“เหรอครับ” คุณธรรมมองกล่องของขวัญที่เธอกำเอาไว้แน่นนั้นอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“ให้พี่เขาสิจ๊ะ นี่คงยังไม่มีโอกาส หรือไม่กล้าให้แน่นอนเลย” จันทร์ระวียิ้มให้เด็กสาว ลูบศีรษะไปมาเบาๆ อย่างเอ็นดู
“พี่คุณคงไม่อยากได้หรอกค่ะคุณป้า” เธอตอบท่านเสียงสะท้านคล้ายจะร้องไห้แต่สะกดกลั้นเอาไว้ ไม่อยากทำให้ผู้มีพระคุณเป็นกังวลหรือตกใจ
“ใครบอกว่าฉันไม่อยากได้ ถ้าเธอเต็มใจซื้อให้ ฉันก็อยากได้” คุณธรรมไม่อยากเรื่องมาก เขาคว้าเอากล่องของขวัญที่ยับและมีรอยคราบดินมาถือเอาไว้ ภัทรวนันต์มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหลบตาเมื่อเขากำลังมองเธออยู่ด้วยดวงตาวาววับ เธอไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจอะไรเธอหนักหนา
“งั้นเด็กๆ เข้านอนกันได้แล้วนะ แม่ก็ง่วงแล้วจ้ะ” จันทร์ระวีตัดบท ก่อนจะจูงมือสามีที่รอรับอยู่เข้าบ้าน เมื่อบิดามารดาเดินเข้าบ้านไปแล้ว คุณธรรมหันขวับมามองใบหน้าเล็กน่ารักที่มองตามไปจนสุดตา
“แสดงละครเก่งนะ” เขาแดกดันนิดๆ
