ทันทีที่อธิเปิดประตูออกจากห้องไป ไนท์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา หยาดน้ำใสๆเอ่อคลอก่อนจะรินไหลออกมาไม่หยุด
"อาร์ธี้ ทำไมไนท์ถึงเจ็บที่หัวใจ" ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยกับตุ๊กตาที่กอดแนบอกแล้วลุกเดินออกไปนั่งที่ระเบียงตามเดิม
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ แต่ด้วยความเพลียเธอจึงหมดแรงหลับไปในที่สุด
เช้าวันต่อมาไนท์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก มันหนักไปหมด หนักทั้งหัวหนักทั้งตา เธอค่อยๆลืมตาแล้วกระพริบถี่ๆเพื่อปรับรับแสงแดดช่วงสายที่สาดกระทบตัวเธอ
"ไนท์ ไนท์...ไปไหนนะ" อธิมาหาไนท์ที่คอนโดมิเนียมเข้ามาในห้องนอนก็ไม่เจอเธอนอนอยู่บนเตียงจึงเดินไปเปิดประตูห้องน้ำก็ไม่เจอ เขายืนท้าวสะเอวบ่นพึมพำ ก่อนจะเห็นเงาตะคุ่มๆที่ระเบียงห้อง
"ไนท์!" อธิรีบถลาเข้าไปประคองร่างเล็กที่เกือบหมดสติและกำลังจะล้มลงไว้ในอ้อมอก แต่ก็ยังกอดเจ้าตุ๊กตากระต่ายแน่นไม่ยอมปล่อย
"ไนท์ ไนท์เป็นอะไร" อธิ
