วันอะไร

1101 คำ
ตอนที่2 วันอะไร ปึก! “อ๊ะ!” “อุ๊ย! พี่ไม่เห็นว่าน้องกำลังสวนมาน่ะ” อชิรญาโดนหญิงสาวรุ่นพี่ที่เคยบังคับให้เธอลงประกวดดาวคณะเดินมาชนเหมือนตั้งใจ กระเป๋าสะพายราคาแพงทรงสี่เหลี่ยมร่วงหล่นลงบนพื้น ส่งผลให้แป้งพัฟราคาแบรนด์ดังได้ออกมานอนแตกละเอียดแทบรองเท้าส้นสูงของรุ่นพี่ “อุ๊ย แป้งแตกละเอียดเลยของแพงซะด้วย” “ไม่เป็นไรค่ะ” รุ่นน้องอย่างเธอทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรม วันนี้เพื่อนสนิทตัวดีดันท้องเสียเลยได้อยู่คนเดียวแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ อชิรญานั่งลงเก็บตลับแป้งที่เนื้อมันกองอยู่บนพื้นด้วยความเสียดาย แต่คนชนกับพูดจาเย้ยหยันใส่ “เป็นถึงลูกสาวหมออธิปแค่นี้จิ๊บ ๆ มั้งคะ” “...” แค่เพียงเธอไม่ทำตามใจรุ่นพี่ก็ต้องถูกเกลียด ผู้คนรอบ ๆ ก็เหมือนกำลังมองเธอเป็นตัวตลก บางคนแอบขำ บางคนก็เบะปากใส่ซึ่ง ๆ หน้า “เธอชน ทำไมไม่ขอโทษ” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นเหนือศีรษะทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มที่สวมเสื้อช็อปของคณะวิศวะฯยืนอยู่ข้างหลัง สิ่งที่เด่นสะดุดสายตาไม่แพ้ใบหน้าที่ดูดีก็คือรอยสักไม้กางเขนที่ลำคอหนานั่น “เจเลอร์ เราไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย” “เธอตั้งใจ” เขาตอกกลับเสียงเรียบ และมันทำให้หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าหักหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกันเพื่อรุ่นน้องหน้าซื่อ แต่ไม่ใสคนนี้ “นี่เจเลอร์ นายเข้าข้างยัยนี่เหรอ” “ขอโทษ มันพูดยากเหรอวะพราว” “ไม่เป็นอะไรค่ะพี่ อายไม่ได้เจ็บอะไร” เมื่อเธอยืน คนตัวสูงก็ก้มมองดวงตาสีน้ำตาลอ่อนตรงหน้านานหลายวินาที นี่คือครั้งแรกที่เขาได้มองเธอใกล้ ๆ และเธอก็เพิ่งได้มองใครนานขนาดนี้ “เห็นมั้ย น้องมันยังไม่ต้องการอะไรเลย” “แป้งนั่นราคาเท่าไหร่” คนที่ตั้งใจชนอชิรญาหน้าเจื่อน ของแท้ราคาเท่าค่าขนมรายเดือนเธอเชียว “ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ พี่เขาไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวที่กลัวเสียเงินรีบปรี่ออกไปก่อนจะถูกเจเลอร์คาดคั้นให้ชดใช้ ในที่สุดเขากับเธอยืนกันอยู่สองคนท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ “มึง! พี่เจเลอร์เขาจะทำอะไรวะ” “เขาจะสนใจยัยนี่จริง ๆ เหรอ” “กูว่าแค่หลอกฟันสนุก ๆ” “ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ช่วยอาย” “เธอชื่ออายเหรอ” “ชื่ออ๊ะอายค่ะ เรียกอายเฉย ๆ ก็ได้นะคะ” การที่เจเลอร์ทำท่าเหมือนสนใจเธอก็ดันเป็นเรื่องที่ถูกพูดถึงอย่างรวดเร็ว “นาน ๆ จะเห็นเจเลอร์ออกล่า ปกติเหยื่อมาให้ท่าตลอด” “เหยื่อตัวนี้ไม่น่าจะออกไปให้ท่าล่ะมั้ง ใคร ๆ ก็อยากได้เหยื่อใหม่ ๆ แบบนั้นกันทั้งนั้นน่ะ” “ก็คงจะเอาเล่น ๆ หาเรื่องสนุกทำกันล่ะสิ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาหลังทาลิปสติกเคลือบกลีบปากอวบอิ่มเรียบร้อย