วี่แววว่าจะแพ้
1287 คำ
ตอนที่6 วี่แววว่าจะแพ้
“ชั้นที่15ไม่มีห้องว่างแล้วนะครับ มีชั้นที่13 และก็16 คุณลูกค้าสนใจเข้ามาดูก่อนได้นะครับ”
“ไม่ล่ะ เอาชั้นที่16”
“เอ่อ...”
“เอาห้องริมสุด” เจเลอร์ใช้น้ำเสียงที่กดลงต่ำกับเซลล์หนุ่มนายหน้าขายห้องคอนโด เขาทำการบ้านมาแล้วเลยได้รู้ว่าชั้นที่16 มันมีห้องริมที่ยังไม่มีคนอยู่
“ได้ครับ ผมจะรีบจัดการ”
“อืม”
…..
วันต่อมา
นิ้วเรียวแตะที่สันหนังสือบนชั้นวางทีละเล่มเพื่อหาหนังสือที่ต้องการกระทั่งเจอเธอจึงยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่มันกลับดึงออกมาไม่ได้ทั้งที่หนังสือก็ไม่ได้อัดกันแน่นขนาดนั้น และมันยังถูกดึงไปจากฝั่งตรงข้ามต่อหน้าต่อตาเธอ
“หึ้ย!”
“จะเอาเล่มนี้เหรอ” ชายหนุ่มที่แย่งมันไปจากมือเธอปรากฏตัวตรงหน้า และเขาก็ทำให้หญิงสาวเกิดอาการรวนจนถอยไปชนชั้นหนังสือด้านหลัง
ปึก
“ระวังหน่อย ถ้าชั้นมันล้มลงมาจะทำไง” เจเลอร์คว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ได้ทัน จึงไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปลงที่ชั้นหนังสือ
“ขอบคุณค่ะพี่...”
“เจเลอร์”
“ขอบคุณนะคะพี่เจเลอร์” แม้ว่าจะตั้งหลักได้แล้วแต่ข้อมือของเธอก็ยังไม่เป็นอิสระ เขายังจับมันไว้พร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้เธอที่สูงน้อยกว่า
“พี่...จะทำอะไรคะ”
“เธออยากได้หนังสือเล่มนี้หรือเปล่า”
“อยากได้ค่ะ อายหามันตั้งนาน” อชิรญามองหนังสือในมือเขาตาละห้อย ส่วนเขานั้นมองเธอแววตาวาวระยับอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉันก็หาเล่มนี้อยู่เหมือนกัน”
“การบริหารเนี่ยนะคะ”
“ทำไม ฉันจะอยากรู้เรื่องบริหารไว้บ้างไม่ได้หรือไง”
“อายต้องใช้มันคืนนี้นะคะ พรุ่งนี้ต้องส่งงานอาจารย์แล้วด้วย” เจเลอร์เบี่ยงสายตาไปทางอื่นเมื่อคนตัวเล็กทำสีหน้าออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติของเธอ แต่เขากลับคิดว่าผู้หญิงชอบเสแสร้งทำมันเพื่อจะเอาสิ่งที่ต้องการให้ได้
“เดี๋ยวฉันจะไลน์บอก ว่าเธอไปเอามันได้ที่ไหน”
“อายรีบใช้มันจริง ๆ นะคะพี่เจเลอร์”
“เธอได้ใช้มันแน่ ถ้าไม่ดื้อ” หัวใจดวงน้อยสั่นหวิวเมื่อกลีบปากหนากระซิบใกล้หูจนลมหายใจเขาเป่ารด ก่อนที่คนตัวสูงจะผละออกและแสยะยิ้มให้เธอก่อนจะเดินจากไปพร้อมหนังสือเล่มนั้น
“ไม่เจอเหรอ” แสนดีเงยหน้าขึ้นถามเมื่อคนที่หายไปนานกลับมามือเปล่า
“อืม”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราค่อย ๆ หาในเน็ตเอาก็ได้” อชิรญากัดริมฝีปากแก้อาการใจหวามหวิว ที่ใกล้ชิดกันเมื่อกี้เหมือนตัวเธอจะลอยไปในอากาศให้ได้เลย
“เป็นอะไรอีกเนี่ย”
“เปล่า เก็บของเถอะเขากลับบ้านกันหมดแล้ว”
เมื่อสองสาวเดินออกมาจากห้องสมุดก็ตรงไปที่ลานจอดรถทันที และด้วยวันนี้พวกเธอมารถคันเดียวกันทำให้แสนดีได้เจอกับรุ่นพี่ที่ชื่อไมเคิลอีกโดยปริยาย
“อ๊ะอาย คุยกันหน่อยสิ”
“ฉันเข้าไปรอในรถนะ” แสนดีเข้าไปสตาร์ทรถรอ อชิรญายืนกอดแฟ้มรายงานแนบอกแน่นเพื่อไม่ให้มือตัวเองว่าง แล้วมันอาจจะพันกันจนน่าเกลียด
“เมื่อคืนพี่ไม่ว่างเลยไม่ได้ทักหา รอพี่หรือเปล่า”
“คะ?” หญิงสาวแสดงสีหน้างุนงง เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาบอกจะทักมา
“แสดงว่าไม่ได้รอสินะ”
