ไม่ยอมแพ้
1272 คำ
ตอนที่8 ไม่ยอมแพ้
แสนดีเหลือบมองเพื่อนที่ใต้ตาดำคล้ำราวกับไม่ได้นอนมาทั้งคืนหลายครั้ง เธอต้องทำหน้าที่ขับรถอีกวันเพราะเป็นห่วงกลัวว่าอชิรญาจะหลับใน
“เธอไม่น่ารีบทำเสร็จคนเดียวเลยอ๊ะอาย เรามาปั่นกันตอนเช้าก็ยังทัน”
“ไม่เป็นไรหรอก ไหน ๆ เราก็นอนไม่หลับอยู่ดีแล้วน่ะ”
“เป็นอะไรนอนไม่หลับ คิดถึงบ้านเหรอ” อชิรญาสบตาเพื่อนเพียงนิดเดียวก่อนจะเบนสายตาหนี โดนพรากจูบแรกไปกะทันหันแบบนั้นใครมันจะข่มตาลงได้
“หรือว่าแอบคุยโทรศัพท์กับหนุ่มวิศวะฯกันน้า”
“บ้า แอบคุยอะไรเล่ารีบขับไปเลย”
.....
ไมเคิล กับแม็กซ์เวลหรี่ตามองคนที่เดินตรงมายังพวกเขาสายตาจับผิด เจเลอร์ไม่ได้ไปที่ผับแถมไม่ได้กลับห้องทั้งที่ไปสนุกที่ไหนก็ต้องกลับไปซุกหัวนอนห้องตัวเองทุกครั้งไป ‘ไม่กลับห้องแล้วไปนอนที่ไหนในเมื่อไม่ชอบค้างห้องของคู่นอน’
“มองเหี้ยอะไร”
“เอ้า”
“เมื่อคืนมึงไปแรดไหนมา”
“เป็นเมียกูหรือไงถึงอยากรู้” เขาว่าให้แม็กซ์เวลที่เป็นคนช่างซักไซร้จนบางทีก็เข้าขั้นน่ารำคาญ
“มึงทำตัวลึกลับน้า”
“มึงได้อ๊ะอายแล้วเหรอ” ไมเคิลทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นหลังจากถามคำนั้น และรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ
“ถ้าเมื่อคืนกูไม่หยุดวันนี้มึงได้เอาพี่เทามาจอดไว้ให้กูแล้ว”
“เฮ้ย มันง่ายขนาดนั้นเลยวะ”
“ใครบ้างที่มันอยากได้แล้วไม่ได้ นอกจากเขาจะมีผัวแล้ว”
“เซ็งฉิบหาย กูก็นึกว่าจะยากหน่อย” เจเลอร์บิดยิ้มอย่างสะใจที่จะได้ทั้งรถ ได้ทั้งตัวของหญิงสาวที่ยังติดใจจูบของเธอไม่หาย
“มันก็มั่นใจแล้วล่ะว่าจะชนะ มึงก็เอากุญแจพี่เทาให้มันไปเลยมั้ย”
“ก็ไม่แน่ กูอาจจะได้ก่อนก็ได้”
“ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่มึงคงรู้นะว่ากูไม่ยอมแพ้แน่” เจเลอร์พูดอย่างรู้สึกอยู่เหนือกว่าคู่แข่งหลายก้าว ไม่ได้อยากได้หัวใจเขาใช้เวลาปิดเกมไม่นานหรอก
.....
อชิรญากับแสนดีถูกรุ่นพี่สาวหลายคนหมั่นไส้ตั้งแต่วันรับน้องเพราะความสวยที่กลายเป็นอาวุธกลับมาทำร้ายพวกเธอเอง ในมหาวิทยาลัยจึงน้อยคนที่อยากจะยุ่งเกี่ยวกัน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี
“เธอ ๆ”
“หือ?” อชิรญาหันไปข้างหลังที่หญิงสาวกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ ซึ่งก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เคยคุยกันบ้างแล้วเวลาทำงานกลุ่มใหญ่
“วันนี้วันเกิดเรา ไปเบิร์ธเดย์เราหน่อยนะ”
“ที่ไหน” แสนดีรีบถามเหมือนดีใจที่มีคนชวน เพราะเบื่อจะกลับไปนอนโง่ ๆ ที่ห้องนอนเต็มทนแล้ว
“X-Burn เคยไปกันหรือยังมันดีม๊ากกก” แสนดีตาลุกวาวเมื่อได้ยินชื่อผับที่ถูกชวน เธออยากไปนานแล้วแต่อชิรญาไม่กล้าไป เลยอด
“แสน...”
“กี่ทุ่ม”
“เจอกันสามทุ่ม ใช้ไลน์เดิมอยู่ป้ะเดี๋ยวเราทักบอกว่าได้โซนไหน”
“ไลน์เดิมเลยจ้า”
“โอเค อ๊ะอายด้วยนะ เราอยากให้มีคนไปเยอะ ๆ อุตส่าห์จิ๊กบัตรพ่อมาได้” พลอยใสชูการ์ดสีดำของพ่อเธอขึ้นอวด หญิงสาวทายาทนักการเมืองมีหรือจะไม่เต็มที่งานวันเกิดทั้งที
“อยากไปขนาดนั้นเลย”
“ช่ายย ก็เธอเล่นไม่พาเราออกไหนเลยป้ะ?”
