แม่เลี้ยงรดาน้ำตาซึมกับคำสัญญาและการเสียสละของลูกชายฝาแฝดทั้งสอง มือเล็กโอบกอดลูกชายตัวใหญ่ไว้ พลางสั่งกำชับเสียงสั่นเครืออย่างหักห้ามไว้ไม่อยู่
“ไม่ว่าจะเจอน้องในสภาพไหน ต้องพาน้องกลับบ้าน อย่าให้น้องต้องอยู่คนเดียวที่ลาสเวกัส”
“ครับ เราสัญญาครับ”
อัคคีและอัคนีรับคำพร้อมๆ กัน แม้เป็นการยากที่จะรับคำเช่นนั้น เพราะพวกเขายังไม่รู้ชะตาชีวิตของน้องสาว แต่ก็สัญญากับมารดาว่าจะพาน้องสาวกลับบ้านให้ได้
พ่อเลี้ยงธิปรกมองตามลูกชายทั้งสองที่ผละออกจากมารดา จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวเดินทาง เขาโอบแขนรอบร่างเล็ก ดึงภรรยามาสวมกอดไว้แนบแน่น พลางเอ่ยปลอบประโลมเรียกขวัญของภรรยากลับมาที่เดิม
“ลูกของเราต้องปลอดภัย ต้นน้ำเป็นเด็กดี คุณพระคุณเจ้าจะช่วยคุ้มครองลูก ผมพอจะมีเพื่อนอยู่ที่ลาสเวกัสบ้าง ผมจะโทร.ติดต่อพวกเขาให้ช่วยตามหาลูกของเราด้วย”
“ตามหาลูกให้พบนะคะพ่อเลี้ยง”
แม่เลี้ยงรดาขอคำสัญญาเสี
