ดึกสงัดเงียบเหงาวังเวง ความหนาวเย็นเริ่มจับขั้วหัวใจ หญิงสาวนอนพลิกกายไปมาบนเตียงกว้าง ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้วแต่ยังไร้วี่แววของชายหนุ่ม เธอไม่ได้เปิดประตูรอเขาตามคำสั่งหรอก แต่ว่าก็ห้ามความอยากรู้ของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ทว่า... ไม่ถึงยี่สิบนาทีต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงอ้อแอ้ฟังไม่ได้ศัพท์ดังมาจากบริเวณหน้าห้อง
“เนย... เปิดปาตูหน่อยเซ่ ฉาน... จานอน...”
หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งทันที ไหนบอกว่าไปรับประทานอาหารมื้อค่ำกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วเหตุใดถึงเมากลับมาอย่างนี้ เรื่องอะไรจะเปิดประตูให้เขา ห้องตัวเองก็มีไม่ยักจะเข้าไปนอน ไม่รู้ว่าจะมารบกวนคนอื่นเขาทำไม เนย์ญรินทร์ผุดลุกเดินไปมองบริเวณหน้าต่าง จะหาคนของชายหนุ่มสักคนให้มาลากเจ้านายของพวกเขาเข้าห้อง แต่ทุกอย่างว่างเปล่าไม่มีวี่แววลูกน้องของชายหนุ่มแม้แต่คนเดียว
“เนย... มานหนาวเปิดปาตูหน่อย นา... นะ” เสียงคนเมาครางยานแทบฟังไม่รู้เรื่อง
หญิงสา
