ดอกเบี้ยเพลิงอสูร

บทที่ ๔ ตราบาปเพลิงอสูร(๑)

หญิงสาวหลับตาพริ้มอย่างจำยอม ปล่อยให้อารมณ์พิศวาสอยู่เหนือสิ่งอื่น ชายหนุ่มมองผู้หญิงที่เขากำลังจะเชยชมเธอทุกรูขุมขนด้วยสายตาที่เคลือบด้วยเพลิงปรารถนาอย่างเร่าร้อน แย้มยิ้มน้อยๆ อย่างพึงพอใจกับอารมณ์สาวที่เขาปลุกปั่นขึ้น

เธอแสดงออกทางอารมณ์ไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาเลยสักนิด ผู้หญิงพวกนั้นเจนจัดในเรื่องอย่างว่าแต่เสแสร้งแกล้งทำไม่คุ้นเคย แต่เธอผู้หญิงที่อ่อนระทวยตรงหน้าไม่ได้เสแสร้ง เพราะแรงบีบขมิบที่ปลายนิ้ว และเยื่อบางๆ ที่นิ้วเขาสะกิดโดนทำให้ร่างบางระหงสะดุ้งนิดๆ ตกใจจนผวา แต่ว่ายังไม่แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเธอบริสุทธิ์เหมือนที่เขาคิด ดังนั้นชายหนุ่มจำต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง ด้วยร่างกายที่แข็งแกร่งของตัวเอง

เพียงแค่คิดความเป็นชายก็ผงาดศักดาอย่างน่าเกรงขาม เนย์ญรินทร์ถึงกลับเบือนหน้าหนี มือน้อยๆ ปิดหน้าปิดตาของตัวเอง หลังจากที่สติกลับมา เธอก็ค่อยๆ กะพริบตาปริบๆ อารมณ์คุกรุ่นในร่างกายเลือนหาย แต่ต้องพยุงร่างกายตัวเองคุดคู้ลุกขึ้นนั่ง โอบกอดร่างกายของตัวเองให้พ้นสายตาโลมเลียจากชายหนุ่ม

“ลุกขึ้น มาอาบน้ำให้ฉัน ฉันจะอาบน้ำ”

เสียงสั่งไม่มีปี่มีขลุ่ยดังขึ้น เขาทำราวกับว่าเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาได้เชยชมร่างกายของเธอเลยแม้แต่น้อยนิด ชายหนุ่มก้าวดุ่มๆ ลงน้ำ และว่ายกลับไปเอาตะกร้าสบู่ยาสีฟันกลับมา ยื่นให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโขดหินด้วยสายตาแพรวพราว

เนย์ญรินทร์ก้มมองสภาพตัวเองก่อนจะหน้าแดงระเรื่อ เธอก้าวขาลงน้ำตามคำสั่งด้วยสายตาของชายหนุ่มที่เขาจ้องมอง สายตาคู่คมนั้นสั่งห้ามเธอหนี แล้วเธอจะหนีไปไหน ทิศทางใด ในสภาพร่างกายแบบนี้ หลังจากร่างกายแช่น้ำจนถึงระดับอก ขวดชมพูก็ยื่นมาตรงหน้า

“สระผมให้หน่อย” ชายหนุ่มสั่ง ก่อนจะหันหลังให้ เธอมองศีรษะที่ผมดกดำและมองขวดแชมพูในมือสลับกันไปมา อยากจะปาหัวคนใกล้ๆ แถวนี้ยิ่งนัก

“สระผม อย่าคิดที่จะทำร้ายฉัน เพราะว่าถ้าหากฉันจับได้เธอจะไม่มีวันได้เห็นแสงตะวัน”

เพลิงอินทรีกล่าวในขณะที่หันหลังให้ ร่างหนาดำลงน้ำก่อนจะโผล่ขึ้นมา ผมที่เปียกน้ำของชายหนุ่มทำให้เนย์ญรินทร์บีบแชมพูลงบนฝ่ามือ แล้วลงแรงสระผมให้ผู้ชายบ้าอำนาจ

มือบางนวดคลึงศีรษะให้ชายหนุ่ม เพลิงอินทรีหลับตาพริ้มอย่างพอใจ ริมฝีปากหนาแย้มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมาหาหญิงสาว และกดร่างบางลงน้ำพร้อมมอบจูบให้อย่างดื่มด่ำ

ลิ้นร้อนระรัวเร็วในอุ้งปากสาว มือหนากอดหญิงสาวเสียแนบแน่น เขาจูบเธอปานหิวโหยอย่างหนัก จูบอย่างไม่เคยจูบหญิงใดมาก่อน หลังจากมอบจูบให้หญิงสาวอย่างดูดดื่ม ร่างชายหญิงก็โผล่จากน้ำ แชมพูสระผมถูกชะล้างออกจนหมด

มือหนาคว้าขวดแชมพูจากมือของหญิงสาว มาเทใส่กลางฝ่ามือของตัวเอง ก่อนจะลงมือสระผมให้ เนย์ญรินทร์ผลักมือหนาที่ลูบศีรษะออกห่าง

“ไม่ต้องค่ะ” เธอบอกแค่นั้น ก่อนจะหันร่างหนี แต่เรียวแขนกลับถูกคว้าไว้แน่น

ชายหนุ่มกระตุกทีเดียว ร่างระหงที่ผละห่างกลับต้องมาแนบชิดติดกันจนไร้ช่องว่าง อกสาวปะทะอกแกร่งอย่างตั้งใจ เพลิงอินทรีกอดเนย์ญรินทร์แนบแน่น แน่นเสียจนรับรู้จังหวะลมหายใจซึ่งกันและกัน

“เนย ฉันต้องการเธอ...”

