้า ก็แน่ล่ะเดลมันด่าแรงซะขนาดนั้น

“มึงไม่คิดว่ากูล้อเล่นกับมึงบ้างเหรออีหน้านกเงือก” เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันมีคนมาต่อสู้ออกปากรับแทนแบบนี้ มันรู้สึก...อยากเป็นเพื่อนคนเดลยังไงไม่รู้ แต่การที่อยู่ดีดีก็เข้าหาฉันแบบนี้ มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่านะ ไม่ใช่ว่าจะมาขายยาลดความอ้วนหรอกนะ เห็นฉันไปวิ่งคงคิดว่าจะหลอกง่าย ๆ หรือเปล่า เฮ้อ...ฉันน่ะมันพวกมองโลกในแง่ร้ายแก้ยังไงก็ไม่หายเลยจริง ๆ

“ มึงดีตายล่ะอีเดล!!” ผู้หญิงอีกคนในกลุ่มเริ่มเสริมขึ้น ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ช่วยอะไรเดลไม่ได้ ทั้งที่เขามาเถียงกับอีบ้าพวกนี้เพราะฉันแท้ ๆ

“กูไม่ได้บอกว่ากูดี แต่กูไม่เคยว่าใครก่อนแบบพวกมึง ว่าคนอื่นสนุกกันใหญ่ หัวเราะชอบใจเห็นความรู้สึกคนอื่นเป้นของเล่น พอโดนเข้าบ้างจะเป็นจะตาย กูจะอ้วก” เดลกับคนพวกนั้นเถียงกันไปมาจนอาจารย์เข้าสอน ถึงจะยอมหยุดกันแต่โดยดี แต่ก็เขม่นกันจนจบคาบเหมือนกัน ดีนะที่วันนี้มีเรียนแค่เช้า ฉันเลยว่าจะกลับไปนอน ง่วงเหมือนกันนะ ที่ตื่นมาวิ่งแต่เช้าแบบนี้

“นี่!! เธอรอฉันหก่อนดิ” เสียงเดลวิ่งตามมาฉันหยุดทันทีเลยแหละ กลัวโดนด่าแบบพวกนั้นอะ

“อ...อะไรเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” แปลกแฮะที่ระหว่างที่เดินกลับ อยู่ๆ เดลก็เห็นเดลวิ่งตามมาแบบนี้ ปกติเลิกเรียนแล้วฉันไม่เคยเห็นแม้แต่เงา สงสัยจะมาขายยาลดความอ้วนให้ฉันจริง ๆ นั่นแหละ

“เธอไปวิ่งทุกวันหรือเปล่า” พอตามมาทันก็ถามเรื่องนี้เลย ฉันว่าฉันต้องคิดไม่ผิดแน่ ๆ

“ก็คิดว่านะ ต้องดูกำลังตัวเองเหมือนกัน”

“คิดจะลดแล้ว ก็ต้องวิ่งทุกวันสิ จะมาวิ่งด้วยกันก็ได้นะ ฉันก็วิ่งทุกวันเลย” เชื่อไหม ประโยคง่ายๆ ที่เหมือนคนพูดจะไม่ได้ใส่ใจอะไรด้วยซ้ำกลับทำให้ฉันรู้สึกว่า ตัวเองมีตัวตนขึ้นมา แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังคิดว่ายัยนี่จะมาหลอกให้ตายใจ แล้วขายยาลดความอ้วนอยู่ดี

“นี่เธอคงไม่ได้จะมาขายยาลดความอ้วนให้ฉันหรอกนะ” ฉันตัดสินใจถามไปตรง ๆ

“นี่ จะบ้าเหรอ รูปร่างฉันมันเหมือนแม่ค้าหรือไง”

“ก็อยู่ดีดีเธอก็มาคุยกับฉันนี่”

“ปกติฉันไม่ชอบคุยกับใครน่ะ จะว่าโลกส่วนตัวสูงก็ได้ แต่พอดีช่วงนี้เพื่อนที่วิ่งด้วยกันเลิกวิ่งแล้ว มันก็เหงา ๆ แหละนะ เห็นเธอไปวิ่งพอดีเลยว่าจะชวนไปวิ่งด้วยกัน”

“จริงเหรอ”

“จริงสิ แล้วฉันก็ไม่สนับสนุนให้เธอกินยาลดความอ้วนด้วยนะ มันไม่ดี”

“รู้แล้วน่า” ฉันไม่เคยมีความคิดที่จะซื้อยาลดความอ้วนมากินเลย เพราะฉันน่ะเป็นคนที่ไม่ชอบกินยาไม่ว่ายาอะไรทั้งนั้นแค่เรียกมันว่ายาฉันก็โบกมือบ๊ายบายไม่เอาแล้วจ้า ไม่เว้นแม้แต่ทางลัดที่จะพาให้ฉันแปลงร่างเป็นคนผอม อย่างยาลดความอ้วนนี่ก็เถอะ

“เค งั้นขอไลน์หน่อยสิ”

“อ่อ อื้อได้สิ” แน่นอนว่าฉันรีบค้นๆๆ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด QR โค้ดเพิ่มเดลเป็นเพื่อนทันที ดีจังจะได้มีเพื่อนจริง ๆ แล้ว แถมยังเป็นเพื่อนที่พาออกกำลังกายด้วย ฉันต้องผอมแน่ ๆ

“เค พรุ่งนี้เจอกันนะ แล้วจะไลน์หา” แปลกแฮะอยู่กันมาตั้งนานไม่เห็นจะเคยเข้ามาคุยกันเลย ออกกำลังกายมันก็ดีเหมือนกันแฮะ  แต่ช่างเถอะแค่มีคนยอมรับฉันสักคนก็พอแล้วนี่นา อยากเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้สายลมฟังเร็ว ๆ จังเขาต้องดีใจเหมือนกันแน่ ๆ