เมื่อแบกหมูป่าตัวใหญ่มาจนถึงเรือนพี่หยางและซวงเกอก็ลงมือชำแหละมันทันทีด้วยความคล่องแคล่ว แยกเป็นส่วน ๆ เอาไว้โดยมีเฟิ่งเจี๋ยยืนดูอยู่
“เจ้าจะทำอันใดต่อหรือเฟิ่งเฟิ่ง ตามใจเจ้าเลย” พี่หยางหันมาบอกนางก่อนจะหันไปชำแหละหมูต่อ
“คือ ข้าทำไม่เป็นเจ้าค่ะ รู้เพียงว่าเอาไปรมควันแต่ข้าทำไม่เป็น” เฟิ่งเจี๋ยตอบออกไปตามความจริง นางจะทำเป็นได้อย่างไรในเมื่อโลกก่อนมีตู้เย็น แม้จะเคยเห็นในคลิปที่นำเนื้อไปรมควันแล้วห้อยเอาไว้ในห้องแต่นางก็ทำไม่เป็น ใครจะรู้เล่าว่าสักวันหนึ่งตนเองต้องมาทำอะไรแบบนี้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้ากับอาซวงจะทำเอง” หยางหรงตอบอย่างไม่คิดอันใด นางทำไม่เป็นแต่เขาทำเป็นก็เพียงให้เขาทำ
“อืม เจ้าทำอาหารอร่อย ๆ ตอบแทนข้าก็พอ” อาซวงเอ่ยเสริมสหายตนเอง
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เฟิ่งเจี๋ยขอบคุณทั้งสองด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าว่าจะไปส่งนิทานมิใช่หรือ ข้าเย็บเสร็จแล้วอยู่ในห้อง” หยางหรงนึกขึ้นได้พอดีว่านางบอกตนว
