บทที่ 20
ไหน้ำส้มแตกดังเพล้ง NC
ณ ห้องบริเวณชั้นสองด้านในโรงเตี๊ยม เสียงดีดกู่เจิงไพเราะทว่าหน้าฉางผูถาวขมวดเคร่งขรึมไม่รับแขก สายตาไม่ชายแลสตรีงามที่เข้ามาปรนนิบัติ แล้วยังตะคอกไล่พวกนางเมื่อพวกนางทำเสียงดังขัดใจเพียงเล็กน้อย เหล่าสตรีคนงามพลันหน้าเสีย เสียงเล่นดนตรีก็แผ่วลงเมื่อคนมีโทสะ
“ท่านอ๋อง วันนี้ออกมาดื่มให้คลายทุกข์ เหตุใดจึงมีสีหน้าเช่นนี้ พวกนางหนีกระเจิงกันหมดแล้ว” เถ้าแก่โรงเตี๊ยมเห็นว่าเกิดปัญหา จึงเดินนวยนาดเข้ามายกจอกสุราเทลงถ้วยให้แก่ฉางอ๋อง พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานหลังเด็ก ๆ ของนางเดินหน้าตาตื่นออกมาจากห้องของฉางผูถาว
“ใครก็พูดถึงลู่เย่า! หากแต่เขามีนิสัยเลินเล่ออวดดี กล้าให้อ๋องเช่นข้ารอการตอบรับเชิญงั้นรึ!!” มือฉางผูถาวกำเป็นหมัดทุบลงโต๊ะอย่างแรงด้วยโทสะ หลังให้คนไปแจ้งว่าเขาจะเข้าไปเยี่ยมยังจวน และได้รับแจ้งกลับมาว่ายังไม่สะดวกให้รออีกสองสามวัน เขาก็ถูกนำเอาไปพ
