บทที่ 19
1297 คำ
“ทำไม? สินค้ามีปัญหายังไง”
“ลูกค้าเขาตรวจสอบแล้วว่ามีชุดเครื่องเพชรอยู่ชุดหนึ่งที่เป็นของปลอมครับ” เลขาหนุ่นเดินเข้ามากระซิบบอกเจ้านายใกล้ๆ
“เป็นไปได้ยังไง สินค้าของเราเป็นของแท้และเกรดเอทั้งนั้น” โดมินิทถามด้วยความสงสัย
“ตอนนี้ผู้จัดการฝ่ายผลิตกำลังดูกล้องวงจรปิดว่ามีการสับเปลี่ยนสินค้าหรือเปล่า”
“ได้! ถ้างั้นเรากลับกันเลยแล้วกัน เดี๋ยวเราขอไปบอกกับน้องบลูก่อน”
โดมินิทเดินเข้าไปหาน้องบลู คุกเข่าลงกับพื้นและกอดน้องบลูไว้แน่น
“น้องบลูครับ อาบลูมีงานด่วนต้องกลับไปทำ น้องบลูไปหาคุณแม่ก่อนนะครับ อาบลูสัญญาว่าทำงานเสร็จแล้ว คุณอาจะรีบไปหาน้องบลู จะไปกินเค้กช็อคโกแลตที่บ้านน้องบลูแน่นอนครับ” โดมินิทให้สัญญากับน้องบลูด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น
“จริงๆ นะครับ อาบลูต้องหาบ้านน้องบลูให้เจอนะครับ” เด็กน้อยเอ่ยย้ำเพราะกลัวคุณอาบลูจะไม่ไปหาตัวเองตามสัญญา
“คุณอาบลูสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยครับ พอเสร็จงานแล้วคุณอาบลูจะรีบไปหาน้องบลูทันทีเลยครับ”
“คุณอาบลูครับ น้องบลูโทรไปหาคุณอาได้ไหมครับ” น้องบลูถูมือตัวเองด้วยความขลาดๆ กลัวคุณอาจะปฏิเสธ
“ได้สิครับ เดี๋ยวคุณอาจดเบอร์โทรกับที่อยู่ให้ เบอร์นี้เป็นเบอร์ส่วนตัวของคุณอา น้องบลูโทรไปได้ตลอดเวลาเลยครับ”
โดมินิทบอกพลางหยิบนามบัตรออกมาจดเบอร์ส่วนตัวและที่อยู่ในเมืองไทยให้เด็กน้อย เพราะด้านหน้านามบัตรที่พิมพ์ไว้อย่างสวยงามจะเป็นเบอร์โทรและที่อยู่ในอเมริกาทั้งหมด
“น้องบลูโทรเข้าเบอร์ที่คุณอาจดไว้ด้านหลังนะครับ” มือใหญ่พลิกนามบัตรให้น้องบลูดูเบอร์โทรด้านหลังและยื่นนามบัตรให้
“ขอบคุณครับคุณอา” น้องบลูยกมือไหว้ขอบคุณแล้วรับนามบัตรมาดู
“คุณอาต้องไปทำงานแล้วนะครับ” โดมินิทดึงน้องบลูเข้ามากอดแล้วหอมแก้มยุ้ยๆ ทั้งสองข้างและจูบกลางหน้าผากน้องบลูอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาคาเมลที่ยังยืนร่ำลากับสาวน้อยอยู่
“คาเมล เราไปรอนายหน้าลิฟท์แล้วกัน”
โดมินิทตบบ่าลูกน้องคู่ใจแล้วยิ้มให้สาวน้อย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองไปยังมือใหญ่ของคาเมล ที่ไม่ยอมปล่อยจากมือณิชาดา ชายหนุ่มสบตากับคา
