EP.003 อาชญากรซาตาน [1]
1049 คำ
เกร็ก! เสียงสับไกปืนจากด้านหลังทำให้เลียมหันกลับไปเผชิญหน้า แต่ใบหน้าเขาไร้ซึ่งวี่แววความตื่นตระหนก เขายกยิ้มหลี่ตาลงเล็กน้อย และในตอนนั้นเองเขาก็ส่งสายตาให้เธอดูเส้นสายสีแดงกลางหน้าผากของเธอ เขาไม่ทำอะไรแค่ผายมือไปตรงหน้าเธอ
“เด็กดี” คิมปลดเซฟไกปืนอย่างไร้ทางเลือก หมับ! เลียมรับมาพร้อมเดินเข้าไปใกล้ ซึ่งลำแสงสีแดงหายไปทันทีที่คิมส่งมอบปืนให้เขา ฝ่ามือหนาลูบเส้นผมที่ตอนนี้หลุดรุ่ยจากการรัดรึงของหน้ากากที่เขาเป็นคนกระชากออกมาเอง “ฉันเคยพยายามจินตนาการว่าเมื่อคิมผมยาวจะน่ามองแค่ไหน จำไว้ว่าฉันชอบให้คิมผมยาว...” พูดจบเขาก็ขย้ำรวบเส้นผมของเธอไว้ในมือและดึงกระชากจนใบหน้าของเธอแหงนขึ้น “จำไว้! ว่าฉันยังไม่ชอบให้คิมหลบตาขณะที่ฉันกำลังพูดด้วย” คิมเม้มปากแน่นอดทนต่อความเจ็บปวดที่หนังศีรษะ ความทรงจำเลวร้ายค่อยๆ ถาโถมกลับมาเมื่อเธอต้องเผชิญกับสิ่งที่เคยเจอมาแล้ว
ฮาฮาฮา เสียงหัวเราะของเขาก็ดังขึ้น “วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ ใช่แล้วฉันมีของขวัญจะให้คิมด้วย ไม่คิดเลยว่าฉันจะได้ใช้มันเร็วขนาดนี้” พูดไปเขาก็กวาดสายตามองไปรอบๆ พยายามนึกอยู่ว่าเอาของที่ว่านั่นไปไว้ตรงไหน “อย่าซน ยืนนิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้หัวสวยๆ ต้องเป็นรูอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว” เขาผละไปส่วนเธอกลับยืนนิ่งเพราะทันทีที่เขาถอยห่าง ลำแสงสีแดงก็เกิดขึ้นทันที เขาเดินไปฝั่งที่มีตู้ลิ้นชักมากมายริมผนัง เขาเปิดลิ้นชักหนึ่งและโยนปืนของเธอเข้าไปอย่างไม่ใส่ใจนัก และเขาก็เปิดลิ้นชักอื่นๆ อีกหลายอัน เหมือนกำลังหาอะไร
“อยู่ตรงนี้เอง” เขาเอ่ยพร้อมหยิบของที่เพียรหาออกมา คิมถึงกลับกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ “ทันทีที่ฉันเห็นมัน ฉันเฝ้าฝันอยากเห็นเหลือเกินว่าถ้ามันอยู่กับคอของคิม คิมจะน่ามองแค่ไหนถ้าทั้งร่างกายคิมสวมแค่มันไว้...” คิม มองปลอกคอทองคำด้วยแววตาขยะแขยง ยิ่งเขาก้าวเข้ามาใกล้หัวใจเธอก็หวาดหวั่นเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ง่ายเลยกว่าฉันจะได้มันมา...สวยมั้ย” เขายื่นไปใกล้ใบหน้าเธอ ให้เธอได้เห็นชัดๆ “ดูสิ ไม่ต้องกลัวมันถูกล้างทำความสะอาดมาอย่างดี แต่ฉันไม่รับปากว่าถ้ามันถูกฉีดด้วยลูมินอล จะปรากฎรอยเลือดให้เห็นอยู่หรือไม่...มามา มานั่งตรงนี้...” เขาประคองโอบเอวคอดดันให้เธอไปนั่งลงที่ปลายเตียงนอนกว้างพร้อมกับเขา “มันมีประวัติความเป็นมาด้วย...” เขาพูดไปพร้อมกับคล้องสวมที่รอบคอเล็กขาวผ่องอย่างระมัดระวัง
อื้ม! “นี่อย่าขยับ สลักตัวเลขมันเล็กมาก ถ้าเกิดฉันพลาดหมุนผิดไป มันจะไม่ดีต่อตัวคิมเลย...หืม!” คิมใช้ความอดทนอย่างมากกับพฤติกรรมอันน่ารังเกียจของเขา เธอไม่อยากหายใจเอากลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาและจากลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้าลำคอเธอขณะที่เขากำลังก้มลงจัดการสวมปลอกคอทองคำกับคอเธอ
“สวยจริงๆ” เขาเอ่ยเมื่อจัดการสวมมันได้แล้ว “มันถูกสร้างมาเพื่อคิมของฉันจริงๆ ด้วย...ทำไมทำสีหน้าอย่างงั้น...ไม่ง่ายเลยกว่าที่ฉันจะได้มันมา และนี้อาจจะเป็นชะตาลิขิตเพราะฉันพึ่งจะปลดล็อคมันได้เมื่อก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเองเท่านั้น...อยากรู้แล้วสิว่าที่มาของเจ้าปลอกคอนี้เป็นมาอย่างไร” ฟอดดดด จู่ๆ เขาก็หอมแก้มเธอทำเอาขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกชัน
“ฉันได้มาจากคอโสเภณีระดับสูงในซ้องแห่งหนึ่ง...อ๋า! เรื่องไม่ได้มีแค่นั้น โสเภณีคนนั้นยินดีเล่าให้ฉันฟัง...ว่าหล่อนมีลูกค้าประจำเป็นเศรษฐีที่มีพฤติกรรมความต้องการทางเพศที่แตกต่างกับคนทั่วไป แต่ก็เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวดี ยามที่เขามาซื้อบริการกับเหล่าโสเภณีเขาจะให้พวกหล่อนสวมใส่เฉพาะปลอกคออันนี้ แต่ทว่าในวันหนึ่งวันสุดท้ายของชีวิตเศรษฐีแก่คนนี้ ขณะที่กำลังเสพสุขกับโสเภณีคนนี้ที่กำลังขย่มอย่าง้มามันส์ช่วงจังหวะอารมณ์ที่กำลังย่างเข้าจุดสุดยอด เศรษฐีคนนั้นดันหัวใจวายตายคาสวรรค์เลย แล้วไงต่อรู้มั้ย...รหัสปลดล็อคนอกจากชายคนนั้นแล้วก็ไม่มีใครรู้อีกเลย ปลอกคอทองคำจึงติดอยู่กับคอโสเภณีจนถึงวันที่ฉันไปเห็น...ซึ่งวันนั้นมันก็คือเมื่อปีก่อน วันนั้นฉันจึงสั่งให้ลูกน้องบั่นคอแม่โสเภณีคนนั้นเสีย และฉันก็ใช้เวลายามว่างค่อยๆ หมุนตัวเลขคลายล็อคทีละเลขเรียงไปเรื่อยๆ...”
คิมพยายามสะกดลมหายใจให้เป็นปกติที่สุด ถึงแม้เธอจะเป็นนักฆ่าแต่เธอก็ไม่เคยลงมือฆ่าใครด้วยมือสักที และคนที่พ่อฆ่าแทนเธอก็ไม่เคยมีใครต้องได้รับความทุกข์ทรมานก่อนตายด้วยซ้ำ บางคนตายไปทั้งๆ ที่ไม่รู้ตัวแม้คนนั้นจะต่ำทรามชั่วช้าเพียงใด แต่ความต่ำทรามของคนที่เธอเคยประสบมายังไม่มีใครติดฝุ่น เลียม โอ’ ไบรอัล สักคน นับวันเขาจะห่างไกลความเป็นคนมากขึ้นเรื่อยๆ
“จะว่าไปฉันอิจฉาสาเหตุการตายของเศรษฐีแก่คนนั้นมาก การตายแบบนั้นไม่ดีตรงไหน สุขสมล้นปรีจนตาย...ถ้าฉันเลือกวิธีตายได้ ฉันก็อยากตายแบบนั้น และคนที่ฉันเฝ้าฝันเชื่อหรือไม่ว่าเป็นเธอ...คิม แต่ก็นั้นแหละเธอจะมีความสามารถหรือไม่กันนะ” เขาพูดพร้อมกับไล้มือสำรวจเรือนร่างภายใต้ชุดหนังที่ตอนนี้เกิดการเสียหายเป็นรอยไหม้จากเปลวเพลิงหลายตำแหน่งแต่ก็ยังปกปิดร่างกายได้ดีอยู่
- ผู้เขียน
