ฉันตื่นแต่เช้า แต่งตัวไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเช่นเคย เรียนเสร็จก็ไปทำงานพิเศษที่ร้านฟาสท์ฟู้ดเหมือนสมัยก่อน เพราะฉันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะกลับไปทำงานที่ผับปาปิยองผับของเขา ผู้ชายคนนั้น คนแรกของฉันที่ทำให้ฉันไม่มีวัน สลัดภาพเหล่านั้นออกไปจากหัวได้
คืนนั้นจบลงที่เขาพาฉันมาส่งที่หอ เขาอุ้มฉันไปวางเบา ๆ ที่เตียง จุมพิตฉันอย่างอ่อนหวานราวกับเป็นเจ้าหญิงในนิทานแล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะพร่ำบอกฝันดี รวมไปถึงคำรักหวาน ๆ แล้วเขาก็จากไป ฉันไปทำงานในอีกวันก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่เมืองไทยแล้ว
“ บอสมีเรื่องต้องกลับฝรั่งเศสด่วน ” เจ๊ชาตรีบอกแค่นั้น
ฉันไม่ฉลาดแต่ก็ไม่โง่พอที่จะเดาเรื่องไม่ออก น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาคงไม่อยากจะมารับผิดชอบในตัวฉัน เพราะฉันอาจอ้างว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกอะไรเทือกนี้ เลยรีบหนีไปเสียก่อน แม้แต่ยาคุมฉุกเฉินที่เขาบอกว่าจะหาให้ก็ไม่มี เช้าวันนั้นฉันรีบเดินไปซื้อ
