แดนจะไม่ทน
1320 คำ
ติ๊ด!
(ค่ะ...พี่ทีซี)
(วันนี้รบกวนช่วยออกงานคู่ให้กับพี่หน่อยจะได้ไหมครับ)
(ใครคะพี่ที?)
(น้องเสน่ห์ฮอต ธ.ศ.ว ครับ)
(เอ่อ....)
(ครับ?)
(พอดี...วันนี้เจี๊ยบปวดหัวมากเลยค่ะพี่ทีซี คงจะต้องต้องขอลาพักสักวันนึงค่ะพี่)
(เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ยังไงก็หายไวๆ นะจะได้กลับมาร่วมงานกันอีก)
(ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ)
"ฟู่..."
เกือบไปแล้วสิ! จะให้เสน่ห์รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าฉันกำลังทำงานอยู่ที่นี่ ให้มันลืมๆ ไปซะเถอะว่ายังมีฉันอยู่อีกคนในโลกใบนี้
World Famous Club (คลับเวิลด์เฟมัส)
สุดท้ายแล้วฉันก็ทนความคิดถึงที่มีต่อเพื่อนสนิทอย่างเสน่ห์อีกไม่ไหว ฉัน...ก็เลยแอบเที่ยวมาด้อมๆ มองๆ นางอยู่ห่างๆ
นางน่ารัก... น่ารักเหมือนเดิม นางเป็นเด็กผู้หญิงที่แทบจะไม่ต้องแต่งเติมอะไรลงไปบนใบหน้าก็สามารถที่จะดึงดูดเพศตรงข้ามเข้ามาหาตัวได้อย่างมากมาย เสน่ห์สมชื่อจริงๆ นะแหละ
ถ้าจะให้พูดกันตามตรงก็...นางเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันแล้วละ รองลงมาก็ซันนี่ พวกนางทั้งคู่ดลบันดาลให้ได้ทุกอย่างไม่ว่าฉันจะต้องการอะไร พวกนางก็ให้ฉันได้หมด...
หากไม่เพราะเหตุการณ์ในชีวิตตลอดหลายปีนี้มันบัดซบจนเกินทน ตอนนี้ฉันก็คงจะยังนั่งหัวเราะและเที่ยวสนุกไปกับพวกนางอย่างที่เคยทำมาแล้วละ
"อะไรกันไอ้ที! ที่เราตกลงกันเอาไว้มันไม่ใช่แบบนี้ป่ะวะ! ถ้ามึงยกตำแหน่งให้เธอเป็นดาว ผู้ชายหน้าหม้อทั้งหลายมันก็ถือโอกาสจับต้องจนของๆ กูช้ำกันหมดพอดีนะสิ!"
ในตอนที่ฉันกำลังเดินออกมาจากเพื่อเดินทางกลับบ้านก็บังเอิญมาได้ยินเสียงผู้ชายบางคนกำลังแหกปากโวยวายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างแรง
ก็ไม่ได้อยากจะเสือกหรอก แต่...แอบฟังสักหน่อยก็คงจะไม่เสียหายหรอก... ฮ่าๆๆ
"ไอ้แดน! ธุรกิจของเรามันก็ต้องขับเคลื่อนไปด้วยผู้หญิงสวยๆ ไม่ใช่หรือไง! อีกอย่างมึงก็รู้ว่าไม่เคยมีใครกล้าที่จะแตะต้องตัวน้องเขามาก่อนเลยนะไอ้เวร!
"พี่ทีซี!" ตายละฉันต้องหาที่หลบก่อนแล้วละทุกคน
"งั้นมึงก็ไล่เธอออกซะ กูไม่อยากให้เธอทำแล้ว"
"ใจเย็นๆ ก่อนครับไอ้ห่าแดน แล้วก็คิดดูดีๆ นะว่ามึงอยากที่จะขาดทุนย่อยยับเพราะอยู่ดีๆ ดาวโคโยตี้แม่งหายตัวไปรึเปล่า! กูเข้าใจว่ามึงหวงน้องแต่นี่มันคืองานของเธอ! บางทีมึงอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าต้นความคิดเรื่องนี้มันมาจากมึง!"
"ถ้าพรุ่งนี้กูยังเห็นเธอมาทำงาน กูจะถอนหุ้นที่กูถืออยู่ครึ่งนึง มึงรู้นะไอ้ทีว่ากูทำแน่ไอ้เวร!"
"ไอ้ห่านี่ก็ขู่กูจังไอ้ฉิบหาย! ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้! ขาดเธอไปกูก็โดนลูกค้ากระเป๋าหนักปาไข่ใส่หัวเข้าพอดี! มึงแม่งวันๆ บ้าอยู่แต่กับอีกลอยยังจะมาอะไรกับน้องมันนักหนาวะ!"
"กูมีเหตุผลของกูไอ้ที! เอาเป็นว่าถ้ามึงไม่ไล่เธอออกกูถอนหุ้นแน่!"
เผด็จการชะมัดเลย!
ฉันตัดสินใจที่จะยืนซ่อนตัวอยู่แบบนั้นจนเป็นที่แน่ใจแล้วว่าพี่ทีซีเดินได้ออกไปแล้ว จึงค่อยๆ ย่องตัวออกมาจากที่ซ่อรเพื่อจะเดินทางกลับห้องพักของตัวเอง
หมับ!
