“พี่รามิล” เสียงครางเรียกแสนทรมานรับอรุณจากที่นอนทำให้รามิลที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่ชะงักและเดินออกจากห้องแต่งตัวมาทางต้นเสียง...
วชิตารีย์ที่นอนตื่นสายกว่าปรกติ ครางเสียงแผ่วระโหย วงหน้าที่ล้อมรอบด้วยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงพันกรอบหน้าแลดูเหมือนคนป่วย... หรือดูดีๆ อีกทีหนึ่งหล่อนอาจจะป่วยจริงๆ ก็เป็นได้เพราะเมื่อคืนหล่อนหลับเป็นตาย ไม่ได้ฝันร้ายหรือละเมอให้ได้ยินสักแอะ
“เป็นอะไรลูกตาล ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ... สบายดีแต่ปวดตัวมากๆ นอนไม่อยากตื่นเลย”
“แบบนี้มีสองนิยาม คือ ขี้เกียจกับไม่สบาย เราเลือกเอาแบบไหน” เขานั่งลงข้างเตียง แล้วคุยกับหล่อนเป็นจริงเป็นจัง “หรือว่าหาเรื่องอู้ไม่ไปทำงาน”
“เปล่านะคะ... ต่อให้ลูกตาลไม่สบายหนักๆ ก็จะไปทำงาน... บอกแล้วไงว่าลูกตาลจะตั้งใจทำงาน” หญิงสาวเถียงเสียงอู้อี้
“งั้นก็ตื่นได้แล้ว”
“พี่รามิลดึงแขนให้ลูกตาลลุกหน่อยค่ะ” หล่อนอ้อน...
“
