ผัวเอาเมียไม่เรียกข่มขืน
1728 คำ
ปืนกระแทกปากลงมาอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ เขาเอาแต่ดูดดึงริมฝีปากของฉันไม่ยอมปล่อย บ้างก็กัดมันจนเลือดซิบ
"ปืนพี่เจ็บ" นิ่วหน้าเมื่อร่างสูงกระชากเสื้อที่ฉันใส่อยู่ออกอย่างแรง เขาฉีกมันออกจนขาดวิ่น เนื้อผ้าบาดไปตามผิวจนรู้สึกเจ็บ ตอนนี้ท่อนบนไร้สิ่งใดปกปิด น้ำตาไหลด้วยความกลัวที่กำลังตีตื้นขึ้นมา ตอนนี้คนตรงหน้าไม่เหมือนปืนคนที่ฉันเคยรู้จักเลยสักนิด แววตาของเขาเหมือนสัตว์ร้ายที่จ้องทำลายเหยื่อไม่มีผิด
"พี่รินเจ็บไม่เท่าปืนหรอก ไม่เจ็บเท่าคนที่กำลังจะถูกทิ้งแบบปืนเลยสักนิด!"
"พี่ไม่เคยพูดสักคำว่าจะทิ้ง!" ยังไม่เคยมีคำว่าทิ้งออกจากปากเลยสักคำ ทำไมเขาเอาแต่พูดว่าฉันจะทิ้งกัน
"อาการฟ้องขนาดนี้หมามันยังดูออกเลย"
"นี่อย่างนะ ไอ้บ้าออกไปจากตัวฉัน" ใช้เท้าถีบเมื่อปืนพยายามจะถอดกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ออก จะเป็นแบบนี้ไม่ได้ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ต้องเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ให้ได้
"พี่รินเป็นของปืน" เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น เอาแต่ก้มหน้าก้มตาดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวฉัน สุดท้ายก็สำเร็จ...ร่างกายฉันเปลือยเปล่าโดยสมบูรณ์ ปืนยิ้มมุมปากพอใจกับผลงานของตัวเอง เขาถอดเสื้อยืดตัวโคร่งโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี ร่างสูงค่อยๆ คลานขึ้นมาหา เห็นดังนั้นจึงกระทดถอยหนีจนชนหัวเตียง
"โอเคๆ พี่เป็นของปืน พี่ว่าเรามาคุยกันดีๆ ดีกว่ามั้ย" เช็ดน้ำตาออกจากหน้าลวกๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามตั้งสติเพื่อคุยกับอีกฝ่ายอย่างใจเย็น ตอนนี้เขาไม่มีสติเพราะฉะนั้นคนที่ต้องมีสติก็คือฉัน
"จะหลอกอะไรปืนอีก"
"พี่ไม่ได้หลอกอะไรทั้งนั้น" พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ปืน ปืนรู้มั้ยว่าที่กำลังทำอยู่มันคือการข่มขืนนะ"
"พี่รินเป็นเมียปืน เพราะฉะนั้นเรียกข่มขืนไม่ได้หรอก ผัวที่ไหนข่มขืนเมียตัวเอง" พูดจบก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วก่อนดึงขาฉันเข้าหาตัว เขาทิ้งน้ำหนักกดทับจนขยับไปไหนไม่ได้ ปากหนาซุกไซร้ลงมาที่ลำคอดูดดึงจนรู้สึกเจ็บจี๊ด พรุ่งนี้ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นรอยน่าเกลียดขนาดไหน
"ปืนหยุดได้มั้ย พี่เจ็บ" น้ำตาไหลอาบหน้าอีกครั้ง พยายามขอร้องอ้อนวอนแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมามองกันด้วยซ้ำ "ปืนพอแล้ว อย่าทิ้งรอยไว้แบบนี้"
"ไม่! คนอื่นจะได้รู้ว่าพี่รินมีเจ้าของ จะได้ไม่มีใครหน้าไหนกล้ามายุ่งอีก แค่ไอ้นาวินแฟนเก่าหน้าหมาของพี่รินปืนก็รำคาญจะตายห่าแล้ว"
"ทำไม..."
