ม่านซือซือตื่นนอน และคนที่อยู่ในห้องกับนางคือเหม่ยหลาน รวมถึงทาสหญิง และยังมีผู้คุมกฎบ้าน
หญิงสาวเตรียมอ้าปากเพื่อบอกความจริงให้ทุกคนเข้าใจ แต่เหม่ยหลานยกมือห้าม
“ไม่ต้องพูดสิ่งใด ข้าเชื่อเจ้า และตอนนี้เรื่องของสาวใช้หอวิหคปล่อยเอาไว้ก่อนเถิด”
“นางเป็นเช่นไรบ้างแม่นมหลาน”
“นางหลับสบาย ไม่ทุกข์ร้อนอันใดอีก”
เมื่อเหม่ยหลานเอ่ยเช่นนั้น ม่านซือซือก็เข้าใจว่าสตรีคนดังกล่าวจากโลกนี้ไปแล้ว จึงไม่มีสิ่งใดต้องถามไถ่อีก
“ตัวเจ้าเล่า อาการดีขึ้นหรือไม่”
“ดีขึ้นกว่าเดิมมาก แต่ข้าไม่ทราบได้ว่าเหตุใดถึงมีคนคิดร้ายต่อข้า”
เหม่ยหลานหัวเราะออกมาน้อยๆ และตอบนาง “อย่างที่เสี่ยวเหยากล่าว เจ้าคือคนที่คุณชายพึงใจกว่าใคร และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้คนอื่นริษยา”
“ข้าเพียงแต่อยากรับใช้คุณชาย ไม่คิดชิงดีชิงเด่นหรืออยากเป็นศัตรูใคร” ม่านซือซือเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
“หึๆๆ มันสายเกินไปแล้ว เมื่อเข้ามาที่นี
