ประภาพรรณเดินเข้าไปในห้องที่มีไว้สำหรับจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่มของทางสมาคม เธอลงมือชงชารสเลิศที่เหล่าผู้ดีพวกนั้นคงไม่มีวันได้ลิ้มรส ก่อนจะนำมาเสิร์ฟให้บรรดาผู้รากมากดีทั้งหลาย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารด้วยความสะใจเล็กๆ
“มาแล้วค่ะ ชาร้อนๆ หอมกรุ่นอย่าบอกใคร”
ประภาพรรณยิ้มรื่น ยกถ้วยชามาวางตรงหน้าทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ ลอบมองด้วยความพอใจเมื่อเห็นทุกคนยกชานั้นขึ้นมาจิบ
“คุณพี่คะ คุณพี่เปลี่ยนรสชาใหม่เหรอคะ ทำไมมันขมๆ ยังไงพิกล แถมกลิ่นยังฉุนๆ อีกด้วย” ปทุมวดีพูดขึ้นหลังจากจิบชาไปเล็กน้อย
“นั่นสิคะคุณพี่อมรา ดิฉันก็เห็นด้วยกับคุณพี่ปทุมนะคะ” มารศรีเห็นพ้องกับคำพูดของปทุมวดี นางเองก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน
“เปล่านี่คะ ดิฉันก็ใช้ชายี่ห้อเดิม แต่ทำไมกลิ่นและรสชาติถึงได้เปลี่ยนไปก็ไม่รู้” อมราก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน “หรือว่ามิวชงชาไม่เป็น รสชาติชาเลยเปลี่ยน” อมราตั้งข้อสงสัย