"ปืนรู้จักพี่รินดีกว่าที่คิด มีแต่พี่รินนั่นแหละที่ไม่รู้จักปืน"
"อ๊ะ!" ร้องเสียงหลงเมื่อฟันคมขบลงมาที่เต้าอวบอย่างแรง ปากกัดมือก็บีบบี้จนต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ อยากจะดิ้นหนีแต่ก็สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้
"ปืนจะทำทุกทางไม่ให้พี่รินไปไหนได้ วันนี้เริ่มจากการปล่อยในก่อนเลยแล้วกัน ดูซิถ้ามีลูกด้วยกันแล้วยังคิดจะหนีจากกันอีกมั้ย"
"ไม่ ไม่นะปืน อย่าทำแบบนี้" จะท้องได้ยังไงไม่เอาด้วยหรอก ฉันไม่ยอมให้คนอารมณ์ร้อนไม่ยอมฟังใครแบบนี้มาเป็นพ่อของลูกแน่ ไม่มีวัน! "ปล่อยฉันนะ ปล่อย"
"ปล่อยแน่ครับ ก็บอกแล้วไงว่าจะปล่อยใน"
"ปืนพี่ขอ จะทำก็ได้แต่ป้องกันเถอะนะ ปืนยังเด็กเรียนก็ยังไม่จบเลยจะเป็นพ่อคนได้ยังไง พี่เองก็ยังไม่พร้อม ปืนไม่สงสารเค้าหรอถ้าเกิดมาแล้วพ่อแม่ยังไม่พร้อมที่จะดูแล" พยายามหาเหตุผลเข้าสู้ ถึงแม้ไม่รู้จะได้ผลรึเปล่า ฉันจะยอมให้เขาทำทุกอย่างตามใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้ แต่จะไม่ยอมให้เขาเอาสดเด็ดขาด
"ก็เห็นแล้วนี่ว่าปืนรวย ลูกแค่คนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้"
"ปืน...พี่ขอนะ นะคะ" ใช้แขนคล้องคอแกร่งพร้อมพูดออดอ้อนเสียงหวาน กดจูบลงไปที่ริมฝีปากหยักอีกหลายครั้ง ปืนดูแปลกใจในท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา "ถ้าปืนอยากมีลูกจริงๆ เราค่อยมีตอนที่พร้อมจริงๆ นะ หรือรอให้ปืนเรียนจบก่อนก็ได้ พอถึงตอนนั้นพี่จะมีให้ นะปืนนะ...เด็กดีของพี่" กดใบหน้าคมให้ก้มลงมารับจูบ ฉันดูดดึงลิ้นสากเล่นจนเจ้าของมันครางฮืออย่างพึงพอใจ ร่างหนามีท่าทีผ่อนคลายลงกว่าก่อนหน้านี้มาก เขากอดรัดและจูบตอบอย่างเร่าร้อน
"พี่รินจะอยู่กับปืนใช่มั้ย"
"ครับ...พี่จะอยู่กับปืน เราจะมีลูกด้วยกันหลังปืนเรียนจบ แต่ตอนนี้ปืนป้องกันก่อนได้มั้ยพี่ยังไม่พร้อมจริงๆ" โอบแก้มสากด้วยสองมือ ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ เขาเงียบไปเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะสามารถเชื่อสิ่งที่ฉันพูดได้มากน้อยแค่ไหน
"ปืนเชื่อพี่รินได้ใช่มั้ย"
"เชื่อได้สิครับ เดี๋ยวพี่จะทำให้ปืนมั่นใจเอง" ว่าจบก็พลิกตัวขึ้นคล่อมร่างสูง เขาดูตกใจแต่ก็ยอมให้ฉันทำต่อ ใช้ปากจูบซับตั้งแต่ลำคอหนาลงมายังไหปลาร้า ดูดดึงจุกเล็กเล่นอย่างหยอกเอิน เลื่อยลงมายังหน้าท้องเป็นลอน ก่อนสุดท้ายจะส่งแท่งร้อนชูชันเข้ามาจนเต็มปาก
"อืม...พี่รินครับ อ๊า!" ปืนร้องเสียงหลงทันทีที่ท่อนเอ็นใหญ่ถูกปากเล็กดูดรีด มือใหญ่ขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น เขาเกร็งจนตัวแข็งทื่อหลับตาพริ้มส่งเสียงครวญครางไม่หยุด "เสียวครับ อือ...พี่ริน" ปืนกัดปากครางด้วยความเสียวซ่าน เห็นดังนั้นจึงส่งปลายลิ้นแหย่แยงปลายหัวหยักจนเจ้าของมันร้องเสียงหลง ก่อนที่เขาจะทนต่อไม่ไหวพ่นน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มปาก
"ชอบมั้ย?" เอ่ยถามเสียงหวานเมื่อเห็นปืนเริ่มหายใจเป็นปกติ หลังจากหอบหายใจอยู่นาน
"ชอบครับ" เขามองมาด้วยสายตาหยาดเยิ้มก่อนส่งจูบร้อนแรงให้กันอีกครั้ง ไม่ได้ขัดขืนในสิ่งที่คนตัวสูงทำเพราะตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้อยู่ก่อนแล้ว
"ถุงอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ใส่ให้" ปืนเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงออก ส่งซองสี่เหลี่ยมเล็กแบรนด์ดังมาให้ ฉันจึงใช้ปากฉีกพร้อมมองอีกฝ่ายอย่างยั่วยวน
"อืม" เสียงทุ้มครางออกมาทันทีที่เมื่อมือเล็กสัมผัสโดนส่วนแข็งขืน ปืนมองการกระทำของฉันไม่วางตา เขาส่งมือบีบสะโพกหนักบ้างเบาบ้างเหมือนเฝ้ารอขั้นตอนต่อไป
"พี่ขึ้นให้มั้ย" เขาพยักหน้ารับทันทีเมื่อได้ยินคำถาม แถมยังช่วยยกสะโพกขึ้นอย่างช่วยเหลือ เมื่อได้องศาที่พอดีจึงทำการกดลงช้าๆ โดยมีปืนประคองไม่ห่าง
"อ๊า อือ...พี่ริน" ปืนครางแผ่วเมื่อโพรงถ้ำอ้าอมท่อนเอ็นจนมิดลำ ส่วนฉันก็เบ้หน้าด้วยความคับแน่น เพราะมันเข้ามาลึกมากจนรู้สึกจุก
"ปืนอย่าสวน มันจุก!" กัดปากจนเลือดซิบเมื่อร่างสูงสวนแทงขึ้นมาอย่างแรง เอนหลังใช้มือยันไปกับขาแกร่ง ยกสะโพกขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ หน้าอกกระเพื่อมล่อตาจนคนตัวโตพุ่งเข้าดูดดึง
"แรงอีกครับ อืม..." ปากยังไม่ละจากเต้าแต่ก็ยังครางสั่งไม่หยุด ฉันตอกตรึงบดขยี้จนร่างสูงสั่นไปทั้งตัว ดูเหมือนเขาจะทนความเสียวซ่านต่อไปไม่ไหวพลิกตัวขึ้นอยู่ด้านบนแทน ใช้มือใหญ่กางขาฉันออกกว้าง ก่อนกระแทกเข้ามาจนมิดลำ มือหนาจับขาเรียวขึ้นพาดบ่ากระหน่ำแทงอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างสูงแหงนหน้ากัดปากอย่างคนจมดิ่งในรสสวาท แล้วไม่นานหลังจากนั้นเราสองคนก็แตกพร่าออกมาพร้อมกัน
ปืนถอดถอนตัวตนออก ดึงถุงยางที่ผ่านการใช้งานทิ้งแล้วสวมถุงใหม่ทันที เขาบอกรักกันซ้ำๆ พร้อมขยับซอยอย่างเร่าร้อน ฉันร้องครางปล่อยตัวไปกับเพลิงสวาทที่กำลังโหมกระหน่ำ ทำให้เต็มที่เลยนะปืน เพราะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ทางใครทางมัน!
ปืนเหนื่อยจนหลับไปแล้วหลังจากโรมรันกันอยู่นานเกือบสามชั่วโมง ฉันเองก็เหนื่อยปวดเมื่อยไปทั้งตัวไม่ต่างกัน ตาก็ปรือจนแทบลืมไม่ขึ้น แต่จะให้มาหลับสบายใจตอนนี้ก็ใช่เรื่อง ฉันต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หันมองคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ นิดหน่อย ก่อนขยับตัวลงจากเตียงให้เบาที่สุดเท่าที่ทำได้ หยิบชั้นในกางเกงขาสั้นขึ้นสวม ส่วนเสื้อคงใช้งานไม่ได้แล้วเพราะขาดจนไม่เป็นทรง ตัดสินใจหยิบเสื้อของปืนที่เขาถอดไว้ขึ้นมาใส่แทน
"ขอให้เราจบกันแค่นี้นะปืน ถือว่าวันนี้พี่ชดใช้ให้นายหมดแล้ว" หยิบกระเป๋า กุญแจรถตรงดิ่งมายังหน้าห้อง สวมใส่รองเท้าคู่ใจ พ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาอีกครั้ง ฉันจะทิ้งเรื่องราวปวดหัวไว้แค่ที่นี่ พอเปิดประตูบานนี้ออกไปแล้ว ชีวิตฉันจะกลับมาปกติสุขเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น ยิ้มเข้าไว้รินดา...ชีวิตแสนสุขกำลังรอแกอยู่
ติ๊ด...
"เปิดพอดีเลย แม่กำลัง... นี่หนูเป็นใคร? แล้วมาอยู่ในห้องลูกชายฉันได้ยังไง!"
"คือหนู หนู..." ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีกเนี่ย!
- ผู้เขียน
