ตอนที่ 25
เธอบอกความจริงเช่นกันทำให้เขารู้ว่าเธอนั้นเป็นกำพร้าและอาศัยอยู่กับบิดา หากแต่ก็ชื่นชมเธอที่กล้าใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่อันตรายและเปลี่ยวเต็มไปด้วยป่า
“น่าสงสารและเห็นใจครับเอขอถามอายุหน่อยจะได้รู้ว่าควรเรียกอย่างไร แต่เท่าที่คะเนดูแล้วน่าจะเรียกเธอว่าน้องมากกว่า”
“ตอนนี้พิ้งค์อายุยี่สิบเอ็ดปีค่ะ”
“ว่าแล้วเชียวเพราะพี่อายุมากกว่าเราหลายปีทีเดียว งั้นขอเรียกแทนตัวเองว่าพี่นะ”
“ค่ะพี่” เด็กสาวนั้นยินยอมเป็นมิตรแต่ดวงตาของเธอเศร้าและดูว้าเหว่ จึงสงสัยว่าเธอคงไม่มีเพื่อนเป็นแน่ อยู่กลางป่ากลางไร่แบบนี้ และมีวัยขนาดนี้ควรน่าจะอยู่ในมหาวิทยาลัยหรือไม่ก็พาณิชย์ ไม่น่าจะต้องมาลำบากลำบนอยู่กับงานหนักในไร่ “น่าจะเรียนอยู่นะ”
“ไม่ค่ะ พิงค์ไม่ชอบเรียนหนังสือเลยจบแค่พาณิชย์ก็ออกมาเลี้ยงวัวเลี้ยงม้าอยู่กับไร่” เด็กสาวบอก
“อ้าว แต่กีดีที่จบพาณิชย์”
“อ้าว อย่ามาหาว่าพิ้งค์ไม่มีการศึกษาน