เธอเป็นหนึ่งในคนที่เคยนอนกับเจเลอร์ แต่ไม่ได้ผูกมัด เพราะเขาไม่ให้ผูก “ก็น่าจะจริง เสือร้ายอย่างนั้นใครจะเอาอยู่” “ก็อาจจะเป็นฉันมั้ง” “ฮ่า ๆ เป็ดจมน้ำยังเป็นไปได้มากกว่า อย่ามั่นไปหน่อยเลย” ..... ทันทีที่เรียนชั่วโมงสุดท้ายสิ้นสุดลงอชิรญาก็กดโทรไปแกล้งเพื่อนสนิท รอนานหลายนาทีจนเธอเดินถึงรถพอดีแสนดีจึงกดรับสาย เธอยืนพิงรถหรูของตัวที่เหลือจอดอยู่เพียงคันเดียวคุยกับเพื่อนก่อน “ยัยแสนนะยัยแสนทิ้งฉันมาเรียนคนเดียวซะได้” “โอ๋ ๆ ก็คนมันหมดแรงหนิ อย่างอนไปเลยนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเลี้ยงไอติม” “ฉันไม่ใช่เด็กนะ ไม่ต้องเอาไอติมมาล่อ” “กินมั้ยล่ะ ร้านข้างม.น่ะ” “...” หญิงสาวแกล้งไม่ตอบแต่มุมปากประดับด้วยรอยยิ้ม บอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้โกรธจริง “จะหกโมงแล้วนะ ยังอยู่ที่ม.อยู่เหรอ” “ใช่ อาจารย์ไม่ยอมปล่อยสักทีน่ะสิ” “รีบกลับเถอะ เห็นมั้ยว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแล้ว” “โอเค เดี๋ยวเจอกันนะ” ติ๊ด อชิรญากดรีโมตปลดล็อคประตูรถ แต่จังหวะที่เธอจะขึ้นดันเห็นความผิดปกติของยางด้านหน้า หญิงสาวอ้าปากค้าง กระพริบตามองมันปริบ ๆ แบนจนแม็กติดดินขนาดนี้จะทำยังไงดี เธอรีบเอาสมาร์ทโฟนออกมาจากรถที่เพิ่งโยนกระเป๋าเข้าไปเพื่อกดโทรหาคนที่พร้อมจะช่วยเหลือได้เสมอ “ป๊า...” “ทำไมยังไม่กลับเหรอครับ” “อ๊ะ! พี่คะ” อชิรญาตกใจเมื่อมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง จนต้องหันไปมองอัตโนมัติที่ปนไปด้วยความระมัดระวัง เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่นวันนี้เธอเจอผู้ชายที่สวมเสื้อช็อปอีกคนแล้ว? วันอะไรของเธอเนี่ย “ป๊าคะรถของอายยางแบนค่ะ อยู่ที่มหาลัยรีบมานะคะ” ชายหนุ่มยังยืนรอคำตอบจากอชิรญา หญิงสาวเลือกที่จะไม่วางสายจากพ่อของเธอเพื่อความอุ่นใจ “ยางก็ยังใหม่ ไปเหยียบอะไรมาหรือเปล่า” “ไม่แน่ใจค่ะ เมื่อเช้ามันก็ยังปกติ” “พี่ชื่อไมเคิล เรียกไมค์ก็ได้” หญิงสาวพยายามมองหาคนอื่น ๆ บริเวณนี้แต่ก็ไร้วี่แวว และนี่มันลานจอดรถของคณะบริหาร เธอไม่น่าจะเจอคนคณะอื่นตรงนี้ “พี่กับเพื่อนกำลังทำโปรเจ็คกันอยู่ที่อาคารนั้น เห็นเราอยู่คนเดียวเลยมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า มันจะมืดแล้วนะ” ไมเคิลชี้ที่อาคารเอนกประสงค์ด้านหลังของโรงจอดรถ เพิ่งเคยได้มองเธอในระยะใกล้ขนาดนี้ไม่น่าเชื่อว่าเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขามองเธออย่างไม่อยากเอาสายตาไปมองทางอื่น “ไม่ต้องกลัวพี่หรอก” “เปล่ากลัวนะคะ อายรอป๊าอยู่น่ะค่ะกลัวจะไม่เห็น” “ชื่ออายเหรอเรา” “ชื่ออ๊ะอายค่ะ แต่เรียกอายเฉย ๆ ก็ได้” ไมเคิลยกยิ้มมุมปาก แอบใช้สายตาสำรวจรูปร่างของเธอผ่านชุดนักศึกษาที่ไม่ได้รัดรูปเท่าไรนัก ปีหนึ่งก็แบบนี้ ปีหน้ากระดุมคงแทบปริ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม