EP.004 [5]
1096 คำ
“นี่อะไร” คิมกางผ้าผืนหนึ่งในมือที่รับมาจากโซเฟียร้องถามเสียงหลงอย่างไม่อยากเชื่อและไม่ปิดบังความไม่พอใจ
“ชุดใหม่ของเธอไง” โซเฟียตอบกลับด้วยสีหน้ารำคาญยิ่ง คิมกางผ้าสีดำในมืออีกครั้งถ้าจะบอกว่าเป็นชุดก็ถ้าสะบัดๆ และดูดีๆ ก็เป็นชุด แต่นี่มันผ้าชีฟองที่ไม่มีซับอีกชั้น
“ให้ฉันใส่ไอ้นี้ก็ไม่ต่างกับการเดินแก้ผ้าอยู่หรอกนะ!” บ่งบอกชัดเจน ว่าคิมไม่พอใจ
“ที่นี่ก็มีแต่ชุดแบบนี้เท่านั้น เธอคิดว่าที่นี่เป็นอะไรห้างสรรพสินค้าหรือไงถึงมีทุกอย่างที่เธอต้องการ”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างงั้น แต่ชุดนี้มันบางแล้วชั้นในอะไรก็ไม่มีให้หรือไง”
“ที่นี่ผู้หญิงเขาก็ใส่กันแบบนี้ทั้งนั้น อย่าเรื่องเยอะนักเลย ใส่ๆ ไปเถอะ ผู้หญิงที่นี่ที่พอจะมีลมหายใจอยู่ได้นานล้วนแล้วแต่ต้องนอนครวญครางแหกแข้งแหกขาให้ลูกค้าเขาเอากันทั้งนั้น ส่วนพวกที่ไม่ใช่ฉันไม่เคยเห็นมีลมหายอยู่รอดเกินเจ็ดวันสักคน!” โซเฟียพูดจบก็เดินสะบัดหน้าจากไปอย่างไม่ใยดีและอนาทรใดๆ เลยทั้งสิ้น
คิมทำได้แต่ข่มความโกรธไว้ สองมือเผลอกำชุดอุบาทว์จนเกือบทำมันขาด
ทางด้านโซเฟียที่ไม่พอใจกับพฤติกรรมก้าวร้าวของคิมที่เธอยังไม่เคยพานพบจากใคร โซเฟียที่มีอำนาจอยู่เหนือผู้หญิงทุกคนมาโดยตลอดต้องกระฟัดกระเฟียดอารมณ์บูดบึ้ง เธอลืมเรื่องราวดีๆ ในตอนเช้าไปจนหมดสิ้น “คิดว่าตัวเองเป็นใคร ผู้หญิงสวยๆ ที่นี่มีดาษดื่นหรอกนะย๊ะ ความสวยของเธอไม่มีผลกับคนอย่างฉันหรอกย๊ะ รูปร่างฉันไม่เถียงว่าผิวเนื้อเธอแข็งแรงไร้ไขมันไร้เซลลูไลท์ แล้วไงลองถูกเอาอันใหญ่ๆ ยัดเข้าไปก็ร้องครางไม่ต่างกับผู้หญิงที่นี่...วิเศษมาจากไหน ทำเป็นดัดจริตใส่ไม่ได้”
“โซเฟีย เป็นอะไร ดูทำหน้าเข้าสิ”
“จอนน์!!” โซเฟียลากเสียงยาว “มาก็ดีแล้ว แม่คนนั้นนะ ถ้าไม่ได้จะเอามาทำงานกับโซก็ช่วยเอาหล่อนไปที่อื่นเถอะ เรื่องเยอะน่ารำคาญที่สุด” จอนสันเลิกคิ้วทีหนึ่งก่อน และยิ้มออกมา เขาปลอบโอ๋โซเฟียอยู่สองสามนาทีก่อนที่จะผละและเดินเข้าไปข้างใน เขาเห็นว่าคิมนั่งนิ่งๆ อยู่ในชุดสีดำ แต่สีหน้าและแววตาเธอบ่งบอกชัดเจนว่าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง
“ฉันแนะนำว่าเธออย่ามีเรื่องกับโซเฟียเป็นดีที่สุด รายนั้นนะได้ฉายาว่าโหดกับสตรีเพศขั้นสุดเลย” คิมกลอกทีหนึ่งอย่างไม่สนใจ ถ้าต้องสู้กันสักตั้งกับแม่กระเทยควายตัวนั้นเธอก็ไม่ขัด ดูถูกสตรีเพศขนาดนี้แล้วใยถึงอยากจะเป็นสตรีเพศนักเล่า!
“ฉันแค่ไม่โอเคกับชุดนี้” จอนสันเลิกคิ้ว ด้วยความที่เขาเห็นหญิงสาวที่นี่สวมชุดแบบนี้จนชินตาจึงไม่รู้สึกอะไรและไม่ได้คิดว่าชุดนี้จะเสียหายอะไร
“ที่นี่ผู้หญิงจะสวมเพียงชุดแบบนี้มันเป็นกฎนะ” เธอไม่สงสัยเลยก็ชุดนี้มันทะลุทะลวงจนไปถึงตับไตไส้พุง มองปราดเดียวก็เห็นทุกอย่าง เป็นการป้องกันภัยที่แฝงมากับใต้เสื้อผ้าด้วยสินะ พรึ่บ! “เธอสวมเสื้อของฉันทับไว้แล้วกัน ตอนนี้แค่ยังไม่ชินเท่านั้น แต่ฉันกล้าการันตีเลยว่าการ์ดที่นี่ไม่มีใครสนใจจะมองเธอหรอก พวกนี้เห็นจนชินจนไม่มีอะไรที่อยากเห็นแล้ว...เจ้านายของที่นี่ใจดีมาก การ์ดที่นี่ไม่มีใครอดอยากปากแห้งเรื่องผู้หญิง ให้เธอเดินโดยไม่ใส่อะไรการ์ดชุดดำที่นี่ทุกคนก็ไม่สนใจเธอถ้าเธอไม่ยินยอมพร้อมใจ...” ที่นี่มันเป็นสังคมแบบไหนกัน เธอแม้จะเข้าใจโลกตะวันตกของเธอว่ามันเปิดกว้างแต่กว้างขนาดที่นี่เธอยังไม่เคยพบมาก่อนจริงๆ
คิมย่อมยินดีรับเสื้อลายพร้อยของจอนสันมา เพราะเธอไม่ชินกับการแก้ผ้าเดิน ใส่ชุดนี้มันคือการแก้ผ้าจริงๆ ในทัศนคติของเธอ
คิมเดินตามหลังจอนสันไปเงียบๆ ชายคนนี้คงผ่านอะไรมาไม่น้อยเลย แผ่นหลังเขามีรอยแผลเป็นของการถูกยิงหลายแห่ง รวมถึงรอยข่วนด้วยเล็บหมาดๆ “คุณจะพาฉันไปไหน”
“พาไปหาอะไรกินก่อน” และที่ที่เขาพาไปก็คือห้องอาหารที่หรูมาก ภายในเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย และจริงอย่างหนึ่งคือระหว่างทางที่เธอเดินผ่านชายกำยำชุดดำมาหลายคนไม่มีใครสนใจมองเธอเลย รวมถึงในห้องอาหารแห่งนี้ด้วย จอนสันพาเธอไปนั่งโต๊ะที่ว่าง มีบริกรมาดูแลยื่นส่งเมนูอาหารให้พวกเธอได้เลือก “มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง อยากกินอะไนสั่งเลย” แล้วคิมก็สั่งจริงๆ เธอสั่งสเต็กและซุป อาหารแบบนี้เท่านั้นถึงจะอยู่ท้อง เพราะใครจะรู้ว่ามื้อต่อไปเธอจะได้กินอีกเมื่อไหร่ และต้องเจอกับอะไร สิ่งที่เกิดขึ้นแต่ละอย่างตั้งแต่ที่เธอมาถึงที่นี่ที่ถูกเขาจับได้โดยทันที เธอก็เหมือนก้าวเข้ามาในนรกแล้ว แต่คนที่นี่กลับเห็นว่ามันคือสวรรค์ สิบปีของเขาไม่สูญเปล่าเลย ตอนนี้เขาแข็งแกร่งกว่าเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นอาณาจักรเขาเธอว่าใหญ่และน่ากลัวมากแล้ว แต่ตอนนี้ที่นี่มันใหญ่กว่าตอนนั้นหลายเท่าและการป้องกันยังโหดเหี้ยมกว่า เท่าที่เธอรู้มากับดักในป่าของเขาทำคนบุกรุกคอขาดตายไม่น้อย ดีที่เธอเข้าที่นี่ได้อย่างปลอดภัย แต่การจะออกไปได้นั้นเธอคงต้องหิ้วหัวเลียม โอ’ ไบรอัล เป็นใบเบิกทาง
เมื่ออาหารมื้อแรกที่เรียกได้ว่าอาหารจริงๆ ถ้าเทียบกับอาหารที่ชายชุดดำสองคนนำมาให้เธอเมื่อคืนที่เป็นเบอร์เกอร์ง่ายๆ เสร็จสิ้นแล้ว คิมจำต้องเดินตามหลังจอนสัน คราวนี้เส้นทางนี้เธอคุ้นเคยแล้ว ทางเดินเล็กที่มืดสลัวที่มีเพียงดวงไฟเล็กๆ ระยะทุกๆ ห้าเมตร
- ผู้เขียน