ชายหนุ่มพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด จับจ้องใบหน้าเรียวระหงที่ยอมรับเลยว่าเธอสวยเหลือเกิน สวยจนเขาอดใจไม่ไหว

หญิงสาวจ้องตาคู่คมของชายหนุ่ม เธอคงไม่มีทางหลุดพ้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องกลายเป็นผู้หญิงของเขา เธอต้องยอมให้เขาเชยชม แล้วเมื่อไหร่กันที่จะหลุดพ้นจากสภาวะแบบนี้

“คุณจะปล่อยฉันไปเมื่อไหร่คะ?”

เธอไม่ตอบแต่กลับตั้งคำถามเสียเอง

“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอ อย่าพูดมาก”

เพลิงอินทรีบีบแขนเรียวบางอย่างรุนแรงโดยความพลั้งเผลอ ไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด หญิงสาวถึงกลับน้ำตาเล็ดกับความเจ็บปวด กล้ำกลืนฝืนทนผลักก้อนสะอื้นที่ตีตื้นในลำคอให้หายไป ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว

“ได้โปรด... อย่ารุนแรงกับเนย”

หญิงสาวเอ่ยเพียงเท่านั้นก็หลับตาพริ้มอย่างยินยอม ร่างบางระหงที่เริ่มซีดเซียวเนื่องจากแช่น้ำเป็นเวลานานทำให้เพลิงอินทรีได้สติ ชายหนุ่มตวัดหญิงสาวขึ้นอุ้ม ก่อนจะก้าวดุ่มๆ กลับไปยังทิศทางเดิมในขณะที่หญิงสาวหลับตาพริ้มอย่างจำยอม

ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้นจากน้ำก่อนจะวางเธอลงบนโขดหิน แล้วคว้ากางเกงตัวยาวมาสวมใส่ กลับมาอุ้มหญิงสาว พร้อมกับเสื้อยืดตัวใหญ่ที่เขาถอดออกห่มร่างบางเพียงนิด ก่อนจะก้าวขายาวๆ กลับเข้าบ้าน และมั่นใจได้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในเวลานี้รอดพ้นจากสายตาของหน่วยพยัคฆ์

เสียงเปิดและปิดประตูห้องทำให้เนย์ญรินทร์ลืมตาขึ้นมาดู เมื่อร่างกายตัวเองสัมผัสกับที่นอนนุ่มก็ทำให้เธอคว้าผ้าห่มมาคลุมกาย ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะก้าวออกจากห้องไป

“เฮ้อ! เขาไปแล้วเนย”

หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาปลดปล่อยความหนักอึ้ง ลุกออกจากเตียงนอนก้าวไปยังตู้เสื้อผ้า มือเรียวคลี่เสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้มองอย่างชั่งใจ เพราะของทั้งหมดไม่ใช่ของเธอ ก่อนจะผินหน้าไปมองกระเป๋าเสื้อใบเล็กที่หิ้วติดมือมาจากบ้าน

ร่างบางที่เปลือยเปล่าตรงไปยังกระเป๋า รื้อเสื้อผ้าที่คิดว่าจะใส่นอน แต่ว่าเพียงแค่หยิบเสื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้นประตูห้องก็ถูกเปิดผลัวะมาโดยชายหนุ่ม หญิงสาวรีบปกปิดร่างกายด้วยเสื้อยืด ก่อนจะถอยหลังชิดฝาผนังห้อง

“มานั่งนี่” เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมตบลงบนที่นอนสองสามที ออกเสียงสั่งพร้อมจับจ้องร่างบางระหงไม่วางตา แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าเป็นคำตอบ ไม่มีทางที่เธอจะเดินไปหาเขา

“ปล่อยเสื้อผ้าเก่าๆ พวกนั้น พรุ่งนี้เอาไปโยนทิ้งให้หมด แล้วก็ใส่เสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ ถ้าหากว่าเธอไม่ใส่ ฉันก็จะไม่ให้เธอใส่เสื้อผ้าชิ้นไหนทั้งนั้น”

น้ำเสียงชายหนุ่มเยือกเย็นเหลือเกิน หญิงสาวหันซ้ายหันขวา ก่อนจะสาวเท้ากลับไปยังตู้เสื้อผ้า ในขณะที่สายตาจับจ้องความเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม แต่เผลอนิดเดียวเพลิงอินทรีก็คว้าข้อมือบางกระตุกรั้งให้ล้มลงบนที่นอนนุ่ม

“วันนี้ไม่ต้องใส่”

เขาว่าทำเอาคนฟังค้อนขวับทันที ก็ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีสิ่งปกปิด ต่างจากเขาที่สวมกางเกงขาก๊วยเพียงชิ้นเดียวในขณะที่ท่อนบนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่งเป็นมัดๆ เธอผลักชายหนุ่มให้ออกห่างก่อนจะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มผืนบางมาคลุมกาย พร้อมผลักอกแกร่งให้พ้นจากอกสาว