ฉันกับเอลัสพยายามเดินหลบจากคุณศาสตราจารย์ที่มาตามล่าตัวนักศึกษาหนีนัด เราเดินลัดไปเลาะมาตามตรอกซอกซอยที่พอจะหลบเลี่ยงได้ ใจฉันมันเต้นตึกๆๆๆ รัวจนแทบระเบิดออกจากอก โอ้ยใครจะไปคิดว่าชีวิตนี้เกิดมาจนพ้นเบญจเพสเพิ่งจะมาเคยโดดเรียน โดเรียนตอนปริญญาโทเนี่ยนะ ทำไมฉันถึงได้ทำตัวเป้นเด้กมีปัญหาแบบนี้ไปได้
“กลัวเหรอ” เสียงเอลัสเอ่ยถามฉันในขณะที่เรากำลังหลบจากศาสตราจารย์เอเดอเรล ก็แน่ล่ะสิ ทั้งกลัวเรื่องที่**นัดเขา ทั้งกลัวเรื่องที่พานายหนีมาเที่ยว
“ก็แหงล่ะ ฉันหนีส่งวิทยานิพนธ์ ทั้งๆ ที่ศาสตราจารย์ย้ำแล้วว่าอย่าผิดนัด” จินตาการถึงหน้าเขาตอนที่รู้ว่าฉันหนีส่งวิทยานิพนธ์มาเที่ยวแล้วก็หยึยยย เขาเอาฉันตายแน่ ตามล้างตามเก็บฉันมาตั้งนานแล้ว เถียงกับเขาเรื่องหัวข้อมาตั้งนาน จนคนอื่นจะพร้อมส่งแล้วมั้ง ยังมีหน้ากล้าหนีอีก ฉันี่ก็นะ
“ขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้อง....” ฉันคงทำหน้าหวาดกลัวมากเกินไป อยู่ ๆ เอลัสก็