“เอ่อ... ขอโทษนะคะ อายลืมจริง ๆ ที่พี่...พี่ไมค์บอก” ชายหนุ่มแสยะยิ้มเล็กน้อย ขนาดชื่อเขาเธอยังต้องนึกเลย ได้เสียรถคันโปรดให้เจเลอร์แน่
“มีคนคุยอยู่สินะ”
“ไม่มีค่ะ”
“รู้มั้ย ว่าไม่เคยมีใครไม่รอ ถ้าพี่บอกจะทักไป” อชิรญาก้มหน้ามองพื้น เธอดันตอบความจริงไปแล้วว่าลืนเขา ก็เธอไม่ได้รอจริง ๆ
“อ๊ะอายเราปวดฉี่” แสนดีที่นั่งรออยู่ในรถเลื่อนกระจกลงเรียกเธอ ไมเคิลมองไปที่หญิงสาวในรถแววตาไม่พอใจแต่แสนดีก็ทำเป็นมองไม่เห็นเขาไปซะอย่างนั้น
“เร็ว ๆ อยากกลับไปฉี่ที่ห้อง”
“อ่อ ไปสิ อายกลับแล้วนะคะพี่ไมค์”
บรื้นน
แสนดีขับรถหรูออกไปด้วยความเร็วเสมือนว่าเธอรีบจริง ๆ แต่ความจริงคือเธอเห็นความอึดอัดของเพื่อนสนิทต่างหาก
“แวะกินอะไรก่อนมั้ย”
“แสนจะรีบกลับไปฉี่ที่ห้องไม่ใช่เหรอ”
“เธอนี่เนอะ ฉันช่วยเธอออกมาจากไอ้พี่ไมค์นั่นจ้า”
“อ๋อ แสนมองออกด้วยเหรอ”
“มองจากดาวอังคารยังดูออกเลยจ้ะว่าพี่ไมค์สุดหล่อไม่ใช่คนที่จะได้เธอ” อชิรญามองเพื่อนขวับ ก่อนที่แสนดีจะระเบิดหัวออกมาเมื่อแกล้งพูดกำกวมแล้วเพื่อนตกใจ
“คนที่จะได้ใจเธอ เราพูดผิด”
“เดี๋ยวเถอะ”
.....
ไมเคิลเดินกลับจากลานจอดรถของคณะบริหารสีหน้าเสียอารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่าแม็กซ์เวลแอบตามมาแอบดูเขา
“กูมาตั้งแต่มึงออกมาจากห้องน้ำกับลิลลี่ละ”
“ละตามมาทำเหี้ยอะไร”
“แหม... อย่ามาอารมณ์เสียใส่กูสิวะ กูไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ”
“มึงอย่าเพิ่งพูดอะไรไม่งั้นกูอาจจะซัดหน้ามึงแก้เซ็ง” ไมเคิลเดินตรงไปที่รถสีเทาของตัวเองที่เขาวิ่งเต้นหัวใจเกือบหยุดเต้นเพื่อแย่งมันมาจากไอ้ดาราคนหนึ่งที่ชอบสะสมรถที่เป็นลิมิเต็ด คันนี้เขารักมาก และอาจจะต้องเสียมันไป
“เอาน่า กูยังไม่เห็นว่าไอ้เจเลอร์มันจะทำอะไรกับอ๊ะอายสักอย่าง”
“เพื่อนมึงมันชอบซุ่มเงียบ มึงไม่รู้นิสัยมันหรือไง”
“อยากได้อะไรต้องได้อะนะ แล้วมันฉลาดซะด้วยสิ”
“แม่งเอ๊ย!” ไมเคิลวางมือบนฝากระโปรงรถของตัวเองอย่างเบามือ แต่ลูกผู้ชายพูดคำไหนก็คือคำนั้นเสียของรักก็ต้องปล่อยไป
“มึงยังมีหวัง อ๊ะอายอาจจะแกล้งเล่นตัวให้มึงตามอย่างที่มึงแกล้งไม่ทักหาน้องให้น้องคิดถึงมึงน่ะ”
“ไอ้แม็กซ์... ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนลืมกูเลยนะเว้ย”
“อย่าไปเครียดเว้ย อย่างน้อยแพ้รถมันก็อยู่กับไอ้เจเลอร์เพื่อนเราเอง”
“นี่มึงปลอบกูแล้วใช่มั้ย”
“เออ กูปลอบใจมึงอยู่นะเนี่ย ไป ๆ ขับพี่เทาของมึงเพื่ออำลากัน”
“ไอ้เหี้ย” ไมเคิลสบถว่าให้เพื่อนก่อนจะพากันขับพี่เทาแสนรักออกไปจากมหาวิทยาลัย ส่วนเจเลอร์นั้นแยกตัวออกไปตั้งแต่เพื่อนพาคู่นอนหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
ตืด ตืด
พระแพง
ดวงตาคมเข้มหลุบมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอสมาร์ทโฟนสายตาเย็นชา ทั้งที่ตกลงกันแล้วว่าห้ามโทรหาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร
ติ๊ง
“แพงเห็นรถของเจเลอร์จอดอยู่ที่นี่ ไม่ได้มาหาแพงที่ห้องเหรอคะ” เจเลอร์ไม่ตอบข้อสงสัยของเธอ แต่ทำเพียงจับขวดไวน์ราคาแพงรินใส่แก้วแล้วยกมันขึ้นดื่มฉลองให้แก่ห้องใหม่ที่ยังไม่ทันทำเรื่องโอนให้เรียบร้อยด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
