จุมพิตหวานซอกซอน ปลุกเร้าอารมณ์ให้โหมกระพืออีกครั้ง
"ท่านอ๋อง... เจิ้งเหมยจะตายเสียได้"
"ใครกันจะปล่อยเจ้าตาย"
ยังโอบกอดประคองให้นอนหนุนแขน มือก็ลูบไล้แผ่นหลังเปลือย ปากอุ่นพรมจูบไปทั่วร่างเปลือยเปล่า
"ท่านอ๋อง…..พอเสียทีเถิด"
"ข้ารักเจ้าหวางเฟย รักมาแสนนานต้องการเจ้ามาก็แสนนานใจคอเจ้าจะอุ่นเตียงให้ข้าแค่เพียงครั้งเช่นนั้นหรือ"
ยันอกกว้างไว้เมื่ออีกคนก้มลงหมายจะบดขยี้ริมฝีปากอีกครั้ง
"ท่านอ๋องบาดเจ็บ ยังกล้าใช้ร่างกายเพียงนี้"
"หวางเฟย...ของข้า ยอมอุ่นเตียงให้ข้าแม้ตายข้าก็ยอม"
"เจิ้งเหมยเป็นของท่านอ๋องแล้ว และจะเป็นของท่านอ๋องตลอดไปไม่ว่าเมื่อไหร่เราสองก็ยังเคียงข้างกันโอกาสมีอีกมาก ตอนนี้แผลของท่านอ๋องจะแย่เอาได้"
จุมพิตที่ริมฝีปากช่างเจรจาหาข้ออ้าง
"ข้าเชื่อเจ้าตามใจเจ้า หวางเฟยของข้า หากหายดีเมื่อไหร่ต้องเป็นเจ้าที่เชื่อข้าตามใจข้า ห้ามขัดใจจนกว่าข้าจะพอใจและอิ่มหนำ"
เจิ้งเ
