“ไม่เป็นไร จะเสียค่าเปิดปากญาติคุณหมูเท่าไรเราก็ยอม ขอแค่ให้ได้ที่อยู่เธอมาก็พอแล้ว”
โดมินิทเด้งตัวลุกขึ้นจากท่านอนเอกเขนกมาเป็นนั่งตัวตรง รู้สึกตื่นเต้นขณะเอื้อมมือไปรับซองสีน้ำตาลมาจากคาเมล ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกวาดสายตาไปบนตัวหนังสือรวดเร็ว
“คาเมล! บ้านคุณหมูอยู่ห่างจากบริษัทเราไปแค่ไม่กี่สิบกิโลฯ เราจะไปบ้านคุณหมูเดี๋ยวนี้” โดมินิทผุดลุกขึ้นยืนกำลังจะทำตามที่ใจต้องการ แต่ก็ถูกคาเมลจับแขนไว้เสียก่อน
“โดมินิท...ถ้าเกิดเราไปเจอคุณหมูอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวของเธอ คุณจะทำอย่างไร”
คาเมลอยากให้เจ้านายหนุ่มทำใจเผื่อไว้ก่อนจะพบกับความจริงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เขากลัวโดมินิทจะทำใจไม่ได้ ถ้าเจอปรีชยาพรอยู่กับสามีหรือลูกๆ ของเธอ
“เราขอแค่ให้ได้เจอเธอเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นเรายังไม่อยากคิด ไปกันเถอะ เราอยากไปถึงบ้านเธอเร็วๆ”
โดมินิทหันมาสบตาคาเมล ที่แสดงความห่วงใยออกมา เขารู้ดีว่าคาเ
