“ไม่ได้ค่ะ หมูไม่อนุญาต คุณกลับบ้านได้แล้วนี่มันดึกมากแล้ว”
“แต่พี่ง่วงนอนจริงๆ นะ” โดมินิทแกล้งทำเป็นหาวติดกันหลายๆ ครั้ง
“ง่วงก็กลับไปนอนที่บ้าน ลุกขึ้นมาได้แล้วเดี๋ยวลูกตื่น” ปรีชยาพรดึงคนตัวใหญ่ไว้สุดแรง โดมินิทรู้ว่ายังเร็วเกินไปสำหรับหญิงสาว จึงยอมแพ้ลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเข้าไปสวมกอดร่างบางหอมกรุ่นไว้ ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่ม บดเคล้าจุมพิตหนักหน่วงซึมซับความหวานซาบซ่านอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะตัดใจถอนจุมพิตออกในที่สุด
“กู๊ดไนท์ ครับพรุ่งนี้พี่จะมาหาใหม่นะครับ”
โดมินิทยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน ทั้งๆ ที่ไม่อยากทำเช่นนั้นเลย
ณิชาดาเก็บจานชามเรียบร้อยแล้ว ก็เดินมาส่งคาเมลที่รถยนต์ ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้ารถ แล้วหันมาเอ่ยถามหญิงที่รัก
“พรุ่งนี้ฮันนี่ว่างไหมครับ พี่จะพาไปกินข้าว”
“หมายถึงตอนไหนคะ ถ้าเป็นตอนกลางวันก็ว่างทั้งวันตามประสาคนตกงาน ส่วนตอน
