ประภาพรรณเดินออกมาจากซอยบ้านที่เธอเพิ่งไปเยี่ยมเยียน เดินเรื่อยมาถึงที่จอดรถประจำทาง หยุดยืนเพื่อรอแท็กซี่ แต่ช่วงนี้เป็นช่วงบ่ายสามซึ่งเป็นช่วงเวลาที่รถแท็กซี่เปลี่ยนกะ และจุดหมายที่เธอไปนั้นไกลจากที่นี่มาก รถแท็กซี่ที่โบกเรียกจึงไม่มีใครไปส่งเธอยังจุดหมายเลยสักคัน ระหว่างที่ประภาพรรณกำลังยืนคอยรถแท็กซี่อยู่นั้นก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบริมทางเท้าตรงจุดที่เธอยืนอยู่ กระจกด้านข้างที่นั่งคนขับของรถยนต์คันนั้นเลื่อนลง เสียงของเจ้าของรถดังออกมากระทบกับหูของประภาพรรณ
“มิว มิว เอกเอง” เอกราชเรียกประภาพรรณเพื่อนร่วมแก๊ง
“พี่เอกเหรอ โอ้โห!!...เดี๋ยวนี้ล่ำซำนะ” ประภาพรรณย่อตัวลง ทักทายเอกราชเพื่อนรุ่นพี่
“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยชวน หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ยังทำงานเดิมอยู่หรือเปล่า?”
เอกราชคือหนึ่งในเพื่อนร่วมแก๊งต้มตุ