เมล แล้วยิ้มให้ลูกน้องอย่างรู้ทันก่อนจะเดินไปรอที่ลิฟท์
“ฮันนี่! ผมต้องกลับไปทำงานก่อน มีงานด่วนเข้ามา” คาเมลรวบมือบางทั้งสองข้างมากุมไว้แน่น
“ไม่เห็นอยากรู้เลย มาบอกฉันทำไม” ณิชดาทำปากยื่นพูดเหมือนงอนชายหนุ่มอยู่
“โธ่! ฮันนี่ งานด่วนจริงๆ นะครับ บริษัทที่อเมริกามีปัญหานิดหน่อย ผมกับเจ้านายต้องกลับก่อน แต่ฮันนี่ไม่ต้องกลัว รับรองผมหาบ้านคุณเจอตามเวลาที่กำหนดไว้แน่นอน“
คาเมลยิ้มกว้างให้หญิงสาว มือใหญ่บีบมือบางทั้งสองข้างเบาๆ เหมือนจะยืนยันคำพูดของตัวเอง
“ค่ะ รับทราบแล้ว คุณรีบไปสิค่ะ เจ้านายคุณล่วงหน้าไปนานแล้ว เดี๋ยวก็โดนดุหรอก” ณิชาดาพยายามดึงมือทั้งสองกลับ แต่คาเมลก็ไม่ยอมปล่อยมือเธอสักที
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แสดงว่าเริ่มมีใจให้กับผมแล้วใช่ไหมครับ”
คาเมลยิ้มให้หญิงสาว โมเมเอาเองว่าณิชดาก็ชอบเขาเหมือนกัน
“ฮึ! คนอะไรก็ไม่รู้ ชอบมั่วนิ่มที่สุดเลย รีบๆ ไปได้แล้ว ฉันกับน้องบลูจะไปหาพี่สาวเหมือนกัน”
คาเมลยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะก้มตัวลงไปคุยกับน้องบลู “คุณอาไปก่อนนะครับ”
“ครับคุณอาคาเมล มาหาน้องบลูกับน้าปุ้นเร็วๆ นะครับ น้องบลูกับน้าปุ้นคิดถึง” น้องบลูอ้อนคาเมลแทนน้าสาว
“คิดถึงทุกวันเลยนะครับ”
คาเมลยิ้มชอบใจกับคำพูดของน้องบลู ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูณิชาดา ขโมยจูบเร็วๆ บนแก้มเนียนนุ่มแล้วรีบเดินไปหาโดมินิทอย่างรวดเร็วก่อนจะถูกหญิงสาวเจริญพรเข้าให้
“น้องบลูเราไปหาคุณแม่กันเถอะ ป่านนี้คุณแม่เป็นห่วงแย่แล้ว”
ณิชดาบอกหลานชาย แต่สายตายังจับจ้องไปที่ชายหนุ่มทั้งสองคน ซึ่งเพิ่งเดินจากไป หญิงสาวรู้สึกสะกิดใจทุกครั้งที่มองหน้าโดมินิท เธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นหรือรู้จักโดมินิทมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออกสักทีว่าเคยเจอชายหนุ่มที่ไหน
“ครับน้าปุ้น น้องบลูจะเล่าเรื่องคุณอาบลูให้แม่หมูฟังด้วย แม่หมูต้องชอบแน่ๆ เลย” น้องบลูบอกด้วยความดีใจ