“ก็มันไม่เคย บอกให้ไปคนเดียวก็ไม่ไป”
“ฉันอยากไปกับเธอต่างหากเล่ายัยบื้อ ตอนเย็นไปซื้อชุดใหม่กันนะที่ห้องมีแต่เสื้อยืด”
“ไหนเมื่อคืนบอกว่าจะอ้อนพี่หมอซื้อไง”
“โอ๊ย ให้นาฬิกาแก่ ๆ จากฝรั่งเศสมาเรือนนึงไม่ถามสักคำว่าอยากได้หรือเปล่า”
“ของแพงแน่เลย”
“ก็น่าจะแพงอยู่ สรุปเราไปซื้อชุดใหม่กันนะ” อชิรญาพยักหน้ารับ แสนดีตามใจเธอทุกอย่าง เวลานี้เธอก็ควรจะตามใจแสนดีบ้าง
.....
ใบหน้าของอชิรญาแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนสีชมพูอ่อน ๆ หลังจากโดนแสนสีจับยัดเข้าไปในชุดเดรสสีขาวแต่ดันทำให้ดูเซ็กซี่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ หญิงสาวแสร้งบึ้งตึงใส่เพื่อนอย่างแสนดีเพื่อแกล้งหยอก
“เราไม่มั่นใจเลยแสน”
“เธอใส่อะไรก็สวย ไม่มั่นใจอะไร”
“เราไม่เคยหนิ”
“ไม่เคยก็ต้องลอง” แสนดียักคิ้วใส่อย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่ตัวเองนั้นแต่งกายเปิดเนินอกจนผู้หญิงด้วยกันก็น่าจะละสายตาไปไหนไม่ได้
เธอถูกแสนดีจูงมือเดินฝ่าคนคับแน่นเข้าไปในผับหลลังรู้พิกัดที่เจ้าของวันเกิดอยู่ โดยไม่ลืมถือกล่องของขวัญติดมือมาฝากพลอยใสด้วย
“โน่นไง นั่งกันอยู่นั่น”
“อ๊ะอาย! แสนดี! ดีใจนะที่พวกเธอมาจริง ๆ”
“นี่ของขวัญจากเรากับอ๊ะอายนะ”
“ไม่เห็นต้องมีอะไรมาให้เลย แต่ก็ขอบคุณนะ” ส่วนใหญ่ที่มาวันเกิดของพลอยใสก็รู้จักกันดีในมหาวิทยาลัยแล้ว จึงมีแต่ความเป็นกันเองอย่างไม่ได้ต้องเกร็ง
“เต็มที่เลยนะอ๊ะอาย แสนดี คืนนี้เราเลี้ยงเอง” หญิงสาวแอบชิมน้ำสีฟ้าอย่างอยากรู้อยากลอง และแสนดีเองก็ไม่เกรงกลัวต่อความเมาเลยสักนิดทั้งที่รู้ว่ามันมีแอลกอฮอลผสมอยู่
“อร่อยเนอะ”
“เดี๋ยวก็ขับรถกลับไม่ได้หรอก”
“เรียกแท็กซี่ไง” สองสาวต่างขำให้กันและกันที่แอบเที่ยวครั้งแรกก็จะทิ้งรถราคาเป็นล้านกันซะแล้ว
“อย่าเพิ่งสลบกันน้า รอร้องเพลงเบิร์ธเดย์ตอนเที่ยงคืนก่อน”
“สลบอะไรเล่า แค่นี้เองจิ๊บ ๆ” แสนดีคว้าแก้วค็อกเทลไปกอดคอเจ้าของวันเกิด และเดินไปชนแก้วกับเพื่อน ๆ คนอื่น คนที่ยังนั่งอยู่กับที่จึงหยิบสมาร์ทโฟนออกมาหวังเห็นข้อความจากใครคนนั้น... ที่เมื่อคืนปล้นจูบแรกไปจากเธอ
“หายไปเลย”
“รอแชทใครอยู่” เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อมีคนมายืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มตัวสูงเธอจำได้ลาง ๆ ว่าเรียนอยู่ปีเดียวกัน
“จำไม่ได้เหรอ”
“เรานึกอยู่...”
“เสือไง เราเรียนด้วยกันยังจำไม่ได้อีก”
“อ๋อ เราความจำสั้นน่ะขอโทษนะเสือ” ชายหนุ่มถือวิสาสะนั่งลงแทนที่แสนดีแต่ยังรักษาระยะห่างไว้พอสมควร เขามองอชิรญาหลายครั้งแต่ไม่กล้าเข้าหาเพราะคนจีบเธอเยอะ คืนนี้คงเป็นโอกาสที่ดี
ติ๊ง
Jayler.
“คิดถึง” เรียวปากบางคลี่ยิ้มอย่างไม่รู้ตัวเพียงเห็นข้อความนั้นเป็นชื่อของเขา
“คุยกับแฟนอยู่เหรอ”
“หือ... เปล่าไม่ใช่แฟน”
“แล้วเธอมีแฟนมั้ย” เวลามีคนเข้ามาเหมือนจะจีบเธอมักจะรู้สึกอึดอัด ไม่เหมือนกับเขาที่เธอไม่รู้สึกแบบนั้น แถมยังรอให้เขาติดต่อมาอย่างใจจดใจจ่ออีก
“เสือ! ลุกเลยนะนี่ที่นั่งของเรา”
“ขอเรานั่งคุยกับเพื่อนเธอหน่อยนะ”
“ไม่เอา เราจะนั่งแล้วปวดขาเนี่ย” ชายหนุ่มยอมคืนที่นั่งให้แสนดีอย่างขัดใจ อุตส่าห์มีโอกาสแต่ดันถูกกันท่าซะได้
- ผู้เขียน
