เจิ้งเหมยเงอะงะ หันหน้าหันหลังทำตัวไม่ถูก
ส่งตัวเจิ้งเหมยขึ้นเกี้ยว
แล้วมุดตัวเข้าไปด้านในเกี้ยวนั่งเบียดเจิ้งเหมยที่ขยับหนี
จินเฉิงอู่ขยับตามไปนั่งเบียดอยู่อย่างนั้น
"ท่านอ๋อง….ที่นั่งกว้างขวาง"จินเฉิงอู่อมยิ้ม
เกี้ยววิ่งมาจนถึงหอสักการะฟ้า ไทฮองไทเฮานั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ร่มไม้
จินเฉิงอู่ส่งมือให้เจิ้งเหมย ที่ไม่ส่งมือให้แต่กลับลงจากเกี้ยวเอง
เฉิงอู่คว้าข้อมือมากำไว้อย่างถือวิสาสะ พาเดินไปนั่งคุกเข่าด้านหน้าพระพุทธรูปองค์ใหญ่จุดธูปและเทียนให้เจิ้งเหมย หลับตาอธิษฐานแล้วหันมามองเจิ้งเหมย
"เจ้าอธิษฐานว่าอย่างไร"ถามยิ้มๆ
"ข้าน้อยขอแค่แผ่นดินสงบสุข ประชาชนไร้ทุกข์เข็ญ"
จินเฉิงอู่ มองเจิ้งเหมยอย่างค้นคว้า
"ไม่ถามข้าบ้างหรือไร"
"ถาม"
ยิ้มเปิดเผยเป็นครั้งแรก จินเฉิงอู่อดจะยิ้มตามไม่ได้
"ข้าเพียงหวังให้ ข้าได้ใช้ชีวิตอิสระอีกครั้งไม่ต้องอยู่ใต้อำนาจของใคร"
เจิ้งเหมย นิ่งกับสิ่งที่ได้ย
