“ขอบคุณมากจ้ะแม่ มิวลานะคะ”
“โชคดีนะลูก วันหลังมาคุยกับแม่บ้างนะ”
อุไรพูดไล่หลัง เพื่อนของลูกสาวหันมายิ้ม เดินออกไปจากประตูรั้วบ้าน เดินทางไปตามที่อยู่ในกระดาษโน้ต อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา รถแท็กซี่ได้พาเธอมายังจุดหมายอย่างไม่มีหลง เนื่องจากสามีของนิโรบลเป็นคนดังในพื้นที่
นิ้วมือสวยกดกริ่งที่ติดตั้งอยู่หน้าบ้าน รอไม่นานนักสาวใช้ประจำบ้านหลังใหญ่ก็เดินมาถึงประตูรั้วหน้าบ้าน เมียงมองคนที่อยู่ด้านนอกพร้อมเอ่ยถาม
“มาหาใครค่ะ?”
“มาหานิดจ้ะ ฉันชื่อมิว” ประภาพรรณเอ่ยบอกคนที่ถาม สาวใช้คนเดิมเดินไปยังป้อมยามเล็กๆ ที่อยู่ติดรั้ว ยกหูโทรศัพท์ภายในที่ติดตั้งไว้ รออีกฝ่ายรับสายแล้วสนทนาอยู่ชั่วครู่ จึงเดินกลับมาหาประภาพรรณอีกครั้ง
“เชิญค่ะ” เมื่อโทรไปถามเจ้านายสาวจนแน่ใจว่า ผู้หญิงที่มาหาคนในบ้านนั้นไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎ สาวใช้จึงเปิดประตูให้ผู้มาเยือนเข้าไปในบ้านได้
“มิว มิว” เสียงของนิโรบลดังมาแ
