“บ่าวขอเข้าไปนะเจ้าคะ”
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ตามมาด้วยเสียงที่ทั้งสองคุ้นเคยนั่นก็คือเฟิ่งเฟิ่งนั่นเอง บ่าวสาวที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเข้ามายังห้องของเด็กเล็กทั้งสองคนทันทีเพื่อส่งเข้านอน
“เฟิ่งเฟิ่งพี่ชายจะนอนกับข้า” อี้หานชิงเอ่ยออกมาก่อน
“เจ้าค่ะ งั้นบ่าวเล่านิทานให้ฟังดีหรือไม่เจ้าคะ”
“ดีดี พี่ชายนอนลงห่มผ้าเร็ว ๆ” หนิงเฉิงถูกดึงให้นอนลงข้าง ๆ เจ้าของห้องก่อนจะถูกผ้าห่มกลิ่นหอม ๆ คลุมจนถึงอกเหมือนเด็กอย่างไรอย่างนั้น
“บ่าวจะเล่านิทานเรื่องเทพารักษ์กับคนตัดไม้นะเจ้าคะ” เฟิ่งเจี๋ยนั่งลงบนพื้นข้างเตียงหันหน้าหาเด็กน้อยทั้งสองคน ดูสิ นอนรอนางเล่านิทานกล่อมนอนจะไม่ให้เรียกว่าลูกน้อยของนางได้เยี่ยงไร
“ท่านเคยฟังหรือไม่” อี้หานหันมาถามคนข้าง ๆ
“ไม่เคย” หนิงเฉิงมิได้หมายถึงตนไม่เคยฟังนิทานเรื่องนี้ แต่เขาไม่เคยฟังนิทานก่อนนอนสักเรื่องเลยต่างหาก
“ดีเลยเจ้าค่ะ บ่าวจะเริ่มเล่าแล้วนะเจ้าคะ กาลค