"ว้าย!" ฉันสะดุ้งจนสุดตัวด้วความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีมือปริศนาเขามาดึงรั้งเอวฉันที่กำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์มาจากทางด้านหลัง จนทำเอาฉันตกใจจนหัวใจจะวายตาย!
"คุณ!" คนเดียวกันกับคนที่ขู่ฟ่อพี่ทีซีเมื่อก่อนหน้านี้นี่! คำถามคือเขาจะเขามายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไมวะเนี่ย!
รูปร่างของผู้ชายคนนี้สูงใหญ่ หลังจากประเมินที่ด้วยสายตาแล้วฉันเดาว่าน่าจะมีความสูงเหยียบร้อยเก้าสิบอย่างแน่นอน วงแขกล้ามที่เป็นมัดๆ นั้นมันทำฉันแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างช่วยไม่ได้ เรือนผมสีทองรองทรวสุภาพรับกับตาคมเหยี่ยวสีน้ำตาลสีน้ำตาลนั้นเป็นอย่างดี จมูกโด่งที่โด่งเป็นสันและปากกระจับสีแดงเข้มนั้นก็ช่างรับกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ...
กล้าพูดเลยว่าเขาหล่อ หล่อกว่าพี่ทีซีที่เป็นเจ้านายของฉันเอาซะอีกแหนะ!
"มองขนาดนี้อยากกินรึไงครับ" ชายปริศนายกท่อนแขนหนามาโอบเอวบางของเธอจนหญิงสาวไร้ซึ่งหนทางที่จะวิ่งหนี
"ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปกรุณาปล่อยค่ะ ฉันจะกลับบ้านของฉัน" ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกหวั่นกลัวกับการที่ถูกเขารุกรานโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ฉันก็ยังมีความหวังว่าถ้าหากฉันเจรจากับเขาด้วยคำพูดสุภาพ มันก็อาจจะส่งผลให้เขายินยอมที่จะปล่อยตัวฉันไป
"จะรีบไปไหน ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันก่อนสิครับคนสวย" แต่เปล่าเลย หมอนี่มันกลับหนักข้อขึ้นกว่าเดิมเอาซะอีก!
"นี่คุณ! จะบ้าไปแล้วรึไงกันยะ ชื่อแซ่ก็ไม่รู้จักกันยังจะเสนอหน้ามาชวนคนอื่นเขาไปทานข้าวด้วย!"
"เรียกเฮียว่าเฮียแดน" คนตีมึนเอ่ยตอบหน้าตายและยังคงไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อยตัวคนในวงแขนไปโดยง่าย
"ไม่ได้อยากรู้ค่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณ!!"
"พยศอีกสิฉันจะได้ลากตัวเธอไปหาไอ้ที แล้วบอกว่าดาวโคโยตี้ของมัน อู้งาน..."
ฉันถึงกับขนลุกซู่อย่างช่วยไม่ได้เมื่อเจอเขาพูดคำขู่ที่น่ากลัวออกมาแบบนั้น เพราะหากฉันโดนไล่ออกในตอนนี้ชีวิตของฉันก็คงจะแย่แน่ๆ เลย
"ก็ได้ค่ะแดน! ฉันยอมไปกับคุณ ขอแค่คุณอย่าบอกเขาว่าฉันมานี่โอเคไหม!" ฉันเอ่ยตกลงอย่างจำใจเพราะคำว่าจนมันยังค้ำคอของฉันอยู่ยังไงละ!
"ก็แค่นี้ มาทางนี้ครับคนสวยของเฮีย"
ดูมือใหญ่ๆ ข้างเดียวนั้นที่รวบสองมือของฉันเอาไว้สิทุกคน! มันเป็นที่ชัดเจนแล้วใช่ไหมละว่าดิ้นไปฉันก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่า!
"ขึ้นไป" ก่อนจะเปิดประตูรถคูมาเรียลคันหรูและชี้นิ้วสั่งให้ฉันขึ้นไป
ไอ้คนเผด็จการ!
ระหว่างที่ประจำอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ฉันก็ได้แต่แอบสาปแช่งไอ้คนเผด็จการที่อยู่ประจำที่นั่งคนขับอยู่ในใจด้วยความหมั่นไส้
สาบานได้เลยว่าถ้าหากฉันมีงานอื่นที่สนองก้อนเงินให้ตัวเองมากเท่างานนี้ ฉันก็คงจะไม่จำยอมมากับคนเผด็จการอย่างเขาหรอกจะบอกให้!
"ข้าวต้มโต้รุ่งมั๊ย" เขาถามฉันขณะที่สองตานั้นก็ยังจดจ้องอยู่บนถนนลาดยางเบื้องหน้า
"ไม่รู้!" ฉันกระแทกกระทั้นใส่เขาด้วยความรู้สึกหัวเสียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"แต่เฮียรู้นะว่าเธอชอบกิน"
"รู้ดีกว่าตัวฉันเองอีกนะ!"
"ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเธอแล้วเฮียไม่รู้ครับคนสวย"
เอาแล้วพ่อจอร์แดน พึ่งโผล่มาครั้งแรกก็มาฉุดลูกสาวฉันซะแล้ว ละมันจะแพรวพราวไปไหนวะนะพ่อเอ๊ย!
ป.ล. ถึงชีวิตน้องจะรันทดแต่น้องได้ผัวดีกว่าใครเพื่อนนะจ๊ะ!
- ผู้เขียน
