เป็นได้ทุกอย่าง
1359 คำ
"คนสวย...หิวหรือเปล่าครับ" เขาออกปากถามฉันในตอนที่เราสองคนเสร็จธุระจากการเดินเรื่องเข้าเรียนของฉันแล้ว
"นิดหน่อยค่ะ" ฉันตอบอย่างสุภาพ และสารภาพตามตรงว่าในตอนนี้ฉันกำลังแอบมองหน้าหล่อๆ ของเขาอยู่
หรือเนื้อคู่ของฉันจะเป็นผู้ชายคราวพ่อคนนี้จริงๆ นะ อร๊าย! เพ้อฝันไม่ไหวตื่นๆ ฮ่าๆๆ
"ร้านไหนดีครับคนสวย" เขาหันมาถามความคิดเห็นฉัน และมันก็ทำให้ฉันแอบสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ว่ากำลังมองเขาอยู่
"แล้วแต่คุณค่ะ" ทำไมเขาถึงเกิดเร็วจังนะ ลองเกิดช้ากว่านี้สิแม่จะล่อมาครองเลย ฮ่าๆๆ
ยอมรับว่าฉัน...รู้สึกใจชื้นอยู่ไม่น้อยเลยละที่อย่างน้อยๆ เขาก็ยังให้โอกาสฉันได้เรียนหนังสือ ไม่ใช่จ้องแต่จะเอาทำเมียอย่างเดียว...
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เฮียเต็มใจ"
"คุณรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่..." เขารู้ใจฉันค่ะทุกคน~
"ก็รู้มากพอสมควรแหละ" เขาไหว่ไหล่น้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนลาดยางตรงหน้าตามเดิม
"งั้น... มื้อนี้เรากินสเต็กกันดีกว่าเนอะ" เขาเสนอ และเสียงท้องร้องแห่งความหิวโหยของฉันก็ดังสนองขึ้นมาในทันที
"แพงนะคุณ" ถึงจะหิวจนท้องกิ่ว แต่ก็ต้องไว้ตัวก่อนเพราะอีโก้นั้นสำคัญสุดๆ ฮ่าๆๆ
"ป๋าเลี้ยงเองครับคนสวย" เขาว่าก่อนจะตบลงบนกระเป๋ากางเกงดังปุๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่เห็นตุงๆ นั้นเป็นกระเป๋าหรือเจ้าปลาปักเป้ากันแน่
ถ้าเป็นอย่างหลังละคงอลังการน่าดูทีเดียวเชียวละ ฮ่าๆๆ
ร้านสเต็ก
"อร่อยจัง~" ฉันนั่งลูบพุงทีป่องออกมาจนเห็นได้ชัดหลังจากที่ฉันสวาปามสเต็กชิ้นใหญ่ลงท้องไปถึงสองชิ้น
"เอาอีกไหมครับ คนสวยควรกินให้เยอะๆ นะเพราะตอนนี้คุณคนสวยผอมมากเลยรู้ตัวรึเปล่า"
"สี่สิบเก้าโล แค่นี้ก็จะกลิ้งได้แล้วนะคุณ" ฉันว่าอย่างไม่เห็นด้วยที่เขากำลังบอกว่าฉันดูผอมจนเกินไป
"เฮียว่าสักห้าสิบห้าโลกำลังดีนะครับ ว่าแต่...ตกลงคนสวยของเฮียจะเอาอีกไหมครับเฮียจะจะได้สั่งกลับไปไว้กินที่คอนโด"
"อืม... ก็ได้" สเต็กของเขาอร่อยจริงๆ นะทุกคนร้านนี้ อยากให้ทุกคนได้มาชิมจังเลยค่ะ
"น้องครับ" เขากระดิกนิ้วชี้เรียกพนักงานคนหนึ่ง "ขอแบบนี้อีกสองชุดแบบกลับบ้านครับ" ก่อนจะออกปากสั่งอย่างคล่องแคล่วจนฉันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะชื่นชม
"ได้ครับ กรุณารอสักครู่"
หลังจากกินมาอิ่มๆ แล้วมาปะทะกับแอร์เย็นๆ มันก็เลยส่งผลให้ฉันหนังตาเริ่มที่จะหย่อนอีกแล้วละคะทุกคน
"อยากดูหนังไหมครับ" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินเสียงเขา เพราะฉันกำลังจะเคลิ้มหลับพอดี
"ไม่ชอบค่ะ" ฉันตอบรับอย่างสุภาำ "แต่..ถ้าได้ไปเดินเล่นในห้างสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน"
"แล้วแต่คุณคนสวยเลยครับ เดี๋ยวเฮียพาไปนะ" ตายแล้ว... ดูลักยิ้มสองข้างที่ลอยเด่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์นั้นสิ แม่เจ้าโว้ย! คนอะไรใช้คำว่าหล่อได้เปลืองมากจริงๆ!
"ขอบคุณค่ะ"
ในตอนนี้เราสองคนก็ได้เดินทางกลับมาถึงคอนโดของคุณจอร์แดนแล้วเป็นที่เรียบร้อยค่ะ วันนี้เป็นวันที่สมองฉันรู้สึกปลอดโปร่งมากจริงๆ เพราะฉันเอาแต่ทำงานและไม่ได้เที่ยวเล่นมาเป็นปีๆ แล้วนั่นเอง...
"สนุกไหมครับคนสวยของเฮีย"
"สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันเอ่ยขอบคุณคุณจอร์แดนอย่างจริงใจ และไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นไหว้ด้วยเพราะเราอาวุโสกว่าฉันถึงยี่สิบสามปีด้วยกัน
"ยินดีทุกอย่างที่เป็นคนสวยของเฮีย" เขายิ้ม "จะทานสเต็กเลยไหมครับ เฮียจะได้จัดจานให้ครับ"
"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ คุณจอร์แดนไปพักผ่อนเถอะ"
ตอนนี้เขาหลับไปคาโซฟาแล้วค่ะทุกคน ฉันที่บังเอิญเดินออกมาจากห้องพักของตัวเองพอดีก็เลยตัดสินใจที่จะช่วยเขาจัดห้องและซักเสื้อผ้าให้กับเขาสักหน่อย
อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนที่สูบบุหรี่จัด เลยเป็นเหตุให้เสื้อผ้าของเขาคงไว้ด้วยกลิ่นบุหรี่ที่เหม็นเอาซะมากๆ ฉันก็เลยจัดแจงซักเสื้อผ้าทุกตัวของเขาให้สะอาดและพรมน้ำหอมของฉันไว้ให้เป็นอย่างดี จะเข้าไปในห้องของเขาเพื่อหยิบน้ำหอมของเขาฉันก็ไม่กล้า...
เย็นวันเดียวกัน...
วันจันทร์ที่จะถึงนี้ฉันก็จะได้ไปเข้าเรียนในชั่นมัธยมศึกษาปีที่ห้าแล้วละคะทุกคน ถึงจะช้าไปกว่าคนอื่นหน่อยแต่ก็มันก็ยังดีซะกว่าการที่ฉันไม่มีแม้แต่ความรู้ติดตัว...
มาถึงตอนนี้ฉันก็มีความรู้สึกขอบคุณและขอโทษเขาในเวลาเดียวกัน เพราะฉัน...คิดแค่ว่าเขาจ้องแต่จะเขมือบฉันลงท้องเพียงอย่างเดียว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะดีกับฉันมากจนถึงขนาดนี้ รู้สึกดีไม่น้อยเลยละที่อย่างน้อยๆ แล้วชีวิตฉันเองมันก็ยังไม่ได้บัดซบมากจนถึงขนาดนั้น
"หอมนะ" ฉันหันไปตามเสียงก็เจอเขาที่เดินทำจมูกฟุดฟิดไปมา
"ยังไม่ได้ทำอะไรทานเลย หอมอะไรของคุณ" ฉันถามเขาด้วยความสงสัยในความจมูกดีเหมือนเจ้าหมาน้อยของเขา
"เฮียก็ไม่ได้หมายถึงหอมกับข้าวครับคนสวย เฮียหมายถึงเสื้อที่คุณคนสวยซักเอาไว้ให้ในตู้ต่างหากครับที่หอม" เขาว่าก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเขากำลังยกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นมาดมอีกครั้ง
"น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นอะไรครับ ทำไมหอมจัง"
"เอ่อ...คือฉัน ฉัน...พรมน้ำหอมที่ฉันใช้ลงไปบนเสื้อคุณจอร์แดนนิดหน่อย...ค่ะ" ฉันตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนักเพราะกลัวว่าสิ่งนี้มันอาจจะทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ...
"อะไรนะ!"
"ฉันขอโทษค่ะ...คือฉันแค่ แค่...ไม่กล้าเข้าห้องของคุณไปหยิบเอาน้ำหอมของคุณมา" ฉันหลับตาปี๋ สองหูลู่ลงเหมือนหมาอย่างหวาดกลัวว่าเข้านั้นจะฟาดแข้งลงมาเพื่อระบายความโมโห
"กลัวอะไรครับคนสวย เฮียแค่อยากจะบอกว่าเฮียชอบกลิ่นมันครับ พอจะบอกเฮียได้ไหมเอ่ยว่าคนสวยของเฮียแดนนั้นใช้น้ำหอมแบรนด์อะไร"
"เอ่อ...แบรนด์ตลาดนัด" คนรวยอย่างเขาไม่รู้จักหรอกเชื่อฉันสิ ฮ่าๆๆ
"อะไรนะครับ?" เขาเอามือแคะหูตัวเองเหมือนจะไม่ค่อยได้ยินในสิ่งที่ฉันบอก
"ก็แบรนด์ตลาดนัดไงคะคุณจอร์แดนงงอะไร เอ่ย ที่ใส่ให้คุณนี่ก็คือกลิ่นมิดไนท์ ซีซีละสามบาทค่ะ"
"สามบาท!"
"ก็ใช่ไง แล้ว...คุณตกใจอะไรคะ?"
"มันหอมกว่าแบรนด์ที่เฮียกำลังใช้อีกนะครับเนี่ย! หอมมากจริงๆ ครับคนสวย" เขายกแขนเสื้อขึ้นมาดมซ้ำจนฉันเกือบที่จะหลุดขำออกมา
"คนสวยของเฮียซื้อเจ้าน้ำหอมกลิ่นนี้มาจากตลาดไหนนะครับ บอกเฮียแดนได้ไหมเอ่ย?"
"ตลาดนอกเมือง รู้สึกว่าวันนี้เปิดนะ ถ้า...จำไม่ผิด"
หมับ!
"ไปกัน"
"คุณแต๊ะอั๋งฉันอีกแล้วนะจอร์แดน" ฉันตวาดใส่คนเจ้าเล่ห์บางคนที่หลอกจับมือฉันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ฉุดกระชากลากถูตัวฉันมาที่นี่!
"แล้วจะไปไหนอีกคะนี่เราก็พึ่งกลับมาถึงเองนะ อีกอย่างคุณไม่เหนื่อยบ้างรึไงกันเล่า!"
"ไปซื้อน้ำหอมครับคนสวย"
"ไอ้คุณจอร์แดน! ก็ปล่อยมือฉันก่อนสิคะ! ว้าย!"
จอร์แดนแกแต๊ะอั๋งลูกสาวฉันหลายครั้งแล้วนะเว้ย อย่าเนียนๆ
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
