ดอกเบี้ยเพลิงอสูร

บทที่ ๑ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด(๒)

เสียงคนเมาดังขึ้น ผลักมือลูกสาวให้ออกห่างจากร่างตัวเอง ชันกายยืนขึ้นได้ก็ชี้นิ้วด่าว่าทันที ก่อนจะเดินสะเปะสะปะเข้าบ้านไป ปล่อยให้ร่างบางยืนสั่นเทาสะอื้นไห้ปานจะขาดใจ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ทุกครั้งที่พ่อเมามายกลับมา บางวันเธอก็โดนทุบตี บางวันก็ถูกไล่ให้ออกจากบ้านไปนอนตากยุงตากน้ำค้าง ดีที่วันนี้พ่อแค่ชี้นิ้วด่าเธอ ไม่ตบตีอย่างที่เคย หญิงสาวเก็บถังน้ำใบเล็กที่ล้มอยู่กับพื้นดินด้วยฝีมือของพ่อไปไว้ที่เดิม อาบน้ำแต่งตัวอย่างเรียบร้อย พอจะล้มตัวลงนอนพักผ่อนเสียงตะโกนเรียกชื่อก็ดังสนั่น

“นังเนย! มาเก็บคราบอาเจียนของพ่อแกเดี๋ยวนี้นะ เปื้อนหมดแล้วเร็วๆ สิ”

คงไม่ใช่เสียงใครอื่นที่จิกเรียกอย่างนี้ บ้านไม้หลังเก่าๆ อาศัยอยู่กันเพียงสามคน เธอไม่โทษบ้านหรอกยินดีเสียด้วยซ้ำถ้าหากที่ไหนมีพ่อ เธอก็ขออยู่ที่นั่น แม้จะลำบากกว่านี้เป็นร้อยเท่าก็จะไม่ปริปากบ่น แต่ว่า...

“เร็วๆ สิ! ยายเด็กบ้า ถ้าแกช้านะฉันจะตบแกให้เลือดอาบเชียว”

เสียงดังขึ้นอีกระลอก เนย์ญรินทร์จำต้องพาตัวเองลุกออกจากที่นอน ไปทำหน้าที่ของลูกที่ดี เช็ดคราบสกปรกออกจากร่างกายของผู้เป็นพ่อ เช็ดบ้านที่เปรอะเปื้อนคราบอาเจียนที่ส่งกลิ่นเหม็น ซักเสื้อผ้าที่มีคราบมีกลิ่นจนสะอาด กว่าจะได้หลับได้นอนก็ปาไปเกือบค่อนคืน พรุ่งนี้เช้าก็ต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่ หุงหาอาหารเตรียมพร้อมสำหรับวันใหม่ให้พร้อมสรรพ ให้อาหารปลาอาหารไก่ รดน้ำผัก ต่อด้วยไปรับจ้างเก็บผลส้มในไร่ศิรานนท์ที่ทำเป็นประจำ ทั้งที่ความจริงเธอสามารถสมัครงานในตำแหน่งที่ดีกว่านี้ แต่ว่ากลับทำไม่ได้ ความรู้ที่มีติดตัวต้องฝังลึกรับบทบาทจบได้เพียงมัธยมปลายเท่านั้น ถ้าหากแม่เลี้ยงรู้ว่าเธอจบปริญญาตรีกลับมา บ้านของเธอต้องลุกเป็นไฟอย่างไม่ต้องสงสัย เงินทองที่มีต้องถูกยื้อแย่งไปจนหมดสิ้น ถ้าหากเป็นเช่นนั้นเธอจะมีเงินที่ไหนไปซื้อยามารักษาคุณพ่อ

รุ่งเช้าหลังจากตระเตรียมข้าวปลาอาหารทำกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย นางสาวเนย์ญรินทร์ ลีละเดชา ก็พาร่างกายในชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวดูทะมัดทะแมง ก้าวเท้าออกจากบ้าน พร้อมหมวกใบเก่าๆ ในชุดคนงาน หลังจากสำรวจตัวเองเสร็จเรียบร้อย ฝีเท้าบางก็เดินจ้ำอ้าวตรงไปยังสามแยกที่อยู่ไม่ไกล หญิงสาวต้องเดินไปรอรถรับส่งคนงานของไร่ส้มขนาดใหญ่ของเชียงรายที่อยู่ห่างจากบ้านทรุดโทรมของเธอนับห้ากิโลเมตร

รถราก็ไม่มีให้ได้ใช้สอย จักรยานคันเก่าก็ไม่มีเหมือนคนอื่น มอเตอร์ไซค์รับจ้างจักรยานคันโก้ก็ไม่มีให้เธอได้เรียกใช้บริการ ถึงมีก็ไม่มีสิทธิ์ได้ใช้ เงินทุกบาททุกสตางค์ต้องละเลียดใช้จ่ายอย่างประหยัด หญิงสาวจำต้องออกเดินทางแต่เช้ามารอรถรับคนงานหน้าปากทางถนนใหญ่ที่จะมีเพียงไม่กี่คันเท่านั้น ถ้าหากไปไม่ทันเธอจะต้องเดินไปเรื่อยๆ จนถึงที่ไร่ศิรานนท์ก็คงจะสายโด่ง รายได้เข้าบ้านก็จะน้อยลง เพราะฉะนั้นเธอต้องทำเวลาให้รวดเร็วที่สุด

“คุณเนย สวัสดีครับ มารอแต่เช้าเลยนะครับ”

รถกระบะคันเก่าเบรกจนคนงานที่นั่งอยู่ด้านบนเซถลา ทุกคนส่ายหน้าอย่างคุ้นเคย ไม่ว่าหนูเนยของทุกคนจะมาเวลาไหน นายละมุดก็จะเอ้อระเหยขับรถเหมือนกับเต่าคลานเพื่อรอคอยทุกวัน ไม่ถึงนาทีหลังจากเบรกรถจนตัวโก่งคนที่ทำหน้าที่โชว์เฟอร์วัยหนุ่มก็ก้าวลงมาทักทายอย่างสนิทสนม นายละมุดคนงานแห่งไร่ศิรานนท์ทักทายเนย์ญรินทร์อย่างให้เกียรติ เพราะละมุดรู้ดีว่าคุณเนยที่อยู่ตรงหน้าเป็นนางฟ้าที่พลัดตกจากสวรรค์เท่านั้น สักวันหนึ่งคงจะกลับไปอยู่ในที่เดิม เพชรอย่างไรก็คือเพชร ต่อให้จมอยู่ในโคลนตมก็ได้ชื่อว่าเป็นเพชรไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

“พี่ละมุด สวัสดีค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะคะเรียกเนยเฉยๆ ก็พอ เนยก็เป็นได้แค่เนย เนย์ญรินทร์ คงไม่ใช่คุณหนูเนย เนย์ญรินทร์ ลีละเดชาอีกแล้ว”

หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ไม่มีอีกแล้วชีวิตคุณหนูมือนุ่มมือสะอาด มีแต่เนย์ญรินทร์ที่คลุกกับพื้นดินพื้นทราย มือบางหยาบกร้าน หน้าตากระด่างกระดำน่ารังเกียจ

“ยังไงซะ พี่เชื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้น คุณเนยอดทนหน่อยนะครับ...”

ละมุดพูดจากใจจริง น้ำเสียงซื่อทั้งตาทั้งใจแย้มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเชื้อเชิญคุณหนูผู้ตกอับขึ้นรถเพื่อตรงไปยังไร่ศิรานนท์ ไร่ส้มนับห้าร้อยไร่ คนงานนับพันคน เจ้าของไร่ผู้ยิ่งใหญ่ นายเพลิงอาจ อภิศิรานนท์ และคุณแพรวพัตรา อภิศิรานนท์ พ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงแห่งไร่ส้มศิรานนท์ ผู้มีลูกชายหล่อเหลากระชากใจสาวอย่าง คุณเพลิงอินทรี อภิศิรานนท์

พอรถจอดหน้าไร่ทุกคนต่างแยกย้ายกันทำหน้าที่ของแต่ละคน วันนี้ส้มนับร้อยไร่พร้อมเก็บเกี่ยว คนงานทุกคนล้วนประจำที่ ตลอดระยะห่างจากส้มแต่ละต้นมีเข่งใบใหญ่เรียงรายตลอดสาย จนสุดลูกหูลูกตา

“คุณเนยเก็บแนวนี้นะครับ ไม่ต้องรีบเก็บไปเรื่อยๆ ถ้าเหนื่อยก็พักนะครับ”

เสียงละมุดดังขึ้นใกล้ๆ เขามีหน้าที่ควบคุมคนงานรวมทั้งรับส่งเสร็จสรรพ ลูกน้องคนสนิทคุณไฟปฏิบัติหน้าที่ดีเกินคาด ดูแลสาวสวยตกอับอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง อาจจะดีเกินไปด้วยซ้ำถ้าหากเจ้านายหนุ่มรู้เข้า

“ขอบคุณพี่ละมุดมากนะคะ เนยจะตั้งใจทำงานเต็มที่ค่ะ”

หญิงสาวหันมายิ้มแย้มให้กับคนที่ดูแลเธอมาหลายเดือน นับตั้งแต่ก้าวย่างเข้ามาสมัครเป็นคนงาน เธอโชคดีที่มีคนอย่างละมุดคอยช่วยเหลือทุกอย่าง

“เอ้า! ที่เหลือตั้งใจทำงาน มื้อกลางวันมีอาหารอร่อยเลี้ยง ขยันกันหน่อย...”

เสียงละมุดดังขึ้น หันไปตะโกนบอกกับคนอื่นๆ เสร็จก็หันมายิ้มให้เนย์ญรินทร์ก่อนจะจ้ำอ้าวไปทำงานของตัวเองเหมือนกัน วันนี้ทุกคนต้องเหนื่อยกันหน่อยเพราะคำสั่งซื้อที่เข้ามาทำให้ต้องเร่งรีบเก็บผลผลิตกันอย่างเต็มที่ ไม่เช่นนั้นถ้าส่งส้มให้ไม่ทัน ทางไร่ต้องเสียรายได้เป็นล้านอย่างแน่นอน งานนี้เจ้าของไร่รูปหล่อคงกลายร่างเป็นคนโหดอย่างไม่ต้องสงสัย