ป๋อเหวินวิ่งมาหาบิดาพร้อมจานที่มีซาลาเปาลูกใหญ่อยู่ถึงสองลูกหลังจากกินถังหูลู่หมดแล้ว ชายอายุสี่สิบหันมองบุตรชายที่ยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
“ท่านพ่อ สหายใหม่ให้ซาลาเปาแก่ข้าและท่านขอรับ” เด็กน้อยเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข ยื่นจานให้ท่านพ่อที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง
“เจ้ามิได้ขโมยมาใช่หรือไม่” ชายหนุ่มรับจานจากบุตรชายแต่ไม่ได้แตะต้องมันทันที
“ไม่ขอรับ สหายให้ข้ามาจริง ๆ ขอรับ” เด็กชายเอ่ยย้ำอีกครั้งก่อนจะชี้ให้ผู้เป็นพ่อดูสหายที่ตนว่า
ป๋อหยวนมองครอบครัวหนึ่งที่นั่งพูดคุยกันอยู่บนแคร่ แน่นอนว่าต้องเป็นแขกของโรงค้าม้าอย่างแน่นอน มือหยาบกร้านยื่นจานคืนให้บุตรชายทันที
“สหายอันใดกัน อย่าไปรบกวนพวกเขาเลย”
เด็กน้อยพยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจ มือเช้าพวกเราได้กินเพียงแค่ข้าวต้มน้ำใส ๆ แทบจะไม่มีเม็ดข้าวเหตุใดท่านพ่อจึงบอกให้เขานำไปคืน หากแต่เมื่อบิดาสั่งเขาย่อมต้องทำตามไม่อาจเคลื