คาเมลเดินจากมาได้แค่ครึ่งทางก็หันหลังกลับไปมองณิชาดาและยิ้มกว้างให้หญิงสาว ชายหนุ่มมองเลยไปที่น้องบลู เขาสัญญากับตัวเองว่าเสร็จเรื่องยุ่งๆ ที่อเมริกาเมื่อไร จะจ้างนักสืบให้สืบหาประวัติของน้องบลูโดยเร็วที่สุด เป็นไปได้ที่น้องบลูอาจจะเป็นลูกของโดมินิท เขาแอบสังเกตท่าทางการเดิน การพูด หรือแม้แต่การหัวเราะของโดมินิทกับน้องบลู ทั้งสองคน มีอากัปกิริยาเหมือนกันยังกับแกะ ยังไม่รวมถึงใบหน้าหรือสีดวงตาที่มีสีน้ำเงินเข้มเหมือนกันด้วย
ณิชาดาเห็นคาเมลหันมายิ้มให้ ก็ยิ้มหวานตอบกลับเหมือนกัน ดวงตาคู่สวยมองตามคาเมลเดินไปจนลับสายตา จากนั้นก็พาน้องบลูลงบันไดเลื่อนไปหาพี่สาว
โดมินิทยืนยิ้มอย่างมีความสุขอยู่หน้าลิฟท์ เมื่อนึกถึงน้องบลู เขารู้สึกเหมือนกับว่าน้องบลูจะเป็นตัว มาสคอต (Mascot) ที่คอยนำโชคและนำความสุขมาให้แก่เขา
ถ้าหากโดมินิทสามารถล่วงรู้อนาคตได้ ชายหนุ่มจะรู้ว่าน้องบลูเป็นมาสคอตตัวนำโชคจริงๆ เพราะอีกไม่นานน้องบลูจะเป็นคนที่ทำให้เขาได้พบกับปรีชยาพรโดยไม่คาดฝัน...
“แม่หมู แม่หมู ครับ น้องบลูได้ของเล่นเยอะแยะเลยครับ”
น้องบลูวิ่งมาถึงหน้าร้านกาแฟ ก็ร้องตะโกนเรียกแม่ด้วยความดีใจ พอวิ่งมาถึงก็โถมตัวเข้าไปกอดแม่สุดแรง
ปรีชยาพรไม่ทันตั้งหลักไม่นึกว่าน้องบลูจะกระโดดมาทั้งตัว ทำให้เธอถึงกับผงะถอยหลังและล้มลงอยู่กับพื้น โดยมีน้องบลูนั่งทับมาบนตักอีกที
น้องบลูเห็นคุณแม่ล้มลงไปนั่งกับพื้นก็ตกใจทิ้งกล่องหุ่นยนต์รีบลงจากตักแม่แล้วจับมือบางของแม่มากุมไว้
“แม่หมูเจ็บไหมครับ น้องบลูไม่ได้ตั้งใจ น้องบลูขอโทษครับ”
น้องบลูยกมือไหว้ขอโทษคุณแม่ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้ารู้สึกผิดที่ทำให้แม่ต้องเจ็บตัว
“แม่หมูไม่เจ็บหรอกค่ะ คนเก่งของแม่อย่าร้องไห้นะ” ปรีชยาพรกอดน้องบลูไว้พลางเอ่ยปลอบไม่ให้ร้องไห้
“แม่หมูไม่เจ็บจริงๆ นะครับ คุณแม่ลุกขึ้นไหวไหมครับ” น้องบลูพยายามดึงแขนให้แม่ลุกขึ้นยืน
“คุณแม่ไม่เจ็บหรอกค่ะ เห็นไหม แม่หมูลุกขึ้นยืนได้แล้ว เมื่อสักครู่น้องบลูบอกคุณแม่ว่ายังไงนะคะ”
ปรีชยาพรพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูสดใส ทั้งๆ รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือข้างซ้าย เพราะตอนล้มลงไป เธอเอามือข้างซ้ายยันพื้นไว้ แรงกระแทกที่น้องบลูโถมเข้ามาค่อนข้างแรง ทำให้รู้สึกปวดข้อมือและตอนนี้คงจะบวมเป่งขึ้นมาแล้ว เธอไม่อยากให้ลูกรู้ ไม่เช่นนั้นเจ้าตัวคงซึมไปอีกหลายวัน ที่เป็นต้นเหตุให้คุณแม่ต้องเจ็บมือ
- ผู้เขียน
